เมื่อกลับถึงบ้าน หวังฟางนั่งลงบนโซฟา แล้วจ้องมองหลี่โม่
“หลี่โม่ เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าของแก เสื้อผ้าราคาเกือบสิบล้านตัวนั้น คนไร้ประโยชน์อย่างแกไปหามาใส่ได้ยังไง?!”
ทั้งกู้เจี้ยนหมินและกู้หยุนหลาน ต่างมองหลี่โม่ด้วยความสงสัย นี่เป็นปริศนาคาใจใจของทุกคน
หลี่โม่พูดอย่างใจเย็น “มีคนให้มาน่ะครับ”
“มีคนให้มางั้นเหรอ? แกยังกล้าใช้สมองอันน้อยนิดของแกแต่งเรื่องไร้สาระขึ้นมาอีก! ใครจะให้เสื้อผ้าราคาแพงขนาดนี้กับแก!”
หวังฟางรู้สึกเหมือนโดนดูถูกสติปัญญา จึงตะโกนใส่หลี่โม่อย่างโกรธเคือง
เมื่อมองดูท่าทางของหวังฟางแล้ว กู้เจี้ยนหมินรู้สึกกังวลเล็กน้อยว่า ความดันโลหิตของภรรยาของเขาจะพุ่งสูงขึ้น จนอาจทำให้หัวใจวายและเส้นเลือดในสมองแตก และปัญหาอาจร้ายแรงขึ้น ดังนั้นเขาจึงปลอบโยนภรรยาเขาทันที
ขณะที่เขาปลอบได้ไม่นาน กู้เจี้ยนหมินก็พูดว่า “หลี่โม่ ถ้าแกอธิบายอย่างสมเหตุสมผลไม่ได้ อย่าโกรธฉันเลยนะ ที่จำเป็นต้องให้แกออกจากบ้านน่ะ”
“คุณพ่อ...”
กู้หยุนหลานต้องการที่จะช่วยพูด แต่ก่อนที่เธอจะพูดต่อ กู้เจี้ยนหมินก็มองเธอตาเขม็ง
“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ให้เจ้านี่พูดคนเดียวพอ พ่ออยากจะดูว่าเขาจะแต่งเรื่องอะไรขึ้นมาอีก”
“มีคนให้ผมมาจริง ๆ นะครับ เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมช่วยเด็กคนหนึ่งที่หลงทาง เขากำลังตามหาคุณปู่พอดี เพื่อเป็นการขอบคุณผม คุณปู่ของเขาเลยให้เงินผมเป็นการตอบแทน”
“ผมบอกไปแล้วว่า ผมไม่ต้องการเงินและไม่ต้องการรางวัล พวกเขาเลยให้เสื้อผ้าผมมา ผมคิดว่าแบบนี้ยังพอรับไว้ได้ ใครจะรู้ว่ามันราคาแพงขนาดนี้ ถ้ารู้ก็คงคืนไปแล้ว”
หลี่โม่ดูรู้สึกผิด และเหมือนจะหงุดหงิดจริง ๆ ที่ไม่ได้คืนไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...