คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 162

“ใช่สิ ก็มีเงิน อยากได้อะไรก็ได้!”

จ้าวไห่ส่ายหัวพลางยิ้ม "เงิน ถ้ามีเงินก็ต้องใช้ อีกอย่าง รถเฟอร์รารี่ก็เป็นรถแบบเปิดประทุนด้วย"

“ประธานจ้าวสุดยอดไปเลย!”

“งั้นขับพาพวกเรานั่งสักสองสามรอบสิ”

จ้าวไห่ยิ้ม และพูดว่า "ได้สิ ๆ"

ซูหย่าก็จ้องไปที่จ้าวไห่อย่างตื่นเต้น ดูเหมือนว่าเธอจะเลือกถูกคน

รถเฟอร์รารี่!

คันละยี่สิบสามสิบล้านบาท!

แต่ในบทสนทนาครั้งนี้ จู่ ๆ ใครก็ไม่รู้เข้ามาแทรก

“พระเจ้า! ดูนี่สิ หัวข้อมาแรง ประธานจ้าว ร้านสปาติงเหม่ยถูกซื้อไปในราคาสี่ร้อยล้านบาท!” คนนั้นอุทานด้วยประหลาดใจ

"เท่าไหร่นะ?!"

ทุกคนตกตะลึงไปตาม ๆ กัน!

ใช้เงินสี่ร้อยล้านเพื่อซื้อร้านสปาติงเหม่ยเหรอ?

พวกเขาเคยเป็นพนักงานของร้านสปาติงเหม่ยมาก่อน

จ้าวไห่ตกตะลึง และประหลาดใจมาก "ซื้อร้านสปาติงเหม่ยในราคาสี่ร้อยล้านบาทเหรอ? นั่นมันรวยมากนะ แสดงว่าโจวเฟิงฮว๋าก็ได้กำไรเยอะเลยสิ แล้วคนซื้อผู้ลึกลับคนนั้นเป็นใครกัน มีบอกไหม?"

“ไม่มี มีแค่ภาพที่ถ่านยจากด้านข้าง”

ชายคนนั้นส่ายหัว และซูมภาพในโทรศัพท์เข้าไป

ทุกคนมารวมหัวกันดูภาพนี้ และเบิกตากว้าง

นี่มันรวยเกินไปแล้ว

ภาพถ่ายค่อนข้างเบลอ และอยู่ห่างมาก ซึ่งมันดูเป็นการแอบถ่ายจริง ๆ

ทันใดนั้น!

ซูหย่าปิดปากของเธอด้วยความประหลาดใจ “ทำไมคนนี้ถึงดูเหมือนหลี่โม่?”

ทันใดนั้น ก็เกิดความเงียบแปลก ๆ ขึ้นในห้อง!

ผู้ชายคนนี้เหมือนหลี่โม่เหรอ?

นี่มันตลกมาก!

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ละสายตาเลย

สีหน้าของจ้าวไห่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วด้วยอารมณ์เสียทันที เขายิ้มและพูดว่า "หลี่โม่ อย่ามาขี้โม้เลย นั่นมันสี่ร้อยล้านนะ นายซื้อร้านสปาติงเหม่ยจริง ๆ งั้นเหรอ?"

หลี่โม่เหลือบมองไปรอบ ๆ ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง พวกเขาอยากรู้บางอย่างจากปากของหลี่โม่

หลี่โม่แสร้งทำเป็นครุ่นคิดพลางลูบคาง และพูดว่า "ใช่ ฉันซื้อมาแค่สี่ร้อยล้านบาท นั้นเป็นเงินค่าขนมของฉันในหนึ่งเดือนน่ะ"

จ้าวไห่สูดหายใจ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ และเขาก็ถามด้วยความไม่เชื่อ “สี่ร้อยล้าน เงินค่าขนมในหนึ่งเดือนงั้นเหรอ?”

ให้ตายเถอะ นี่มันวางท่าเกินไปแล้ว!

เขาเป็นแค่ลูกเขยกระจอก ๆ จะเอาเงินสี่ร้อยล้านมาจากไหน?

“แพงเหรอ? เศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับฉันมันเป็นแค่ตัวเลข” หลี่โม่ยักไหล่ และมองอย่างเฉยเมย

ขอโทษที แต่พวกนายทำให้ฉันต้องแกล้งทำแบบนี้เอง

“ฉันไม่เชื่อ! หลี่โม่ นาย...”

ทุกคนอึ้งไปชั่วขณะ พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไร

นี่เขากำลังอวดอยู่เหรอ?

นี่มันน่าอับอายไม่ใช่เหรอ?