คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 307

เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่โม่เตรียมอาหารเช้าเสร็จและจัดเรียงวางไว้บนโต๊ะอาหาร

หวังฟางนั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหาร แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก และใช้สายตาไม่พอใจมองไปยังหลี่โม่

“คนไร้ประโยชน์แบบแกไม่มีความเป็นผู้ชายหลงเหลืออยู่เลย ผู้ชายบ้านคนอื่นออกไปทำงานหนักนอกบ้านและผู้หญิงทำงานบ้านอยู่ที่บ้าน แล้วแกล่ะ? ให้หยุนหลานออกไปทำงานหนักนอกบ้าน แกทำงานบ้านอยู่ที่บ้าน แกมีความรู้สึกละอายใจสักนิดไหม”

หลี่โม่ก้มหน้าลงไม่พูดอะไร จากนั้นหันกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างเงียบ ๆ

กู้หยุนหลานที่เก็บของเสร็จแล้วเดินออกจากห้องครัว จากนั้นเหลือบมองแผ่นหลังของโม่ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “แม่คะ หยุดว่าเขาเถอะค่ะ”

“ไม่ว่าเขาแล้วให้ว่าใคร แค่มองดูท่าทางคนต่ำต้อยของเขาก็ทำให้ฉันโมโหแล้ว ฉันไม่เคยเจอผู้ชายไร้ประโยชน์แบบนี้มาก่อนเลยจริง ๆ หนำซ้ำยังปล่อยให้คนไร้ประโชน์แบบนี้มาเป็นลูกเขยของฉันอีก นี่มันช่างเป็นความอัปยศในชีวิตของฉันจริง ๆ เลย!"

“หยุนหลาน ลูกยังทนใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกเหรอ? ลูกหยุดแสแสร้งได้แล้ว แม่รู้ว่าในใจลูกก็ทุกข์ เจ็บแต่จบดีกว่าเจ็บเรื่อย ๆ ตัดขาดกับเขาเถอะ ยังไงก็ตามซีซียังเด็กและคงไม่..."

ไม่รอให้หวังฟางพูดจบ กู้หยุนหลานก็ขัดจังหวะพูดแทรกเธอว่า “แม่คะ ลูกขอพูดอีกครั้ง ลูกจะไม่มีวันหย่ากับหลี่โม่ ลูกจะไปทำงานแล้วค่ะ ช่วงนี้โรงงานตัวยาสำคัญมีเรื่องหลายอย่าง ลูกต้องไปสังเกตุการณ์"

หวังฟางโกรธจนวางตะเกียบบนโต๊ะเสียงดัง “ทำไมแกถึงดื้อดึงขนาดนี้”

หลี่โม่เดินออกมาพร้อมแซนวิชกับนมที่เพิ่งทำเสร็จ "หยุนหลานรอผมก่อนครับ คุณต้องกินมื้อเช้า ผมจะไปสังเกตุการณ์กับคุณที่โรงงานตัวยาสำคัญด้วย"

“คนไร้ประโยชน์อย่างแกตามหยุนหลานไปจะมีประโยชน์อะไร แกจะไปอ่านรายงาน หรือจะระดมคนงานก็ได้! อย่าวุ่นวายกับหยุนหลาน!”

หวังฟางตะโกนใส่หลี่โม่อย่างโกรธจัด

กู้หยุนหลานถอนหายใจและรับอาหารเช้าที่หลี่โม่ให้มา แล้วพูดว่า "ฉันจะรอคุณอยู่ข้างนอกนะ"

หลี่โม่ยิ้มแล้วล้างมืออย่างมีความสุข จากนั้นกลับไปที่ห้องและเปลี่ยนเสื้อผ้า

หวังฟางเท้าเอวแล้วมองไปยังหลี่โม่ที่เดินออกมา และจ้องเขม็งว่า "คนไร้ประโยช์อย่างแกจะไปสร้างความวุ่นวายให้กับหยุนหลานจริง ๆ เหรอ? หยุนหลานลำบากมากพอแล้ว แกปล่อยเธอไปไม่ได้เหรอ ปล่อยให้เธอได้มีชีวิตดี ๆ ไม่ได้เหรอ!"

“แม่ครับ ผมจะทำให้หยุนหลานมีความสุข”