คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 321

ท่านไป๋คุกเข่าลง

เปียวเกอ เลขาใหญ่ที่อยู่ข้างท่านไป๋ รวมไปถึงชูจงเทียนต่างก็ตกใจ นอกจากหลี่โม่เพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่เหลือต่างก็พากันตกตะลึง

นี่คือท่านไป๋เชียวนะ เขาคือคนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งนั้นของกรุงโซล หรือเรียกได้ว่าเป็นราชาแห่งกรุงโซล!

คนประเภทนี้ จะคุกเข่าง่ายดายเช่นนี้ เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ

“ท่านไป๋ ท่านท่านท่าน… คือท่าน เกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านถึงได้คุกเข่า ท่านเป็นที่หนึ่งในกรุงโซล ท่านจะคุกเข่าได้อย่างไร!”

ดวงตาของเลขาใหญ่แดงก่ำ นายถูกหยามข้าทาสต้องตาย ท่านไป๋ตอนนี้ถึงกับคุกเข่า นี่มันโดนหยามจนไม่เหลือชิ้นดี ไม่ว่าจะอย่างไรเลขาใหญ่ก็ต้องหาวิธีกอบกู้หน้าของเจ้านายให้ได้

“ทำไมฉันถึงคุกเข่าไม่ได้ พวกแกก็ต้องคุกเข่ากับฉัน เปียวให้คนของแกคุกเข่าต่อหน้าคุณหลี่ซะ!”

ท่านไป๋กัดฟันพูด

เลขาใหญ่ลังเล และในที่สุดก็คุกเข่าอยู่ข้างหลังท่านไป๋

“รีบคุกเข่าเดี๋ยวนี้ ไม่เห็นรึไงว่าท่านไป๋คุกเข่าแล้ว พวกแกมัวแต่ยืนนิ่งทำไม คุกเข่าต่อหน้าคุณหลี่ซะ แล้วเรียกนายท่าย สองคนมาพยุงฉันคุกเข่าทำความเคารพนายท่านของฉัน”

ในใจของเปียวเกอค่อนข้างวุ่นวาย เพราะคนที่คอยหนุนหลังยังตกอยู่ในสภาพนี้ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรีบยอมรับความผิดทันที ไม่เช่นนั้นคงมีทางเดียวคือรอความตาย

ลูกน้องสองคนเข้ามาพยุงเปียวเกอ แขนขาที่หักของเปียวเกอ เจ็บปวดสุดอย่างถึงที่สุด

เปียวเกอทนกัดฟัน เอาแต่คร่ำครวญ ทั้งตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ลูกน้องพยุงเปียวเกอให้คุกเข่าลง เปียวเกอฝืนยิ้ม และพูดอย่างนอบน้อม “คุณหลี่ กระผมคนนี้มีตาหามีแววไม่ ขอนายท่านโปรดยกโทษให้ด้วย”

ท่านไป๋เหลือบมองเปียวเกอ ทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความโกรธ หากไม่ใช่เพราะเปียวเกอที่ยั่วยุหลี่โม่ หายนะนี้ก็คงจะไม่ตกอยู่ที่เขา

ท่านไป๋โกรธจัด ตบไปที่หน้าของเปียวเกอด้วยหลังมือ “แกมันโง่นัก! กล้ายั่วโมโหคุณหลี่ แกมันใจกล้าเสียจริง ๆ !”

ทันใดนั้น ท่านไป๋ก็มีความคิดที่จะเลียแข้งเลียขา พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส แม้ว่าคราวนี้ทำให้หลี่โม่ขุ่นเคือง แต่ว่าขอแค่ยอมรับผิด จากนั้นทำงานให้กับหลี่โม่ อนาคตก็ถือว่าเป็นคนของหลี่โม่แล้ว

ด้วยพลังอำนาจของหลี่โม่ ตราบใดที่เกาะหลี่โม่ไว้ ต้องมีอนาคตที่สดใสแน่นอน!

เมื่อท่านไป๋คิดถึงเรื่องนี้แล้ว อารมณ์ของเขาก็เพิ่มมากขึ้น และคุกเข่าคำนับกับพื้น “คุณหลี่ กระผมอกตัญญูเอง กระผมรู้ซึ้งแล้วว่าครั้งนี้กระผมเป็นคนผิด อยากจะให้ท่านเป็นพ่อบุญธรรม อนาคตกระผมจะรับฟังพ่อบุญธรรมทุกอย่าง ต่อให้เป็นสุนัขก็ย่อมได้!”

ในตอนนี้ท่านไป๋ยอมแม้กระทั่งเสียหน้า ในใจคิดเพียงว่าต้องลดทิฐิลง ขอแค่ผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้ อีกอย่างคือต้องเลียแข้งขาของหลี่โม่ให้ได้

ในตอนนี้หน้าตาไม่สำคัญแล้ว ในประวัติศาสตร์ตอนที่เว่ยจงเสียนมีอำนาจเกือบทัดเทียมจักรพรรดิ เหล่าขุนนางต่างยอมรับให้ เว่ยจงเสียนเป็นพ่อบุญธรรม เป็นปู่บุญธรรม

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ท่านไป๋ก็รู้สึกว่าตัวเองฉลาดมากจริง ๆ ถ้าเขาได้หลี่โม่เป็นพ่อบุญธรรม เขาก็จะก้าวหน้าในอนาคตได้!

เปียวเกอที่อยู่ข้างๆ ตกตะลึง เดิมทีเขาคิดว่าเขาเป็นคนไร้ยางอายพอสมควร แต่หลังจากเห็นสิ่งที่ท่านไป๋ทำ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนอะไรแล้ว นอกจากอยากจะได้พ่อบุญธรรม