คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 107

พูดจบ ซุนเสี่ยวหยาก็หมุนตัวบิดสะโพกแล้วเดินต่อไป ในใจคิดก็ยิ่งขยะแขยงและก็ดูแคลนผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง

คนงาน?

หลี่โม่รู้สึกปวดหัวอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ได้จำคนผิดล่ะมั้ง

ในไม่ช้า เขาก็ตามซุนเสี่ยวหย่ามาจนถึงห้องเก็บของ ภายในห้องมีเก้าอี้ของห้องแสดงดนตรีวางอยู่เต็มไปหมด

ซุนเสี่ยวหยาชี้นิ้วสั่งไปที่ข้างหนึ่งอย่างวางอำนาจ กล่าว “รีบไปทำงานเร็วเข้า วันนี้ก่อนเลิกงานเธอต้องจัดเก้าอี้ในห้องนี้ทั้งหมดให้เรียบร้อย แล้วก็พวกเธออีกกี่คน เร่งเข้า อย่าคิดที่จะอู้กันล่ะ เพราะฉันจะอยู่ดูพวกเธอตรงนี้ ถ้าใครคิดจะอู้ ก็หยุดคิดเรื่องค่าแรงไปได้เลย!”

คนงานสองสามคนที่กำลังยกเก้าอี้อยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินคำนี้ ก็รีบเร่งทำงานกัยเลยทีเดียว คงกลัวว่าจะโดนหักค่าแรงกัน

หลี่โม่เกิดความสงสัยเล็กน้อย เมื่อมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า มันช่างวุ่นวายกันไปหมด

ทำไมฉันถึงกลายมาเป็นคนขนของซะได้

“ขอโทษนะครับ คุณเข้าใจผิดรึเปล่าครับ คือผมไม่ได้จะมา…”หลี่โม่หันหน้ามามองผู้หญิงที่กำลังตัดแต่งเล็บของเธออยู่

ซุนเสี่ยวหยาเลิกคิ้วขึ้น พลางกล่าวด้วยท่าทีที่เหยียดหยาม “อะไรที่บอกว่าเข้าใจผิด เธอเป็นคนงานที่มาทำงานพาร์ทไทม์ ทำไมถึงได้มาพูดจาไรสาระไปเรื่อย รีบไปทำงาน!”

พูดจบ สายตาเย็นชาของเธอก็จ้องเขม็งไปยังคนงานที่ทำงานกันอย่างแข็งขัน แล้วตะโกนกล่าว “มองอะไร พวกเศษขยะ รีบ ๆ ทำงานเข้า ไม่งั้นฉันจะหักเงินเดือนพวกเธอ!”

หลี่โม่มีสีหน้าอึมครึมเล็กน้อย พลางกล่าว “นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่? คนงานก็คนเหมือนกัน พวกเขาเอาค่าแรงแล้วทำงานให้กับพวกคุณ พวกคุณอยู่ในความสัมพันธ์แบบผู้ว่าจ้าง ไม่ใช่เจ้าชีวิตกับทาส คุณกำลังใช้วิธีดูถูกคนแบบนี้หรอ?”

ซุนเสี่ยวหยาตอนแรกที่กำลังจะเดินไปแล้ว เมื่อได้ยินที่หลี่โม่กล่าวมา ก็หันกลับมาด้วยสีหน้าที่แสดงออกว่าคาดไม่ถึง ดวงตาคู่ที่ปาดมาสคาร่าหนาเตอะ มองประเมินหลี่โม่คร่าว ๆ แล้วชี้ไปที่จมูกของเขาพลางก่นด่า “คนโง่แบบแกใครหามาทำงานได้เนี่ย? กล้ามากนะที่มาต่อปากกับฉัน รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?!”

ซุนเสี่ยวหยายืนอยู่ห่างไปจากหลี่โม่ไม่ไกล และก็ยังพูดเสียงดัง จนน้ำลายเกือบจะกระเด็นใส่หน้าหลี่โม่อยู่แล้ว

หลี่โม่มองมาที่เธออยากเหม็นขี้หน้า พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ผมไม่สนว่าคุณป็นใคร ผมแค่หวังว่าคุณจะให้เกียรติผู้อื่นได้ ดังนั้นผู้อื่นก็จะเคารพคุณ ถ้าไม่อย่างนั้น คงจบไม่สวย!”

“โอ้โห น่าแปลกจริง ๆ…”

ซุนเสี่ยวหยาท่าทางดูโกรธแต่ก็หัวเราะไปด้วย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยการดูถูกและเยาะเย้ย “ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้? โอเคโอเค ฉันจะไม่ตามน้ำไปกับคำพูดไร้สาระของแกละ ออกไป รีบออกไป! ไม่มีงานของแกที่นี่แล้ว ไปไปไป…”

แล้วซุนเสี่ยวหยาก็ผลักหลี่โม่ไปข้างนอก พลางตะโกนด่าอย่างต่อเนื่อง

หลี่โม่หลีกออกจากมือของเธอ แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ผมไม่ได้จะมาทำงาน ผมมาหาผู้จัดการของพวกคุณหลินชิงหาน”