ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 869

เธอไม่พอใจ และไปอีกโรงแรมหนึ่ง แต่ทว่าก็กลับได้คำตอบกลับมาเช่นเดิม

ทุกโรงแรมนั้นให้คำตอบเธอแบบเดิมๆ ไม่มีห้องว่าง แม้แต่ห้องเดียวก็ไม่มี

ขมวดคิ้ว ดีด้าจนปัญญา จึงทำได้แค่กลับไปที่โรงแรมแบบเกร็งๆ

เมื่อมาถึงห้อง ทั้งสามคนกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ เมื่อเห็นเธอปรากฏตัว ทุกคนไม่แปลกใจ และไม่ได้สนใจเธอ

ดีด้ายิ้มแห้งๆ ก่อนจะหยิบแอปเปิลจากจานข้างๆ ล้างน้ำสะอาด และกัดไปพร้อมเอ่ยถามแม่ของเธออย่างหน้าหนาที่ไม่อาย“แม่ วันนี้หนูจะนอนด้วยนะ แต่จะนอนที่โซฟา”

แม่ของดีด้านั้นไม่ได้สนใจเอ ทันใดนั้นจึงเอ่ยตอบ “ไม่ได้！”

“……”เมื่อดีด้าได้ยินดังนั้น เธอหมดคำจะพูด นี่ใช่คำพูดของแม่แท้ๆใช่ไหมเนี่ย?

ลูกสาวไม่มีที่พัก จะต้องไปนอนข้างถนนแล้ว ทำไมเธอถึงได้ใจดำขนาดนี้นะ?

“ไม่ให้นอนจริงๆหรอ?”ดีด้าแทบไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเอ่ยถามอีกรอบ

“แล้วใครจะมาล้อเล่นกับเธอล่ะ！”

แต่ว่าดีด้าวางแผนไว้แล้ว อีกสักครู่หนึ่งไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ไปไหน ไม่กลัวหากเธอจะไล่ เพราะยังไงเธอก็จะทำหน้านิ่งไม่ไปไหนทั้งนั้น

เวลาประมาณสามทุ่ม เลอแปงนั้นได้หาวออกมา หลังจากนั้นก็กลับไปพัก ส่วนดีด้านั่นนั่งอยู่ที่โซฟาไม่ไปไหน และไม่ได้จะไปส่งแต่อย่างใด

แม่ของดีด้าไม่ได้เอ่ยแต่อย่างใด เธอก็เป็นเช่นนี้ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ

เมื่อเห็นดังนี้ ดีด้าก็อดไม่ได้ที่จะแอบพอใจกับแผนการที่เธอวางไว้ ก่อนจะหยิบผ้าห่ม ไปนอนที่โซฟา และหยิบหมอนมา

เมื่อกำลังคิด แม่ของดีด้าก็ได้เอ่ยขึ้น “ลงไปข้างล่างซื้อนมให้แม่สองกล่องทีสิ แม่อยากจะเอาไปอุ่นให้พี่ชายเขากิน”

ดีด้าไม่ได้คิดอะไร จึงลุกขึ้น และลงไปร้านค้าข้างล่างเพื่อซื้อไม่กี่กล่อง พอมาถึงหน้าห้องเธอก็กดกริ่ง แต่ทว่ากลับไม่มีคนมาเปิดประตู

ดวงตาของเธอกระตุกไปมา ในตอนนี้เธอเริ่มมีความคิดที่ไม่ดีแล้ว หรือว่าคงจะไม่……

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นดังนี้ เธอก็ปฏิเสธ จะเป็นไปได้ยังไง！

เธอยื่นมือไปกด แต่ทว่ากลับไม่มีคนมาเปิดประตู เธออดไม่ได้ที่จะอิงประตู และคิดว่าเมื่อกี้ไม่น่าที่จะเชื่อแม่ของเธอเลย！

หลังจากนั้น ห้องตรงข้ามกลับเปิดประตู เลอแปงนั้นเองที่เปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว เขาเอามือโอบกอดอก ก่อนจะมองและขมวดคิ้วไปที่เธอ “โดนทิ้งหรอ?”

เธอพ่นลมอย่างเย็นชา และภายในใจอดไม่ได้ที่จะบ่นเขาสี่คำ เขามันพวกคนเลว！

”ตอนนี้เปิดประตูแล้ว จะเข้ามามั้ยล่ะ?” เขายืนพิงประตู และเอ่ยถาม

“ไม่เอา！”เธอตอบอย่างไม่คิด และพูดอย่างท้าทาย

เลอแปงนั้นยักไหล่และกางมือเชิญเข้าอย่างอดไม่ได้ “ ผมก็ไม่ชอบที่จะรังแกคนอื่นด้วยนะสิ หากคุณไม่พอใจละก็ไม่เป็นไรนะ ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ผมนับหนึ่งถึงสามก็แล้วกัน หนึ่ง สองงง”

ยังไม่ทันรอให้เสียงสิ้นสุดลง ดีด้าก็เข้าไปแล้ว

เลอแปง“……”

เมื่อสักครู่นั้นเธอยังแสดงออกถึงไม่ว่าให้ตายยังไงก็ไม่กลับ แต่ทว่าเมื่อหันหน้าก็เปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้?

เมื่อเข้ามา เธอยังเอากุญแจประตูไปอีก ก่อนที่เลอแปงจะไปรินน้ำ ดีด้าจึงเอ่ยถาม “คุณจะนอนที่โซฟาหรอ?”

“ทำไมผมจะต้องนอนที่โซฟาด้วย？”

“คุณเองไม่ใช่หรอที่บอกกับแม่ฉันว่าจะนอนที่โซฟา งั้นฉันนอน?”

เลอแปงเอ่ยพร้อมส่ายหัว“ตอนนั้นก็ตอนนั้น ตอนนี้ก็ตอนนี้”

“ไม่ได้สิ คุณไม่ใช่คนจริงนิ！”

“คุณเองที่เป็นคนปฏิเสธข้อเสนอก่อน ถึงแม้ตอนนี้จะเข้ามาในห้องแล้ว หากโดนไล่ออกไปยังไงสะมันก็ไม่เหมือนกันนะ”