ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 772

พูดจบเขาก็เดินออกไป

บาร์บี้รีบลุกขึ้นและเดินตามออกไปอย่างไม่ลังเล

ประธานครามยิ้มเยาะเย้ย ความอวดดีอะไรนั่น เมื่อกี้ไม่ใช่เลย

เสื้อผ้าของบาร์บี้เปียกชื้น เนื้อตัวสั่นเทา ตอนนี้ร้านต่าง ๆ โดยรอบปิดหมดแล้ว และโรงแรมที่ใกล้ที่สุดก็มีเพียงโรงแรมที่นาโนอยู่เท่านั้น

ดนัยถอดเสื้อสูทออกแล้วห่มให้บาร์บี้

จากนั้นดนัยก็ไปส่งบาร์บี้ที่โรงแรม ยืนรอหน้าประตูและกดกริ่ง

นาโนเปิดประตูออกมา พอเห็นดนัยและบาร์บี้ที่ยืนถัดไปเธอก็ขมวดคิ้วงง

ตอนนี้เลยเหรอ?

นี่มันกล้าเกินไปแล้ว พาบาร์บี้มาหาเธอถึงโรงแรมเลยเหรอ?

ในตอนที่เธอกลับมาจากประเทศจีน เธอควบคุมอารมณ์ได้มากขึ้น เพราะมีลูกแล้ว เธอไม่อยากอารมณ์เสีย แล้วก็เบื่อที่จะแสดงอาการโกรธออกมา

แต่ดนัยกลับไม่เข้าใจหลักการในการค่อย ๆ ทำใจเลย แต่ตรงกันข้ามคือเขาพยายามจะก้าวไปข้างหน้าตัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่า กระตุ้นความอดทนอันเล็กน้อยของเธอ

ตอนนั้นบาร์บี้ก็ตกใจชะงักงันไปราวกับรูปปั้น เธอคงคิดไม่ถึงว่าที่ที่ดนัยจะพาเธอมาจะเป็นห้องพักของนาโน

แต่ดนัยกลับมีใบหน้าเรียบเฉย ไร้ความกังวลใด ๆ สีหน้าไม่เผยอารมณ์ความรู้สึกออกมาเลยแม้แต่น้อย เขาหันไปคุยกับบาร์บี้ว่า “เข้าไปสิ”

เข้าไปสิ?

เข้าไปไหน?

แววตาของนาโนเผยความเย็นชา เธอยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ยืนขวางเต็มหน้าประตูเป็นกำแพงกั้นแน่นสนิทไม่มีแม้แต่ช่องเล็ก ๆ ให้ผ่านอย่างรวดเร็ว

บาร์บี้ที่ไม่ได้อยากเข้าไปอยู่แล้ว เธอเอื้อมมือดึงแขนเสื้อของดนัยแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เข้าไปก็ได้ค่ะ”

ร่างกายของเธอซีดไปทั้งร่าง แถมมีอาการหนาวสั่นเหมือนไม่มีเลือดไหลไปหล่อเลี้ยง เธอไอและเนื้อตัวสั่นเทา

“ไม่เข้าไป? คุณไหวเหรอ? ตอนนี้หน้าหนาวเดือนธันวาคม คุณใส่เสื้อเปียกโชกจะไม่เป็นไรแน่เหรอ? ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของดนัยค่อย ๆ ต่ำลงเรื่อย ๆ

พูดคำเหล่านี้กับเธอแถมยังพูดต่อหน้านาโน บาร์บี้พูดไม่ออกเลยว่าจะรู้สึกอย่างไร

เขาปฏิบัติกับเธอแบบนี้ต่อหน้านาโน เธอพอใจมากจริง ๆ ไม่ขออะไรอีกแล้ว!

นาโนขมวดคิ้วสูง เธอกำแก้วน้ำในมือแน่นขึ้นกว่าเดิม เธอกดความโกรธที่เกือบจะปะทุไว้ในใจ เธอกลัวว่าจะเผลอสาดแก้วน้ำในมือใส่ดนัยและทำให้เขาเสียโฉม

“ตอนนี้ฉันเป็นของตายเหรอ? รังแกฉันแถมยังมารังควาน ข่มเหง ฉันจะบอกพวกคุณให้นะ รีบออกไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นแก้วน้ำในมือของฉันได้สาดใส่หน้าพวกคุณแน่ ความอดทนของฉันมีจำกัด!”

“ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ… ”

ดนัยกลับมาคราวนี้สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ

มุมปากนาโนยกยิ้มอย่างเย็นชาและส่ายหน้า “แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ตอนนี้คุณมีสองตัวเลือก จะเดินออกไปเองหรือให้ฉันไล่ออกไป!”

“วันนี้ผมมีบางอย่างต้องพูดให้ได้ พูดจบแล้วผมจะออกไปเอง! และจะไม่กลับมาวุ่นวายอีก!”

นาโนยังคงนิ่งไม่ขยับ เธอไม่ได้อยากให้เขาเข้ามาและก็ไม่สนใจที่อยากฟังสิ่งที่เขาจะพูดด้วย

แต่สายตาของดนัยที่จ้องลึกเหมือนล็อกเธอไว้ไม่ให้ขยับ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือคว้าเอาแก้วน้ำจากมือเธอมาถือไว้ในจังหวะตอนที่เธอไม่ระวัง

จากนั้นมือใหญ่คว้ามือของบาร์บี้และพาเธอเดินเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนนาโนตั้งตัวไม่ทัน

กว่าจะรู้ตัวและเดินตามไป ก็เห็นทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอแล้ว

ดนัยคล่องตัวมาก ทั้งเสื้อและกางเกงถูกเขาดึงออกมาและหันไปบอกกับบาร์บี้ “เปลี่ยนแล้วออกมา!”