คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 13

หลี่โม่เบิกตากว้างด้วยความโกรธ คนตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น กู้ซิ่งเหว่ยนั่นเอง!

กู้ซิ่งเหว่ยเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย เขาพูดอย่างจองหองว่า “โอ้หลี่โม่ ตอนนี้แกเก่งแล้วสินะถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้?”

โครม!

กู้ซิ่งเหว่ยเตะขึ้นไปบนหน้าอกของหลี่โม่อย่างแรง!

หลี่โม่เซถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้าของเขาเย็นชา มือกุมหน้าอกตนเอง

แม่หลี่โม่ตะโกนขึ้นมาว่า “โม่ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“คุณแม่ ผมไม่เป็นไร” หลี่โม่รีบดึงแม่ของเขาไว้

เขาไม่ต้องการให้แม่ของเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง ดูเหมือนว่ากู้ซิ่งเหว่ยตั้งใจที่จะมาหาเรื่อง

“คุณ… คุณชายกู้ ถ้าลูกโม่ทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ฉันจะขอโทษคุณแทนเขาด้วยนะคะ ปล่อยเขาไปเถอะนะคะ ไม่ว่ายังไง ลูกโม่ก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้…”

แม่ของหลี่โม่กล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจบีบยิ้มพูดกับกู้ซิ่งเหว่ย

คิ้วของกู้ซิ่งเหว่ยขมวด เขามองที่แม่ของหลี่โม่อย่างเย็นชาและตะโกนว่า “ออกไป! แกเป็นแม่มันอย่ามายุ่ง แม่ที่ไร้ประโยชน์ คนที่นอนรอคอยความตายอย่างแก มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันปล่อยมันไป?”

พูดจบกู้ซิ่งเหว่ยยกมือขึ้น เขากำลังจะตบหน้าแม่ของหลี่โม่!

หลี่โม่ทนไม่ไหวแล้ว!

บนโลกนี้ไม่มีใครหน้าไหนที่จะรังแกแม่ของเขาได้!

แม่ของนายน้อยแดนมังกร ทุกคนต้องเคารพ!

เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าข้อมือของกู้ซิ่งเหว่ยอย่างเดือดดาล และตะโกนด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “กู้ซิ่งเหว่ย แกกล้าดียังไง!”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่โม่โกรธกู้ซิ่งเหว่ย อีกฝ่ายก็ผงะเช่นกัน ตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแกมประชดประชันอีกทั้งสบถด่าคำหยาบ!

ต่อมาเขาก็เหวี่ยงมืออีกข้างหนึ่งตบหน้าหลี่โม่อย่างโกรธจัดและตะโกนว่า “ไอ้เวร! ฉันจะฆ่าแก!”

“จัดการมัน!”

หลังจากกู้ซิ่งเหว่ยตบไปหนึ่งที เขาก็ตะโกนเรียกพวกนักเลงที่อยู่ด้านหลัง

ทันใดนั้น พวกนักเลงเหล่านั้นก็พังทลายร้านอาหารเช้าขนาดไม่กี่ตารางเมตรนี้จนหมดสิ้น!

ขณะที่หลี่โม่ยืนอยู่ด้านหน้าแม่ของเขาที่กำลังเช็ดน้ำตา และร้องไห้เงียบ ๆ สายตาจ้องไปยังกู้ซิ่งเหว่ยอย่างขมขื่น

กู้ซิ่งเหว่ยล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มองหลี่โม่อย่างหยิ่งผยองแล้วพูดว่า “หลี่โม่ แกอย่าลืมสิ ว่าบ้านนี้ตระกูลกู้ให้พวกแกอยู่เพราะสงสารพวกแก! แกกล้าขึ้นเสียงใส่ฉัน แกไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอย่างนั้นใช่ไหม?”

หลี่โม่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนั้น กู้ซิ่งเหว่ยยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้กับแก เอาแบบนี้แล้วกัน สำหรับท่าทีเมื่อครู่ของแก คุกเข่าขอโทษฉันซะ! ไม่อย่างนั้น ฉันจะยึดที่นี่คืน แล้วไล่แม่ที่จะกำลังจะตายของแกออกไป!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลี่โม่ก็อึมครึมจนถึงขีดสุด

กู้ซิ่งเหว่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย พวกอันธพาลที่อยู่ข้างหลังเขาก็เช่นกัน

หลี่โม่หมดหนทาง เขาค่อย ๆ คลายหมัดออกอย่างช่วยไม่ได้

เขาเลิกคิ้วมองไปที่ร่างในฝูงชนที่อยู่ไม่ไกล และส่งสัญญาณ ‘หยุด’ เขาค่อย ๆ งอขาเตรียมจะคุกเข่า

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นมืออันอบอุ่นและสั่นเทาได้คว้าตัวหลี่โม่ไว้

แม่ของหลี่โม่ยืนอยู่ข้างหลี่โม่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า ส่ายหัวให้เขา และพูดด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ “ลูกโม่ใต้เข่าลูกผู้ชายมีค่าดังทองคำ ลูกจะคุกเข่าไม่ได้”

พูดจบแม่ของหลี่โม่ก็คุกเข่าลงต่อหน้ากู้ซิงเว่ย และอ้อนวอน “คุณชายกู้ ฉันขอโทษ ลูกโม่ไม่รู้ความ ฉันผู้เป็นแม่ไม่สั่งสอนเขาให้ดีเอง เพราะฉะนั้นฉันจะคุกเข่าแทน”

ตู้ม!

ความโกรธของหลี่โม่ปะทุอย่างแรงในหัวใจ!

แม่ ทำไมแม่ต้องทนกับความอัปยศอดสูแบบนี้ด้วย!

กู้ซิ่งเหว่ย!

ฉันจะฆ่าแก!

ฉากนี้ทำให้ใบหน้าของกู้ซิ่งเหว่ยดูไม่พอใจอย่างมาก

เพราะทุกคนที่เฝ้าดูอยู่รอบ ๆ ต่างก็ชี้นิ้วกล่าวหาว่ากู้ซิ่งเหว่ยนั้นเป็นคนเอาแต่ใจ

คำพูดของคนนั้นน่ากลัว

กู้ซิ่งเหว่ยสะบัดมืออย่างรังเกียจ จากนั้นจึงหันหลังเตรียมตัวจะกลับ ก่อนจากไปเขาหันกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาบน และพูดกับหลี่โม่ว่า “หลี่โม่ วันนี้กู้หยุนหลานไปที่ขอความร่วมมือกับหรงคังกรุ๊ป เท่าที่ฉันรู้ คุณชายแห่งหรงคังกรุ๊ปเป็นคนเสื่อมทรามและไร้ศีลธรรมมาทั้งชีวิต ฉันเกรงว่าเมียแกอาจจะ… หึหึ… ฮ่าฮ่าฮ่า”

พูดจบกู้ซิ่งเหว่ยก็นำคนของเขาเดินหัวเราะและจากไป

หลี่โม่ขมวดคิ้วและรีบช่วยประคองแม่ของเขาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณแม่…”

แม่ของหลี่โม่ขัดจังหวะหลี่โม่ เธอจับมือเขาด้วยความรัก ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เราไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราต้องเรียนรู้ที่จะอดทนกับทุกสิ่ง แต่ลูกชายของแม่ไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ควรคุกเข่าให้ใครง่าย ๆ แบบนี้”

อารมณ์ของหลี่โม่แสดงออกบนใบหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาจับมือแม่แน่นแล้วพูดว่า “คุณแม่ ที่จริงแล้ว ผมกำลัง…”