คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 34

“หวังพุงโต เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณจะไล่ผมออกไม่ใช่เหรอ?” หลี่โม่ที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มมองไปที่หวังฟู่เสียง

“หลี่โม่! แกลองด่าฉันว่าหวังพุงโตอีกครั้งดูสิ ฉันจะไล่แกออกเดี๋ยวนี้!” หวังฟู่เสียงโกรธมาก

เขาเกลียดที่คนอื่นเรียกเขาว่าพุงโตซึ่งเป็นการดูถูกเขา

พูดจบหวังฟู่เสียงยกมือขึ้น เขาจิ้มไปที่จมูกของหลี่โม่ และสาปแช่ง “แกไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองดูว่าเป็นยังไง ยังมีหน้ามาพูดว่าจะไล่ฉันออกอีก”

หลี่โม่เป็นคนโง่หรืออย่างไร จู่ ๆ เขาก็พูดแบบนั้น

อย่างไรก็ตามเฉียนฝูที่ยืนอยู่ข้างหลี่โม่จ้องมองหวังฟู่เสียงอย่างเยือกเย็น และพูดอย่างเย็นชาว่า “นายน้อยของเราบอกให้ไล่นายออก ก็คือไล่นายออก”

เฉียนฝูสีหน้าไม่สู้ดี คนคนนี้กล้าที่จะทำให้นายน้อยขุ่นเคืองใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า รนหาที่ตายหรืออย่างไร!

ตอนนี้หวังฟู่เสียงเพิ่งจะรู้ตัว เจ้านายคนใหม่ของร้านนี้ที่ชายชราพูดถึงคือหลี่โม่อย่างนั้นเหรอ?

แต่ทว่าไม่มีเวลาให้เขาคิดอีกแล้ว

โจวเฟิงฮว๋าที่อยู่ด้านข้างตบหน้าเขาด้วยความโกรธ และตะโกนว่า “หวังฟู่เสียง แกกล้าดียังไง! ต่อหน้าเจ้านายหลี่แกยังกล้าแยกเขี้ยวยิงฟัน จากนี้ไปแกถูกไล่ออก ไสหัวไปให้พ้นซะ”

หวังฟู่เสียงคนนี้โตแต่พุง สมองไม่โตจริง ๆ

“เถ้าแก่โจว คุณหมายความว่ายังไง?” หวังฟู่เสียงเอามือกุมหน้า และถามด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อ

“หมายความว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณหลี่โม่จะเป็นเจ้านายคนใหม่ของร้านสปาติงเหม่ยของเรา! ถ้าเขาบอกให้ไล่แกออก แกก็ต้องออก!”

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงเมื่อได้ฟังเช่นนี้!

ฟางถิงที่ซ่อนตัวอยู่หลังฝูงชน ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?

หวังฟู่เสียงตื่นตระหนก เขาตะโกนว่า “คุณ นี่คุณหลอกใช้……”

แต่โจวเฟิงฮว๋าเพิกเฉยต่อหวังฟู่เสียง เขาโน้มตัวลงหาหลี่โม่ และกล่าวว่า “คุณหลี่ ก่อนหน้านี้ทำให้คุณโกรธเคืองมากมาย ผมต้องขอโทษด้วยครับ ผมมันมีตาแต่หามีแววไม่ ผมหวังว่าคุณจะไม่โกรธผมนะครับ”

หลี่โม่ไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับโจวเฟิงฮว๋ามากนัก เขาโบกมือแล้วพูดว่า “เถ้าแก่โจว คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพมากหรอก เมื่อสามปีที่แล้วขอบคุณมากที่จ้างผม”

โจวเฟิงฮว๋ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่จากนั้นจึงเช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากของเขา

นายน้อยของชายที่ร่ำรวยที่สุดในฉู่โจวอย่างเฉียนฝู ตัวตนที่แท้จริงของหลี่โม่นั้นไม่สามารถจินตนาการได้เลย!

ขณะเดียวกันหวังฟู่เสียงมองไปที่หลี่โม่ที่กำลังได้รับคำเยินยอจากโจวเฟิงฮว๋า จู่ ๆ ก็เกิดเสียงดังขึ้น เขาคุกเข่าลงกับพื้นกอดต้นขาของหลี่โม่ และร้องออกมา “เถ้าแก่หลี่ ผมมันมีตาแต่หามีแววไม่ โปรดยกโทษให้ผมสักครั้งนะครับ เห็นแก่วันเก่า ๆ ของเรา คุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะนะ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีงานนี้”

หวังฟู่เสียงเข้าใจแล้ว

เจ้านายคนใหม่ที่เป็นชายหนุ่มบวกกับท่าทีของโจวเฟิงฮว๋า

ไม่มีทางไปแล้ว!

หลี่โม่หัวเราะติดตลกสองครั้งแล้วพูดว่า “หวังฟู่เสียง มันสายเกินไปที่จะเสียใจแล้ว ถ้าฉันไม่ใช่เจ้านายคนใหม่ นายจะปล่อยฉันไปไหม? สิ่งที่นายทำในร้านในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ต่างก็อยู่ในสายตาของฉัน ฉะนั้นกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง”