คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 161

เขาเป็นคนที่ไม่มีความคิดรอบคอบ เพราะอย่างไรมันก็ถูกมอบให้แล้ว และไม่กลัวที่จะเสแสร้งแกล้งทำ

เมื่อได้ยินแแบบนี้ ทุกคนต่างก็อิจฉา “ประธานจ้าวช่างน่าทึ่งมาก! ฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ!”

ตอนนี้ในสายตาของซูหย่ามีแต่จ้าวไห่ และเขาก็ดูหล่อกว่าปกติมาก เธอแทบรอไม่ไหวที่จะกลืนกินเขา

ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของเธอ

ทันใดนั้น เธอก็ไปเข้าห้องน้ำ และไปเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าแบบน้อยชิ้นเป็นพิเศษเพื่อให้สะดวกกับสิ่งที่เธอกำลังจะทำต่อไปนี้

เมื่อเธอกลับมาที่ห้องอีกครั้ง เธอก็มานั่งข้าง ๆ จ้าวไห่ เธอแสร้งทำเป็นไม่ตั้งใจจะอ่อยจ้าวไห่ จนจ้าวไห่แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

โดยเฉพาะคนอย่างจ้าวไห่ที่ช่ำชองในการไปไนต์คลับ ดวงตาของเขากลอกไปมา เขารู้ว่าในใจของซูหย่าต้องการอะไร ฮิฮิ เขายิ้ม และชนแก้วกับซูหย่า

ทั้งสองคนกำลังคลุมเครือกันอยู่ใต้โต๊ะ

บรรยากาศที่เป็นใจ

ซูหย่าเปิดปากพูด "หลี่โม่ นายเปิดร้านชื่ออะไรนะ แล้วทำเงินได้ปีละเท่าไหร่? ถ้าไม่อย่างนั้น นายก็ปิดร้าน แล้วมาทำงานกับประธานจ้าวสิ"

ในใจของเธอตอนนี้ดูถูกหลี่โม่มาก

คิดว่าการที่เขาได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลกู้นั้นดีแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ถึงอย่างไรเขามันก็เป็นแค่คนกระจอก

ตอนนี้ซูหย่าจงใจพูดแบบนั้น ในความคิดของเธอ แม้ว่าหลี่โม่จะเก่งกว่า แต่การเปิดร้านกระจอก ๆ จะดีกว่าคนแบบจ้าวไห่ได้อย่างไร?

พวกเขาหาเงินได้เป็นสิบล้านบาทในหนึ่งเดือน

ดังนั้นทันทีที่คำพูดของซูหย่าถูกเอ่ยออกไป ทุกคนในห้องต่างก็จับจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่แปลกประหลาด

จ้าวไห่ก็เลิกคิ้วขึ้น และมองเขา

เขาขมวดคิ้ว และถามด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามว่า “หลี่โม่ นายเปิดร้านเหรอ? ทำไมเมื่อกี้นายไม่พูดล่ะ”

หลี่โม่ตอบอย่างใจเย็นว่า "แค่ร้านเล็ก ๆ จะเทียบประธานจ้าวได้ยังไงกัน"

อันที่จริงหลี่โม่ไม่กล้าพูด เพราะเขากลัวว่าจ้าวไห่ และคนอื่น ๆ จะหน้าแตกจนต้องมุดแผ่นดินหนี

เขาซื้อร้านสปาติงเหม่ยด้วยเงินสี่ร้อยล้านบาท

ในใจของหลี่โม่รู้สึกขยะแขยงกับเพื่อนเก่าที่มาร่วมงานกลุ่มนี้

คนพวกนี้พูดคุยกันนานมาก ไม่ให้เขาได้พูดสักประโยค และที่พูดก็มีแต่เรื่องความอัปยศอดสู และความเสื่อมเสียทั้งนั้น

จ้าวไห่ยิ้ม เขาเลิกคิ้วและถามว่า "ร้านอะไร บอกฉันหน่อยสิ เผื่อว่าฉันอาจจะมีโอกาสได้ร่วมมือกับนาย"

ผู้ชายคนนี้ เขาสามารถเปิดร้านด้วยได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?

น่าขำจริง ๆ !