ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 85

ทับทิมเห็นทั้งสองคนอยู่ในสายตา ก็ถอนหายใจยาวๆ ทำไมเธอไม่เจอผู้ชายแบบนี้บ้างนะ？

กินอาหารเที่ยงเสร็จก็ไม่มีอะไรทำ ทับทิมคันไม้คันมือ ออกปากชวน “มาเล่นกันสักกี่ตาเถอะ”

ยังไงก็ไม่มีอะไรทำเชอร์รีน ก็ตอบรับ

จักรกฤษ กนกอร ทับทิมและยังมีเชอร์รีน ก็นั่งอยู่บนโต๊ะไพ่นกกระจอกออกัสก็นั่งอยู่ข้างหลังเธอ ร่างยาวก็นั่งเอนเยงอย่างเกียจคร้าน มองดูเธอเล่น

ดวงขึ้นไม่เบาเชอร์รีนยังไม่แพ้เลย

แต่ ทับทิมไม่ยอมแล้ว ให้ทั้งสองคนเปลี่ยนที่นั่งกัน ให้ออกัสมาเล่นเชอร์รีนนั่งดู

ทำไงได้เชอร์รีนก็เปลี่ยนที่นั่ง ไปนั่งข้างๆออกัส

ตอนแรกออกัสไม่รู้กติกาการเล่นไพ่นกกระจอก แพ้ทุกรอบเชอร์รีนก็นั่งอยู่ตรงนั้น เอาเงินให้ทั้งสามคน

ตอนนั้น เงินที่ชนะมาก็เหลือไม่เท่าไหร่

ในที่สุดก็ทนดูไม่ไหวแล้วเชอร์รีนยืดตัวขึ้น ชี้แนะเขา

ผ่านไปอีกสามสี่ตา ก็รู้กฎกติกาแล้ว เงินที่เสียไปก็ชนะกลับมาไม่น้อยเลย

เชอร์รีนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาได้แต่ยิ้มนับเงิน ทับทิมมองดูได้แต่หมั่นเขี้ยว

“ผ่อง……”

นิ้วเรียวยาวสวยงามได้ผลักไพ่ที่อยู่ตรงหน้าออกมา ริมฝีปากบางของออกัสได้พูดออกมาสั้นๆ แววตายังแฝงไปด้วยรอยยิ้ม มีความสุข

ทับทิมควักกระเป๋าเงินแบบหมดแรงไปทั้งตัวจักรกฤษก็กระแอมออกมาเบาๆ เขาก็แพ้มาเยอะแล้ว

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเชอร์รีนไปเปิดประตู ก็เป็นเพื่อนเล่นไพ่ของกนกอร

กนกอรส่ายหน้าพร้อมกับปัดมือ ในคำพูดนั้นแฝงไปด้วยความโอ้อวดและได้ใจ “ฉันเล่นไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวนี้นั่งนานแล้วปวดเอว พวกเธอมาเล่นกับลูกเขยฉันสิมา”

เพื่อนๆที่เล่นไพ่ด้วยกันล้วนเป็นหญิงสูงวัย เมื่อได้เห็นออกัส ก็ล้วนตกตะลึงและอิจฉาเล็กน้อย

กนกอรวาสนาดี ลูกสาวของเธอวสนาดียิ่งกว่า ไปได้ลูกเขยที่หล่อเหลาขนาดนี้มาจากไหนเนี่ย？

จ้องมองออกัสอยู่นานสองนาน กว่าจะนั่งลง ก็เริ่มล้างไพ่ใหม่

เชอร์รีนมองเห็นภาพนี้ คิ้วของเธอก็กระตุกเล็กน้อย

ออกัสในชุดสูทนั่งตัวตรง ใบหน้าอันหล่อเหลา มีสง่าราศี แต่กลับนั่งอยู่ในวงของผู้หญิงวัยห้าสิบกว่าปี สัมผัสไพ่นกกระจอกอย่างสง่างาม แล้วใช้มือสองข้างดันขึ้น “น็อกครับ……”

อาจจะเพราะว่า ทับทิมหลงจนสูญเสียสติไปแล้ว ผู้ชายเล่นไพ่นกกระจอก สามารถมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้เชียวหรือ！

เมื่อเล่นจบแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เวลาดึกจนถึงสองทุ่มแล้ว พวกเขาก็ควรจะกลับบ้านสิริไพบูรณ์ได้แล้ว

แต่ ดูเหมือนเชอร์รีนจะไม่อยากกลับ ยังอยู่บ้านไม่พอใจเลย เพราะว่าไม่ได้กลับมาบ้านนานแล้ว

ออกัสเห็นสีหน้าเธอแบบนั้น ก็ใช้มือจัดระเบียบเสื้อสูทบนตัวเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่อยากกลับบ้านสิริไพบูรณ์หรอ？”

ได้ยินแบบนั้น เชอร์รีนก็ขมวดคิ้ว สีหน้าของเธอมันชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ？

“ไม่ได้ไม่อยากกลับค่ะ แต่ว่าอยากอยู่ที่นี่สักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านสิริไพบูรณ์”เธอค่อยๆพูดออกมา เศร้าเล็กน้อย

“ในเมื่ออยากอยู่ ก็อยู่ที่นี่สักคืนค่อยกลับ……”เขาพูดแบบนี้

สีหน้าเปลี่ยนเป็นชื่นชม มุมปากเชอร์รีนแฝงด้วยรอยยิ้ม พูดว่า “โอเคค่ะ งั้นคุณกลับบ้านดีๆนะคะ ระวังความปลอดภัยด้วย”

ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนออกัส ไม่พอใจเล็กน้อย ขมวดคิ้ว มองไปที่เธอ “ใครบอกว่าผมจะกลับบ้านล่ะคุณหญิงเชอร์รีน？ ”

“คุณหมายความว่าไงคะ？”