ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 796

สองสามวันมานี้ เธอยังคงนึกถึงประโยคโหดร้ายพี่ดนัยพูดไว้กับเธอตอนจากไป

ตอนกลางคืน ตอนที่แม่ของเธอนอนหลับ เธอนั่งอยู่ข้างหน้าต่างคนเดียว นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน นั่งอยู่อย่างนั้นทั้งคืน

แม่ของเธอชะงัก และรู้สึกว่าเธอมีบางอย่างไม่ปกติ

หรือว่า ในนี้เกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นโดยที่เธอไม่รู้หรือเปล่า?

“มีสติจริงๆ ใช่มั้ย? ฉันยังจะเตือนแกไว้หนึ่งประโยคนะ บนโลกใบนี้การฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต อย่ามาบอกว่าตอนนี้เพราะไม่ได้ดนัย ต่อให้แกฆ่านาโนไปแล้ว ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต! แล้วชีวิตของฉันก็ต้องพ่วงไปด้วย!”

เอื้อมมือไปรูปน้ำตาบนแก้ม แล้วพี่ก็เดินออกไป เธอนั่งลงบนม้านั่งของโรงพยาบาล สายตามองไปที่แม่น้ำอย่างนิ่งๆ

เธอนั่งอยู่นาน ตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง และจากเที่ยงจนถึงเย็น

สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามา แต่ราวกับว่าไม่มีความรู้สึก……

เธอกำลังคิด คิดถึงคุณและเรื่องราวมากมาย

คิดว่าเธอ ดนัยยังมีนาโน เนื้อเรื่องเราเล็กๆ น้อยๆ ปีกว่ามานี้

แม่ของเธอกลับกังวลอย่างมาก โทรศัพท์มาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ก็โทรไม่ติด กลัวว่าเธอจะไปสร้างเรื่องอะไร เลยให้พยาบาลหาวีลแชร์มา แล้วเข็นเธอออกไป

หลังจากนั้นอยู่นาน บาร์บี้ก็ได้สติกลับมา

แต่ฝ่ามือและใบหน้าก็ได้ยินจนไร้ความรู้สึกเป็นที่เรียบร้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นลมร้อนใส่ฝ่ามือ

ที่แท้ ในระหว่างที่เธอไม่รู้ตัว ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว……

เธอลุกขึ้น และขณะที่กำลังจะไปโรงพยาบาล ก็กลับได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังเข้ามา “คุณพยาบาล ช่วยมองหาลูกสาวฉันหน่อย ฉันแก่แล้ว สายตาไม่ค่อยดี แถมตอนนี้ก็มืดแล้ว ฉันมองไม่เห็น”

พยาบาลตอบกลับ แล้วถาม “ลูกสาวของคุณหน้าตาเป็นยังไงเหรอคะ?”

“เธอสวย สูงร้อยหกสิบห้า ผมดำ รูปหน้าเป็นรูปไข่ห่าน เธอเป็นดาราได้เลย ฉันต้องขอโทษเธอ เพราะฐานะที่บ้านไม่ค่อยดี ทำให้เธอไม่สามารถแสดงความสามารถออกมาได้……”

หลังจากที่ฟังอย่างเงียบๆ บาร์บี้ก็หลับตาลง แล้วเหมือนมีบางอย่างไหลผ่านเข้ามาในหัวใจ เมื่อมองย้อนกลับไปตามเสียง แม่ของเธอก็ถูกพยาบาลเข็นออกไป ร่างกายสวมใส่แค่ชุดผู้ป่วยบางๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและเป็นห่วง ใบหน้าของเธอซูบผอมลงไปมาก แถมยังขาไม่ดี

หลังจากที่อารมณ์ผันผวน ผันแปรเป็นลูกคลื่น ตอนนั้นก็เจ็บจนหายใจไม่ออก เธอวิ่งเข้าไป แล้วเรียกคำว่าแม่ หลังจากนั้นก็กอดแน่น พร้อมกับร้องไห้เสียงดัง

ในตอนแรกแม่ของเธอตกใจ หลังจากที่ได้สติ ก็เรียกบาร์บี้ แล้วกอดเธอกลับ แล้วพูดขึ้น “เด็กคนนี้ ดึกขนาดนี้แล้วยังออกมาวิ่งคนเดียวอีก!”

หลังจากจะไปที่ห้องผู้ป่วย แม่ของเธอไม่ง่วง จึงไม่พักผ่อน แต่กลับพูดขอโทษบาร์บี้

เพราะว่าหน้าตาในตอนแรก เธอจึงคิดว่าดนัยคือตัวเลือกที่ดีมาก การปลูกฝังความคิดนี้ให้กับเธอทุกวัน เป็นความผิดของเธอเอง

บาร์บี้ส่ายหน้า บอกให้เธออย่าคิดมาก พักผ่อนให้เต็มที่ เธอจะไม่ทำให้เธอผิดหวังอีก ต่อไปนี้จะไม่มีทางทำแล้ว

เช้าวันต่อมา

เธอไปที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาเพื่อไปหาดนัย คนรับใช้บอกว่าเขาไปที่ภัตตาคาร

บาร์บี้จึงตามไปที่ภัตตาคาร เมื่อเห็นว่าเป็นเธอ นีรดาก็ยิ้มจางๆ

หลังจากที่อธิบายความตั้งใจแล้ว นีรดาก็ให้พนักงานที่ร้านอาหารไปบอกดนัย แต่นายไม่ยอมมาเจอเธอ แม้แต่หางตาก็ไม่อยากเจอ

หลังจากที่เราไปกว่าครึ่งชั่วโมง นีรดาห็ตบไหล่ของบาร์บี้ “ไม่ทางเลือก นิสัยของเขาเป็นคนโผงผางแบบนี้”

บาร์บี้พยักหน้า รแล้วจ้องมองไปทางห้องครัวอยู่สองสามครั้ง หลังจากที่ทักทายกับนีรดาเสร็จ แล้วก็จากไป

นีรดาพูดกับดนัย “ต่อให้เป็นแฟนกันไม่ได้ ก็ยังเป็นเพื่อนเธอไปได้นะ ไม่เห็นต้องทำกับพี่เกินไปขนาดนี้”

“เพื่อนมีเยอะแยะ ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนนิสัยเอือมระอาเพิ่ม”

ริมฝีปากบางของดนัยขยับ “ไฟล์บินหกโมงเย็น แม่ ผมไปก่อนนะ”