ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 795

หลังจากนั้นไม่นาน ดนัยก็ลุกขึ้น แล้วพูด “เธออยู่ดูแลนะ ฉันไปล่ะ”

เงยหน้าขึ้น แล้วมองเขาด้วยสายตางุนงง บาร์บี้เป็นคนโง่

“เธอไม่ใช่คนของฉัน การที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาล ก็ถือว่าเป็นน้ำใจจากฉัน แต่ฉันไม่ได้มีภาระหรือหน้าที่ที่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่ เข้าใจใช่ไหม? เธอไม่ใช่คนของฉัน เธอเองก็เหมือนกัน ฉันแค่ทนดูชีวิตสูญเปล่าไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้”

ดนัยดึงริมฝีปากบางของเขาแล้วพูด

เธอไม่สามารถหยุดร่างกายที่หนาวสั่นได้ จากนั้น เธอจึงไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา

ผิดหวัง ดุร้าย ไร้ซึ่งความรักความห่วงใย

“อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย……ฉันกลัว……” ดึงที่แขนของเขาไว้ ใบหน้าของบาร์บี้เต็มไปด้วยความวิงวอน

เธอเกลียดโรงพยาบาล เกลียดการรู้สึกรอคอยข่าวคราวแบบนี้ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย มันยิ่งกว่าความกลัวและความเกลียดชังด้วยซ้ำ

เธอกลัวจริงๆ และเกลียด เธอต้องการคนอยู่เป็นเพื่อน เป็นเพื่อนอยู่ที่นี่

“จำไว้นะ ฉันไม่ใช่แฟนของเธอ แล้วก็ไม่ใช่สามีเธอ ไม่มีหน้าที่อะไรที่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอจะกลัวหรือไม่กลัวมันเป็นเรื่องของเธอ ไม่ใช่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“ถ้าหากว่ากลัวจนต้องหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนจริงๆ งั้นก็ไปหาแฟนให้ตัวเองนะ ฉันไม่มีหน้าที่จำเป็นอะไรต้องทำเรื่องแบบนี้เพื่อเธอ……”

พูดจบ เขาก็หันหลัง แล้วจากไป ไม่แม้แต่จะหันมามองบาร์บี้อีก แล้วออกจากโรงพยาบาลไปแบบนั้น

บาร์บี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว

และคิดถึงสิ่งที่ดนัยพูดเมื่อกี้นี้ ผลลัพธ์คือยิ่งคิดก็ยิ่งเหน็บหนาว และกลัว

การผ่าตัดยังคงดำเนินอยู่ แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะจบลง จึงทำให้ต้องรอด้วยความหวัดกลัว สายตาที่ล่องลอย นัยน์ตาไร้จุดโฟกัส

หนาวมาก…… เธอรู้สึกเหน็บหนาวจริงๆ ……ไม่ว่าจะหน้าหนาวปีไหน ก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน……

หลังจากที่ทนายกลับถึงคฤหาสน์ การปรากฏตัวของเขาทำให้นีรดารู้สึกสงสัย แล้วขมวดคิ้วแน่น ทั้งทั้งที่จัดกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ก็ควรจะอยู่บนเครื่องบินสิ ทำไมถึงกลับมาล่ะ?

เมื่อเต็มไปด้วยความสงสัย นีรดาจึงเอ่ยถาม “นี่มันคืออะไรขึ้น?”

“แม่ของบาร์บี้เกิดอุบัติเหตุ ผมพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ทำให้ไปขึ้นเครื่องสาย……” ดนัยพูด ตามด้วยน้ำหนึ่งแก้ว

“อุบัติเหตุอะไร?”

“ผมไม่รู้……”

และก็ไม่ได้ถามต่อ นีรดาพูดขึ้นอีกครั้ง “แล้วลูกจะทำยังไงต่อ ยังจะไปฝรั่งเศสอีกไหม?”

อย่างไม่ลังเล ดนัยพยักหน้า แน่นอน

นีรดาถอนหายใจเบาๆ ไม่พูดต่อ

ตอนนี้ก็สายแล้ว แล้วให้ดนัยขึ้นไปพักผ่อน

หลังจากกลับมาถึงห้อง เขารู้สึกว่าตึงๆ ที่ร่างกาย มือจึงวางอยู่ระหว่างคอ แล้วขยับเนกไท แล้วปลดเสื้อตามใจชอบ ขณะที่จิบน้ำ ก็โทรหานาโน

หลังจากที่เสียงตูๆดังเข้ามา โทรศัพท์ไร้คนรับสาย หลังจากนั้นก็ปิดเครื่องไป โทรไม่ติด

หน้าอกเต็มไปด้วยความหมองคล้ำ หลังจากที่ดนัยยืนอยู่ตรงหน้าต่างสักพัก ก็กลับมา เริ่มวิดพื้น เพื่อลดแรงกดดันบนร่างกาย

โรงพยาบาล

หลังจากผ่านไปประมาณสองชั่วโมง ไฟห้องฉุกเฉินที่ดับลง

อาจเป็นเพราะเธอนั่งยองๆ อยู่นาน ทำให้ตอนที่เธอลุกขึ้นมา ค่าของเธอก็อ่อนลงและทรุดบนพื้นอีกครั้ง จนในที่สุดพยาบาลก็ช่วยพยุงเธอขึ้นมา

“การผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้วค่ะ ดีที่มาส่งทันเวลา มาตรการการป้องกันแผลก็ดี ไม่ต้องห่วงนะคะ คืนนี้ก็อยู่เป็นเพื่อนเธอนะคะ” หมอพูด

เมื่อได้ยิน สีหน้าซีดของบาร์บี้ก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง

ตลอดทั้งคืน แม่ของเธอไม่ตื่น ว่าพี่ยังคงดูแลอยู่ทั้งคืน