คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 120

“จริงสิ เผลอไปข่วนมันเข้าน่ะ ไม่ต้องใส่ใจหรอกน่า เลิกถามได้แล้ว”

กู้หยุนหลานบังคับหลี่โม่ กลบเลื่อนอารมณ์โกรธอย่างต่อเนื่องและพูดว่า “หลี่โม่ คุณยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ?”

ประโยคนี้ ทำเอาหลี่โม่ตกใจ

เขาเห็นว่ากู้หยุนหลานไม่อยากพูดถึงมัน รวมทั้งสถานะของอีกฝ่ายอาจทำให้เธอกลัวก็ได้

แต่เธอเป็นผู้หญิงของหลี่โม่เชียวนะ นายหญิงแห่งแดนมังกร!

ในโลกนี้ ใครหน้าไหนก็อย่ามาแหยม!

ใครรังแกเธอล่ะก็ จะต้องอัดให้จมดินสถานเดียว!

เขาหายใจเข้าลึก ๆ หลี่โม่เอื้อมมือไปปาดแก้มอันบอบบางของเธอ แล้วถามอย่างอ่อนโยนและกังวลใจว่า “เจ็บไหม?”

ดวงตาของกู้หยุนหลานเป็นประกาย เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก เจ็บนิดหน่อยเอง ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรเลย คราวหน้านายอย่าโกรธแบบนี้ได้ไหม มันน่ากลัว ฉันคิดว่าตอนนี้…”

เมื่อสักครู่กู้หยุนหลานรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า หลี่โม่โกรธเหมือนสิงโตและไร้เหตุผลมากทีเดียว ความโกรธที่พลุ่งพล่านของเขานั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเขาสามารถฉีกโลกทั้งใบออกจากกันได้ภายในพริบตา

น่าสะพรึงกลัว!

นี่ใช่หลี่โม่ที่อยู่กับเธอมาตลอดสี่ปีหรือเปล่านะ?

หลี่โม่พยักหน้า แม้ในใจจะรับไม่ได้

ทว่า เนื่องจากกู้หยุนหลานไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ เขาจึงต้องไปแอบสืบด้วยตัวเอง

ดังนั้น เมื่อไปทำงานในตอนบ่าย หลี่โม่จึงขี่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้าส่วนตัวไปส่งกู้หยุนหลานไปที่บริษัท

หลังจากที่ได้เห็นเธอกลับเข้าไปในอาคารของบริษัทอย่างสง่างามแล้ว หลี่โม่ก็โทรศัพท์หาใครบางคนทันที ไม่นานหลังจากนั้น ก็มีหญิงสาวหน้าหวานคนหนึ่งเดินออกมาจากประตู

เธอเป็นผู้ช่วยของกู้หยุนหลาน เฉียนเสี่ยวเหวินนั่นเอง

วันนี้เฉียนเสี่ยวเหวินอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นหลี่โม่ที่ยืนอยู่ข้างรถจักรยานยนต์ไฟฟ้า ทำท่ายิ้มแย้มและโบกมือให้เธอไกล ๆ นั้น ทำให้เธออยากหลบหน้าไปให้พ้นเสียจริง

ผู้ชายคนนี้โง่เง่าสิ้นดี

เฉียนเสี่ยวเหวินรู้จักหลี่โม่ สามีของพี่หยุนหลาน เขาคนนี้ไร้ประโยชน์ แถมยังเกาะหยุนหลานกินไปวัน ๆ ดังนั้นเฉียนเสี่ยวเหวินจึงไม่ค่อยชอบหลี่โม่นัก

เขารู้ว่าเฉียนเสี่ยวเหวินเป็นคนโลภมาก โดยเฉพาะขนมที่น่ากินแบบนี้

เมื่อมองไปที่เฉียนเสี่ยวเหวินซึ่งมีหน้าอกที่ใหญ่ และจ้องมองตรงไปที่ของหวานบนโต๊ะ หลี่โม่ก็รู้ว่าเขาได้เลือกอันที่ถูกต้องแล้ว

เฉียนเสี่ยวเหวินเกือบเข้าวุ่นวายในใจของเขา เขาจึงบังคับตัวเองให้ละสายตาจากขนมตรงหน้า และถามว่า “คุณมาหาฉันทำไมล่ะ?”

หลี่โม่พูด พลางฉีกยิ้มไปว่า “ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เรื่องเล็ก ๆ น่ะ คุณกินก่อนเถอะ ทั้งหมดนี่ผมให้คุณหมดเลย ยินดีเลี้ยงคุณเลยครับ”

เฉียนเสี่ยวเหวินกลืนลงคอ พลันชี้ไปที่ขนมเหล่านั้น แล้วถามว่า “ให้ฉันหมดนี้เลยจริง ๆ เหรอ?”

หลี่โม่พยักหน้า เฉียนเสี่ยวเหวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่อยากคิดมาก จึงหยิบช้อนขึ้นและเริ่มกิน จากนั้นเหล่ตาอย่างมีความสุขและกระทืบเท้าของเธออย่างเมามัน รสชาติดีมาก!

เธอคนนี้ถูกซื้ออย่างง่ายดาย

“หลี่โม่ ฉันจะฟังไปด้วย มีอะไรก็ถามมาเถอะ ตราบใดที่มันเป็นเรื่องของบริษัท ฉันก็บอกคุณได้” เฉียนเสี่ยวเหวินยังคงมีครีมอยู่ที่มุมปากของเธอ

นี่เป็นเหมือนเป็นหนี้บุญคุณเล็ก ๆ

หลี่โม่ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เมื่อเช้า กู้หยุนหลานถูกใครตบ?”