คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 20

“หลี่โม่ อย่ามาล้อเล่นนะ!”

กู้หยุนหลานตกตะลึง แล้วก็รู้สึกโกรธมาก

ในตอนนี้หลี่โม่ยังคงคิดจะมาล้อเล่นอีกเหรอ?

เขาไม่รู้ความหมายของสัญญานี้ในครั้งนี้เหรอ?

หลี่โม่ต้องการอธิบายบางอย่าง แต่กู้หยุนหลานก็นอนลงหันหลังให้เขา

หลี่โม่จึงไม่มีทางเลือก นอกจากอยู่เงียบ ๆ

‘กู้หยุนหลาน คุณต้องแบกรับทุกสิ่งที่คุณต้องทนมาแทนคุณเอง’

‘คืนพรุ่งนี้ในงานเลี้ยงของตระกูลกู้ คุณถูกกำหนดให้กลายเป็นคนที่น่าอิจฉาของทุกคน!’

‘ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่คุณต้องการ ผม หลี่โม่ จะเตรียมมันให้คุณเอง!’

ในตอนเย็นของวันต่อมา ตระกูลกู้ได้จองห้องพักข้างในของโรงแรมสี่ดาวในเมืองฮั่นและจัดงานเลี้ยงกลางปี

ที่ประตูโรงแรม มีเรือนร่างสวยงามรอเป็นเวลานานด้วยความกระวนกระวายและความโกรธ

กู้หยุนหลานมาถึงนานแล้ว เฝ้าดูนาฬิกาที่ข้อมือของเธออย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอหลี่โม่

ทำไมเขาถึงยังไม่มา?

วันนี้เขาแต่งตัวค่อนข้างดีเลย เขาจะไม่มาเหรอ? คงไม่หายหัวไปตอนช่วงเวลาสำคัญ ๆ แบบนี้หรอกนะ

ทุกคนต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงกลางปีของตระกูลกู้ ทุกครั้งที่หลี่โม่เป็นเป้าหมายของการเยาะเย้ยของทุกคน เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอยู่ที่งานเป็นตัวตลกให้ความบันเทิงกับทุกคน

ครั้งนี้หลี่โม่จะเปลี่ยนไปหรือไม่...

กู้หยุนหลานส่ายหัวและเลิกจินตนาการว่าหลี่โม่จะเป็นแบบนั้นอีก

“หยุนหลาน”

หลี่โม่วิ่งสองสามก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและพูดว่า “คุณรอมานานหรือยัง?”

กู้หยุนหลานเหลือบมองหลี่โม่ด้วยอารมณ์ที่เย็นชาและพูดด้วยความไม่พอใจ “ทำไมคุณถึงเพิ่งมาตอนนี้ ฉันขอให้คุณเปลี่ยนชุด ทำไมคุณถึงยังใส่ชุดเดิมอยู่?”

หลี่โม่แตะจมูกของเขาและพูดว่า “ผมไม่มีเสื้อผ้าเลย แล้วทุกปีมันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ไม่เป็นไรหรอกน่า”

กู้หยุนหลานขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอไม่พอใจแต่เธอไม่ได้พูดอะไรมาก

แล้วจะคาดหวังอะไรได้อีก?

ในอดีตพวกเขาก็เป็นคนที่ถูกเยาะเย้ยมากที่สุดเสมออยู่แล้ว กู้หยุนหลานชินกับมันแล้วแหละ

แล้วคนไร้ค่าอย่าง หลี่โม่ ถึงเขาจะสวมชุดคลุมของราชวงศ์ เขาก็คงไม่เปลี่ยนไม่จากเดิมหรอก

และคืนนี้กู้ซิ่งเหว่ยจะไม่ยอมปล่อยอย่างแน่นอน

ดังนั้นกู้หยุนหลานจึงพูดอย่างเย็นชา “เอาล่ะ อีกเดี๋ยวคุณอย่าพูดอะไรถ้าฉันไม่ได้นะคะ ฉันจะให้คุณพูดอะไรก็ตามที่ฉันอยากให้คุณพูด คุณจะได้ไม่โดนพวกเขาเยาะเย้ย เข้าใจไหมคะ?"

หลี่โม่พยักหน้าหัวเราะเบา ๆ และดูไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

เมื่อเห็นท่าทีไม่สนใจของหลี่โม่ กู้หยุนหลานก็อยากจะชกเขาสักที

ไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยาก!

