คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 18

ในขณะนี้หรงปินเดินออกจากอาคารของหรงคังกรุ๊ป มีรถ Bentley สีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูพร้อมกับการ์ดชุดดำท่าทีจริงจังหลายสิบคนอยู่ข้าง ๆ

ถ้าคนอื่นเห็นต้องตื่นตระหนกแน่นอน!

หรงปินประธานหรงคังกรุ๊ปออกมาแล้ว!

มีกี่คนที่ร้องขอให้พบกับประธานหรงหรงคังกรุ๊ปแห่งเมืองฮั่น แต่พวกเขาถูกปฏิเสธ

ตอนนี้เขาออกไปด้วยตัวเองจริง ๆ

“พ่อ?”

หรงฉางเวยตกตะลึง ทันทีที่ได้ยินเสียงในโทรศัพท์ เป็นเสียงพ่อของเขาไม่มีผิดแน่

สถานการณ์คืออะไร?

“ฉางเวย เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีโทรศัพท์มือถือของคุณหลี่?” อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หรงปินก็ตัวสั่นและเสียงของเขาก็สูงขึ้น

“ไอ้เด็กนี่มันทำร้ายผม ผมจะฆ่ามัน!” หรงฉางเวยเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าของเขามองดูหลี่โม่อย่างไม่แยแส ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

'มันต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ ๆ พ่อของฉันรู้จักไอ้ตัวแสบแบบนั้นได้ยังไงกัน'

ยิ่งกว่านั้น ยังมีความนับถือด้วย!

เป็นไปไม่ได้!

“สามหาว! ใครจะกล้าให้แกไม่เคารพคุณหลี่? ส่งมือถือให้คุณหลี่เดี๋ยวนี้!” หรงปินตะโกนอย่างโกรธจัด ทันได้นั้นเขาก็ใจหาย นี่ลูกชายเขายั่วโมโหคุณหลี่หรือเปล่า?

หรงปินตระหนักดีถึงธรรมชาติของลูกชายของเขาเอง เขาไม่เรียนรู้และไร้ความชำนาญ เขาชีวิตเสเพลและหาเรื่องใส่ตัวตลอด!

หากเขายั่วโมโหคุณหลี่ ตระกูลหรงก็จะจบสิ้น!

“พ่อ...” หรงฉางเวยงงงวยแต่เขาก็โยนโทรศัพท์ให้หลี่โม่อย่างเชื่อฟัง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไอ้หนุ่ม ไม่นึกเลยว่าแกจะมีเบอร์โทรศัพท์ของพ่อฉันได้ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เปลี่ยนแปลงอะไรหรอกนะ!”

หลี่โม่ไม่พูด เขาค่อย ๆ วางกู้หยุนหลานลงอย่างนุ่มนวลแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดวงตาของเขาดูเฉยเมย “หรงปิน? ผมไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับคุณหรอกนะ ลูกชายของคุณไม่ยอมปล่อยผมไป ผมจะให้โอกาสคุณเพียงครั้งเดียว!”

น้ำเสียงเย็นชาและอาฆาต

หรงปินไม่ใช่คนโง่ เขารับรู้ได้อย่างรวดเร็วและถ่อมตน “ได้ครับ ๆ คุณหลี่มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ รบกวนคุณเอาโทรศัพท์ให้เขา ผมจะบอกเขาเอง”

หลี่โม่พยักหน้าและโยนโทรศัพท์ให้หรงฉางเวย

หรงฉางเวยโกรธมาก เขาตบโต๊ะและตะโกนว่า “บ้าเอ๊ย แกกล้าขู่ฉันเหรอ? โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ชีวิตหมา ๆ ของแกไม่เหลือแล้วตอนนี้ โหวหยวนหย่ง จัดการมันให้ฉัน!”

ในขณะที่หรงฉางเวยคำราม โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้นด้วยเสียงโวยวาย “หรงฉางเวย! แกมันจองหอง! ฉันควบคุมแกไม่ได้แล้วสินะ!”

พ่อ… โกรธ

หรงฉางเวยตากระตุก เขาตัวสั่นด้วยความกลัว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วพูดว่า "พ่อ เป็นอะไรไป…”

หรงฉางเวยไม่เคยเห็นพ่อของเขาเดือดขนาดนี้ เขาตื่นตระหนกเล็กน้อย และความเย็นยะเยือกก็พุ่งออกมาจากกระดูก

“มันจะอะไรอีก? แกรู้ไหมว่าแกทำให้ใครขุ่นเคือง รีบขอโทษคุณหลี่เดี๋ยวนี้! ถ้าไม่สามารถทำให้คุณหลี่ยกโทษให้แกได้ ฉันจะฆ่าแก!” หหรงปินที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ขัดจังหวะคำพูดของหรงฉางเวยด้วยความโกรธ ทำให้เขาโกรธจนแทบบ้า!

