ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 84

เสียงหัวเราะของ ออกัสนั้นมีเสน่ห์และนุ่มนวล จากแก้มของเขาจนไปถึงคิ้วนั้นหล่อเหลาและสง่างาม

“……”งามล่มเมือง เขาคิดว่าเขาเป็นสาวงามที่ทำให้บ้านเมืองล่มจมได้อย่างนั้นหรอ？ ไร้ยางอายสิ้นดี！

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่างามล่มเมืองเป็นคำที่ใช้พรรณนาผู้หญิงน่ะ？”

“ไม่รู้สิ แต่เอามาใช้เรียกผู้ชายก็ไม่เลวนะ ได้เห็นความงามเพียงหนึ่งครั้ง ก็ผิดพลั้งตลอดไป ว่าไงครับ คุณหญิงเชอร์รีน？”

“……”มีการชมตัวเองแบบนี้ด้วยแฮะ？

ยืนอยู่ที่ประตู เคาะประตู คนที่มาเปิดประตูเป็น ทับทิม เมื่อเห็นออกัสก็ตะโกนเรียกไปทางห้องรับแขกว่า “พ่อแม่ น้องเขยมา”

ได้ยินแบบนั้นเชอร์รีนก็มองไปที่ ทับทิม ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

แต่ ทับทิม ก็ไม่ได้สนใจ กลับยิ้มแย้มไปรับของจากมือของออกัส แถมเรียกน้องเขยไม่ได้หยุด สนิทสนมกันซะไม่มี

เดินเข้าไป จักรกฤษกับกนกอรก็กำลังจัดห้อง เมื่อเห็นทั้งสองคน ก็หยุดมือลง

“มาแล้วสินะ……”

จักรกฤษผ่านเชอร์รีนไปก่อน จากนั้นก็มองไปทางออกัสทักทายอย่างยิ้มแย้ม เพียงแต่ว่ายังมีความไม่เป็นธรรมชาติอยู่

กลับกันออกัสเป็นกันเองมาก เปิดกว้างอย่างสง่างาม ทักทายอย่างมีมารยาท “พ่อครับ แม่ครับ”

ปกติแล้วก็จะได้เห็นคนใหญ่คนโตแบบนี้แต่ในโทรทัศน์เท่านั้นแหละแต่นี่มายืนอยู่ตรงหน้า ก็ต้องทำตัวไม่ถูกกันบ้าง

กนกอรตอบรับ ยิ้มให้ทั้งสองคนนั่งลง

ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกเขยตัวเอง แต่นี่ก็เป็นการเจอกันครั้งที่สองเท่านั้น จะให้เป็นกันเองมาก ก็ยังทำไม่ได้

สองสามคนนั่งอยู่บนโซฟา นอกจากยิ้มอย่างไม่เป็นตัวเองแล้ว ก็ไม่รู้จะหาอะไรพูดคุยกัน

ออกัสก็สังเกตเห็นเองว่า รอบๆห้องนั่งเล่น ที่เดินผ่านมาก็มีแต่ของที่ระลึกวางไว้ตามที่ต่างๆ ยิ้มเบาๆแล้วถาม “พ่อกับแม่ชอบท่องเที่ยวหรือครับ？”

คำถามนี้พูดได้ตรงใจของจักรกฤษพยักหน้าแล้วพูดด้วยความกระตือรือร้น “พวกเราชอบท่องเที่ยวที่สุด โดยเฉพาะไปเที่ยวกันเอง ไปดูที่ต่างๆให้ทั่วน่ะ……”

เมื่อมีหัวข้อพูดกันแล้ว การสนทนาก็ตำเนินต่อไม่ได้หยุด พูดถึงเรื่องสนุกๆที่เกิดขึ้นระหว่างการท่องเที่ยว เป็นเรื่องที่ทั้ง จักรกฤษและกนกอร หลงไหลมาตลอด

ทั้งสองคนค่อยๆอายุมากขึ้นแล้ว มักจะชอบไปเที่ยวที่ธรรมชาติ แต่ว่าที่บ้านกลับไม่มีใครฟังเรื่องสนุกๆในตอนท่องเที่ยวของพวกเขา ทุกคนยุ่งกับการทำงาน ตอนนี้มีคนตั้งใจรับฟัง ก็นับว่าเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นสุดๆ

ความไม่คุ้นเคย ทำตัวไม่ถูก ไม่เป็นธรรมชาติ ไม่รู้ว่าหายไปตอนไหนกัน

เรื่องสนุกที่ว่านั้น เชอร์รีนฟังสามรอบก็ไม่อยากฟังแล้ว ไม่มีความสนใจอยากจะฟังอีกต่อไป

ก็ยิ่งไม่สนใจ นั่งฟังอย่างน่าเบื่อ สายตาจะมองไปที่ชายหนุ่มเป็นระยะ จากนั้นก็งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง

จักรกฤษกับกนกอรผลัดกันพูด เธอว่าคำ ฉันว่าคำ พูดกันไม่ได้หยุด

และร่างยาวของออกัสก็นั่งตัวตรงอยู่อย่างนั้น ตั้งใจฟัง หัวเราะเป็นครั้งคราว ในมือก้ถือถ้วยน้ำชาอยู่ จิบเป็นระยะ

เชอร์รีนมองไปที่เขา ขมวดคิ้ว มุมปากกลับยิ้มขึ้น เขาตั้งใจฟังจริงๆ

ช่วงเวลานั้นเอง บรรยากาศก็ค่อยๆคุ้นเคยขึ้นมา บางครั้งก็มีเสียงหัวเราะคิกคัก

เหลือบมองดูเวลากนกอรก็ลุกขึ้นมา รอยยิ้มเต็มหน้า “ฉันไปทำอาหารเที่ยงก่อน”

ในเวลาอันสั้น ความประทับใจที่มีต่อออกัสในใจของเธอก็เปลี่ยนแปลงไปมาก ความสุขก็ค่อยๆเข้าไปอยู่ในใจเธอ

ได้ยินแบบนั้น เชอร์รีน ก็ลุกขึ้น “ฉันไปช่วย”

“ไม่ต้อง ลูกนั่งอยู่กับพวกเขานี่แหละ แม่ทำคนเดียวได้ ”กนกอรปัดมือให้เธอ กลัวว่าเธอออกจากตรงนี้แล้ว จะเงียบลง

ออกัสมองเห็นแววตานั้นมองมาทางนี้ เขาจึงมองไปทางออกัสขยับริมฝีปากบาง พูดด้วยเสียงต่ำ “พวกเรายังคุยกันสนุกเลยครับ ให้เชอร์รีนไปช่วยแม่……”