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องโถงด้านข้างของโรงแรมและบุคคลสำคัญที่เกี่ยวข้องกับตระกูลกู้ก็มาถึงแล้ว

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปที่ประตู กู้หยุนหลานและหลี่โม่ก็รู้สึกถึงความไม่แยแสของตระกูลกู้ที่มีต่อพวกเขา

ในห้องโถงด้านข้างไม่มีที่นั่งว่างและญาติของตระกูลกู้ก็อยู่ด้วย

เมื่อเห็นกู้หยุนหลานมาพร้อมกับหลี่โม่ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและดูถูก รวมถึงไร้ยางอาย

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน พวกเขาจึงทักทายด้วยรอยยิ้มจอมปลอม บ้างก็ประชดประชัน

“หยุนหลานมาแล้ว มานั่งตรงนี้เถอะ”

“หยุนหลาน วันนี้เธอสวยอีกแล้ว”

“นั่งลงสิ พ่อแม่ของเธอก็มาถึงแล้ว”

ญาติๆ ทักทายกู้หยุนหลานด้วยคำพูดต่าง ๆ บ้างก็แสดงความยินดีกับเธอ แต่สำหรับหลี่โม่เขาเป็นคนที่ถูกมองข้ามและถูกเมิน

แม้ว่าหลี่โม่จะผิดหวังในใจ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาเคยชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้วและนั่งเงียบ ๆ กับกู้หยุนหลานตรงมุมห้อง

กู้เจี้ยนหมินและภรรยาของเขาหวังฟางนั่งอยู่ที่โต๊ะหลักและกำลังพูดคุยกับทุกคน

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าสีหน้าของพวกเขาจะไม่ค่อยดีนัก

เมื่อเห็นหลี่โม่เข้ามา หวังฟางก็พ่นลมและตะโกนทันทีว่า “พามันมาทำไม? พาสุนัขมาด้วย ช่างโชคร้ายจริง ๆ !”

หวังฟางอารมณ์เสียมาก เมื่อเขาและกู้เจี้ยนหมินมาถึงก่อนเวลา พวกเขาถูกสะใภ้ใหญ่และสะใภ้เล็กเย้ยหยันดูหมิ่นต่อหน้าทุกคน

ทั้งหมดเป็นเพราะกู้หยุนหลานแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์นั่น พวกเขาถึงโดนเยาะเย้ยแบบนี้

เมื่อคิดว่าถูกกลุ่มคนที่โต๊ะเยาะเย้ยอย่างไร หวังฟางรู้สึกโกรธมาก

แม้ว่าหลี่โม่จะนั่งอยู่ตรงหัวมุม แต่เขาก็ได้ยินเสียงแม่ยายดุด่า หลี่โม่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และดื่มน้ำเย็นเงียบ ๆ

เพราะเป็นคนจน จึงถูกรังแก

ทันใดนั้น เสียงเยาะเย้ยของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาอย่างเย่อหยิ่งและไร้สาระ

“อุ๊ย ดูซินี่ใคร หลี่โม่หรือเปล่านะ จุ๊ ๆ มานั่งนี่ทำไม คุณเป็นคนดังในเมืองฮั่น ก็ต้องนั่งที่โต๊ะหลักสิ”

กู้ซิ่งเหว่ยล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและเดินไปหาหลี่โม่อย่างโอ้อวด ทัศนคติของเขาหยิ่งผยอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการประชดประชัน

ในเวลาเดียวกัน เขายังเหลือบมองกู้หยุนหลานข้าง ๆ หลี่โม่และพูดประชดประชันว่า “กู้หยุนหลาน วันนี้เป็นงานเลี้ยงกลางปีของตระกูล เธอเอาไอ้ตัวน่าอับอายมาด้วยอีกแล้ว ไม่กลัวว่าคุณปู่จะไม่พอใจเอาเหรอ?

กู้ซิ่งเหว่ยดูเหมือนจะสนุกกับการทำให้หลี่โม่ต้องอับอาย เขาใช้โอกาสนี้เยาะเย้ยกู้หยุนหลานด้วยเช่นกัน เขาพยายามทำเป็นว่าเหนือกว่าในฐานะหลานชายคนโต

เกินเยียวยาจริง ๆ ครอบครัวของกู้หยุนหลานก็เป็นแค่ตัวตลก

โดยเฉพาะหลี่โม่คนนี้ช่างไร้ประโยชน์และขี้ขลาดเสียจริง!

การแสดงออกของหลี่โม่เริ่มบึ้งตึง ใบหน้าของเขาไม่พอใจ แต่เขาระงับความโกรธเอาไว้และนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เห็นหลี่โม้ไม่สะทกสะท้านกู้ซิ่งเหว่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก ดังนั้นเขาจึงยกมือขึ้นมาสะกิดหน้าหลี่โม่แบบยั่วยุและพูดว่า “โอ้ แกนี่มันขี้ขลาดจริง ๆ ใช่ไหม? แกไม่สามารถแม้แต่จะตอบโต้อะไรได้เลย”

กู้หยุนหลานรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นกู้ซิ่งเหว่ยทำให้หลี่โม่อับอายแบบนี้

ท้ายที่สุด หลี่โม่ก็คือสามีของเธอ

“กู้ซิ่งเหว่ย พอได้แล้ว!”

กู้หยุนหลานลุกขึ้น เธอดึงมือของกู้ซิ่งเหว่ยออกไปและยืนอยู่ตรงหน้าหลี่โม่ราวกับนกอินทรีตัวเมียที่ปกป้องลูก