ด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่สั่งการนั้น หรงฉางเวยไม่สามารถคัดค้านได้เลย!

พ่อโกรธมาก!

“พ่อ... เขาเป็นแค่ไอ้หน้าตัวเมียที่ขอเงินเมียใช้ เขาก็ตีหัวผม พ่อขอให้ผมขอโทษไอ้ขยะแบบนี้เหรอ?” หรงชางเว่ยรู้สึกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แล้วพ่อของเขาเป็นอะไรไปล่ะ?

ฮึ่ม!

ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก หรงปินรีบเข้าไปในรถ Bentley และตะโกนว่า “นี่แกยังกล้าหยาบคายอยู่อีกเหรอ?! ถ้าคุณหลี่เป็นขยะในสายตาแก ตระกูลหรงของฉันก็ยิ่งกว่าขยะเปียกแล้ว ตอนนี้แกคุกเข่าแล้วให้คุณหลี่ยกโทษให้ซะ ไม่อย่างนั้นไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ!”

หรงฉางเวยตกตะลึงงัน เขาไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ ดวงตาที่สั่นเทาของเขาเหลือบมองไปที่หลี่โม่ซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเขาสองสามครั้ง

นี่พ่อจริงจังใช่ไหม?!

มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

ไอ้เด็กเวรนี่ใคร?

ทำไมถึงโน้มน้าวให้พ่อพูดแบบนั้นได้?!

หรงฉางเวยเงยหน้าขึ้น เหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากทำให้แสบแผลบนหัว เขามีสติขึ้นมาทันที

เขาตื่นตระหนกและรีบไปที่หลี่โม่ โค้งคำนับและขอโทษ “ผมขอโทษ คุณหลี่ ผมผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมขอโทษที่ผมประมาทเลินเลินเล่อเอง!”

หรงฉางเวยที่ก่อนหน้านี้คลั่งอย่างเดือดดาล ตอนนี้กลับหลายมาขอโทษหลี่โม่อย่างถ่อมตน ทุกคนต่างก็ตกตะลึง!

เขาเป็นนายน้อยของหรงคังกรุ๊ป เขามีสถานะพิเศษและมีครอบครัวที่มั่งคั่ง ทำไมเขาต้องขอโทษคนธรรมดาอย่างหลี่โม่ด้วยล่ะ?

โหวหยวนหย่งนั้นมึนงง ไป่เสวี่ยเอ๋อร์ก็ตะลึงเช่นกัน!

แล้วจากการสนทนาเมื่อกี้นี้ เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นหรงปินประธานหรงคังกรุ๊ปที่โทรมาด้วยตัวเอง!

ระดับความเคารพในน้ำเสียงที่มีต่อหลี่โม่นั้นค่อนข้างชัดเจน!

โอ้พระเจ้า!

หลี่โม่นี่ใครกัน?

มันเป็นไปได้เหรอที่คนจองหองอย่างหรงฉางเวยจะยกมือแสดงท่าทีราวกับเป็นผู้น้อยแบบนี้

เวลานี้จิตใจของโหวหยวนหย่งพังทลายลง ชายหนุ่มที่เขาพึ่งพาอย่างคุณหรงได้ขอโทษเด็กหนุ่มด้วยท่าทางที่จริงใจและหวาดกลัว

เขาจะไม่กลัวหรือตื่นตระหนกในใจได้อย่างไรกันล่ะ?

โหวหยวนหย่งตัวสั่น หลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น!

แค่นั้นแหละ!

เขาคิดได้แล้วว่าเขาได้ไปยั่วยุใครบางคนที่ไม่อาจจินตนาการถึงได้!!

ชูจงเทียนและฉินรั่วรั่วได้เป็นอิสระแล้วในขณะนี้ ยืนอยู่ทั้งสองข้างของหลี่โม่ด้วยความเคารพ จ้องมองไปที่โหวหยวนหย่งอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “โหวหยวนหย่ง ฉันบอกแกแล้วว่าคุณหลี่ไม่ใช่คนที่แกจะมายั่วยุได้!”

ฟึ่บ!

โหวหยวนหย่งคุกเข่าต่อหน้าหลี่โม่โดยไม่ลังเล!

นี่เป็นหนึ่งในราชามาเฟียใต้ดินที่ยิ่งใหญ่ในเมืองฮั่น!

แล้วก็ยังเป็นเจ้าแห่งวงการใต้ดินด้วย!

เวลานี้เขาเพียงแค่คุกเข่าลงต่อหน้าหลี่โม่และก้มหัวแนบพื้น “คุณหลี่ ผมไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ! ผมมันไอ้สารเลว ขอให้คุณหลี่ให้ความอนุเคราะห์ผ่อนปรนด้วย!”