เสียงเรียกเข้าที่น่าขนลุกดังขึ้นในเวลานี้ ทำให้บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบลงทันที!
หรงปินแสดงสีหน้าไม่พอใจ ภายในใจนึกสงสัย ใครกันที่โทรหาเขา?
ทันทีที่เขารับสาย เขาได้ยินเสียงคำรามของหรงชางมาจากปลายสายของโทรศัพท์ เขาตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “หรงปิน แกรู้ไหมว่าแกทำเรื่องโง่อะไรลงไป!”
“คุณลุง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” หรงบินตกตะลึง ตัวแข็งทื่อไปหมด
ลุงของเขา ผู้ก่อตั้งบริษัทหรงคัง ในเวลานี้กำลังโกรธจัด!
เขาไม่เคยเห็นมาก่อน!
“ยังจะถามว่าเป็นอะไร ฉันจะถามแกว่าตอนนี้คุณหลี่อยู่ข้างหน้าแกไหม” หรงชางเหอตะโกนถาม
หรงปินใจสั่น คุณหลี่เหรอ?
เขาเลิกคิ้วขึ้นมองไปที่หลี่โม่ซึ่งดูสงบและเอามือไขว้หลังไว้ เขาเหรอ?
“ใช่ครับ อยู่ครับ” หรงปินตอบอย่างรวดเร็ว
หรงชางเหอกล่าวตำหนิ “แกขอโทษคุณหลี่เดี๋ยวนี้ นอกจากนั้นเรื่องความร่วมมือของบริษัทสาขาเมืองฮั่นขึ้นอยู่กับคุณหลี่ ใครก็ตามที่เขาขอให้แกร่วมมือด้วยแกก็ต้องร่วมมือ เข้าใจไหม?!”
ภายในใจหรงปินตื่นตระหนก ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
จู่ ๆ ก็ปลุกให้ลุงมาสั่งเองได้!
“คุณลุง อะไรกันครับเนี่ย? หลี่โม่เขาเป็นเพียงลูกเขยไร้ประโยชน์จากตระกูลกู้ในเมืองฮั่น เขามีดีอะไรที่ทำให้ลุงตัดสินใจแบบนี้?” หรงปินถามด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกันสายตาของเขาจ้องไปที่ร่างของหลี่โม่ที่เดินไปมา
คนคนนี้ เป็นใครกันแน่?
“บังอาจนักนะ! ลูกเขยไร้ประโยชน์อะไรกัน! ฉันจะบอกแกนะหรงปิน แกอย่าล่วงเกินคุณหลี่อย่างเด็ดขาด! ถ้าแกหาเรื่องคุณหลี่ คำว่าล้มละลายคงอยู่ไม่ไกลจากหรงคังแน่!” หรงชางเหอตะโกน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หรงปินก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงราวกับถูกฟ้าผ่า เขาตะลึงไปชั่วขณะ!
เนื่องจากลุงพูดอย่างนั้น แสดงว่าหลี่โม่คนนี้ไม่ได้เป็นแบบที่เขาได้ยินมา
ในขณะนี้ ความรู้สึกหนาวพุ่งขึ้นฝ่าเท้าของหรงปินไปจนถึงหัว!
เหงื่อบนหน้าผากของเขาค่อย ๆ ไหลออกมา
ในขณะที่หลี่โม่กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “ประธานหรง คุณคิดออกหรือยัง?”
หรงปินไม่กล้าที่จะยืดยาด เขารีบพูดอย่างเคารพต่อหลี่โม่ “คุณหลี่ ผมคิดออกแล้วครับ ทุกอย่างทำตามคำสั่งของคุณ หรงคังของเราจะร่วมมือกับบริษัทหลุนเซิงเภสัชกรรมของคุณกู้หยุนหลานอย่างแน่นอนครับ”
ขณะที่คำพูดของเขาจบลง การ์ดก็วิ่งเข้ามาที่ประตูและตะโกนอย่างโกรธเคือง “ท่านประธาน ไอ้หนุ่มนี่มาสร้างปัญหาใช่ไหมครับ? แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาสร้างปัญหาที่หรงคัง อยากตายหรือไง?!”
การ์ดรูปร่างสูงใหญ่สี่ถึงห้าคนำร้อมกระบองในมือ ทำท่าทำทางขู่ใส่หลี่โม่!
หรงปินที่เห็นฉากนี้ หน้าผากของเขาก็เหงื่อแตกพลั่ก!
ไอ้โง่พวกนี้ เพิ่งมาอะไรเอาตอนนี้!
ผลัวะ!!!
หรงปินตบหัวหน้าการ์ดที่เดินไปทางหลี่โม่อย่างโกรธจัด และตะโกนอย่างโมโหว่า “อวดดี! ใครใช้ให้แกหยาบคายกับคุณหลี่! ออกไปซะ!”
หัวหน้าการ์ดตกตะลึง กุมแก้มร้อนผ่าวของตนและไม่โต้ตอบใด ๆ
สถานการณ์นี้มันอย่างไรกันแน่?
“ท่านประธาน คุณให้เรา...” หัวหน้าการ์ดยังคงต้องการอธิบาย
หรงปินเหลือกตาไปมองเขาพักหนึ่ง จากนั้นยิ้มอย่างนอบน้อมให้กับหลี่โม่ และพูดว่า “คุณหลี่ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คนพวกนี้ไม่มีสมอง เรื่องของคุณผมจะจัดการให้ และจะให้คนแจ้งให้คุณทราบในวันพรุ่งนี้เลยครับ”
หลี่โม่พยักหน้า “งั้นฝากประธานหรงด้วย แต่ผมหวังว่าประธานหรงจะจัดการเรื่องนี้แบบเงียบ ๆ นะครับ”
“ครับ ผมเข้าใจครับ”
หรงปินพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว
พูดจบแล้วหลี่โม่ก็เดินออกไป หรงปินยังคงจ้องมองด้านหลังของเขาที่เดินจากไป
จนกระทั่งหลังจากที่หลี่โม่กลับไปแล้ว เขาถึงหายใจออก และปาดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากของเขา สถานกาณ์เมื่อคู่มันกดดันเกินไป!
ชายหนุ่มที่ทำให้ลุงของเขาปฏิบัติต่ออย่างจริงจังได้ถึงเพียงนี้ เขาต้องไม่ประมาท!
“เข้าใจแล้วใช่ไหม? รีบไปจัดการให้เรียบร้อย จำไว้ว่า จัดการเงียบ ๆ ถ้าใครกล้าพูดออกไปแม้แต่คำเดียว ฉันหรงปิน จะไม่ปล่อยมันไว้แน่!” หรงปินพูดกับผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ เขา และเตือนการ์ดไปพร้อม ๆ กัน
ทุกคนเงียบและพยักหน้าอย่างจริงจัง
อีกฝั่งหนึ่ง เมื่อหลี่โม่กลับมาถึงบ้านก็เที่ยงคืนแล้ว
เขาค่อย ๆ นอนลงบนพื้น จ้องมองไปทางด้านหลังที่สง่างามของกู้หยุนหลานที่นอนอยู่บนเตียง
ผู้หญิงของเขา หลี่โม่ จะต้องไม่เสียใจอีกแล้ว
สัญญานี้เพื่อเธอ
เมื่อรู้สึกตัวว่าหลี่โม่กลับมาแล้ว กู้หยุนหลานหันไปมองหลี่โม่และถามว่า “คุณไปไหนมา?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...