ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 867

เมื่อได้กลับมาทำงานที่ตัวเองชอบอีกครั้ง ภายในใจนั้นชอบจนอธิบายออกมาไม่ถูก และเธอก็ยังตั้งใจทำงานเพิ่มขึ้นอีกด้วย

ในช่วงเวลาเลิกงานตอนดึก เธอกำลังเก็บของเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน ผู้กำกับก็มา ก่อนที่จะพูดออกคำสั่ง ที่ต้องการให้เธอออกไปดูสถานที่

ดีด้าพยักหน้า และไม่ลังเลที่จะโทรศัพท์ไปหาเลอแปลง “วันนี้มีหน้าที่เร่งด่วนเข้ามานะ เรื่องกินข้าวก็ผัดไปก่อน รอบหน้าฉันค่อยเลี้ยงคุณนะ”

เมื่อสิ้นเสียงลง และก็ไม่รอให้เขาพูด ก็ได้วางสายไป เลอแปงที่ใส่ชุดสูทนั้นขมวดคิ้วไปมา เรื่องเมื่อตอนบ่ายที่มีความสุขของเขา กลับเปลี่ยนมาเป็นจุดจบแบบนี้?

เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ ร่างกายของเขาหมดแรง แต่ว่าซารางนั้นก็ได้วิ่งบินเข้ามาหาราวกับผีเสื้อตัวหนึ่ง ที่ใส่ชุดกระโปรงเต้นรำลายดอกไม้สีสันสวยงาม

“ทำไมวันนี้ถึงได้มีความสุขอย่างงี้ล่ะ？”

“ป๊ารอง พรุ่งนี้พวกเราจะได้ไปเที่ยวกันแล้ว อย่าคิดถึงพวกเราจนเกินไปล่ะ” ซารางยิ้มจนตาเหมือนรูปพระจันทร์เสี้ยว ก่อนเอ่ย “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดประจำชาติแล้ว พวกเราจะไปเที่ยวที่ต่างประเทศหน่ะ”

เลอแปงเลิกคิ้วสูง “ถ้าอย่างงั้นทำไมพ่อถึงไม่รู้ล่ะ”

“ฉันบอกตอนนี้ก็คงจะสายไปแล้วล่ะ”

“ได้ ป๊ารองของเจ้าไม่ชอบที่จะเป็นพวกกว้างขวางคอหรอกนะ พวกเจ้าทั้งสี่คนไปกันเถอะ อย่าลืมเอาของขวัญมาให้ ป๊ารองนะ”

ซารางพยักหัวตอบรับอย่างเป็นเด็กดี

ดีด้านั้นเป็นแฟนของเลอแปง ดังนั้นผู้กำกับจึงให้เธอหยุด

เลอแปงนอนแผ่ลง ก่อนที่จะหยิบหนังสือนิตยสารมาอ่าน ประตูที่ไม่ได้ปิดไว้ตอนนี้ยังสามารถได้ยินเสียงของซารางที่ร้องเพลงอย่างมีความสุข อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เมื่อคิดได้ดังนี้ ภายในดวงตาของเขาจึงเปล่งประกายอีกครั้ง……

ในตอนเช้าตรู่ของวันที่สอง ดังนั้นก็คือวันหยุด เมื่อเปรียบเทียบกับดีด้านั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะเธออยากจะใช้โอกาสนี้ในการนอนหลับ

ได้นอนเพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงมาจากภายนอกของประตูห้อง เสียงดังมาก ที่ทำให้คนนั้นสามารถที่จะนอนหลับได้ อดไม่ได้ที่จะสงสัยและเปิดประตูห้อง

ใบหน้าของแม่ดีด้าที่เต็มไปด้วยความสุข ทั้งร้องเพลง และในมือก็ถือกระเป๋าเดินทาง เป็นแบบนี้จนบอกไม่ถูกว่ามีความสุขแค่ไหน

“แม่ ทำอะไรเนี่ย? ทำไมต้องเสียงดังกันตั้งแต่เช้าเลยล่ะ?” เธอนั้นพูดทั้งที่ยังใส่ชุดนอน และผมก็ยุ่งเหยิงไปหมด

“ฉันกำลังจะไปเรียกเธอพอดี รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว อีกสักครู่เดี๋ยวเลอแปงจะมาพาพวกเราไปเที่ยวนะ”

ทันในนั้นดีด้าก็รู้สึกตื่นทันที ก่อนที่นัยต์ตาจะเบิกกว้างและเอ่ย “เที่ยว?”

“ใช่นะสิ เขาโทรมาหาแต่เช้าเลย แม่กำลังเก็บของอยู่นี่ไง กระเป๋าเดินทางใบนี้ตั้งแต่ซื้อมายังไม่เคยได้ใช้เลยนะ ตอนนี้ในที่สุดก็ได้ใช้แล้ว！”

“……”

“แม่ หนูกับเขาในตอนนี้ยังเป็นแค่แฟนกันนะ แม่จะให้เขามาออกทำแบบนี้มันจะดีหรอ?”

แม่ดีด้าเอ่ย“แม่ชอบเขานะ แต่เพราะเขาอยากจะไปเที่ยวกับเรา ไม่ว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ ยังไงสะค่าท่องเที่ยวแม่ก็จะให้เขาอยู่ดีนั่นแหละ”

ดีด้าไม่มีคำจะพูด หลายๆปีมานี้ แม่ของเธอนั้นไม่ได้ไปเที่ยวเลย แต่ดูอารมณ์เธอในตอนนี้ เธอก็ไม่อยากที่จะไปลาย

เมื่อกลับเข้าห้อง เธอได้อาบน้ำแต่งตัว และเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน เมื่อแต่งตัวเสร็จ เลอแปงก็ขึ้นมาพอดี

“ถ้าอย่างงั้นน้ำฝนละ จะทำยังไง?” ดีด้าเอ่ยอย่างกังวล

“พยาบาลที่ดูแลไปที่โรงพยาบาลแล้ว เธอนั้นจะดูแลได้ดีกว่าเธอเป็นร้อยเท่าเลยล่ะ” เพราะทุกอย่างนั้นเลอแปลงได้คิดมาอย่างดีแล้ว

รถเบนลีย์สีดำ โดนที่เลอแปงนั้นได้นั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนดีด้าและแม่ของเธอนั้น ได้นั่งข้างหลังไปที่สนามบิน