คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 521

“ได้! ยาจกอย่างนายก็รอความพ่ายแพ้ไปเถอะ ถึงตอนนั้นอย่าแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แล้วกัน จะพนันก็ต้องกล้าได้กล้าเสียด้วย ลุงลู่ คุณต้องเป็นพยานให้ด้วยนะ”

เฝิงจื่อไฉพูดจบก็พาพวกเหอลี่ฉวินหันหลังออกไป ฮั่วเจี้ยนเฟิงลังเลเล็กน้อย แล้วเดินตามเฝิงจื่อไฉออกไปด้วยกัน

ขณะมองดูพวกของเฝิงจื่อไฉเดินจากไป ลู่เจี้ยนปินก็เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนใจ “คุณหลี่ เรื่องนี้คุณประมาทไปนะ หินแร่หมายเลข 9 ก้อนนั้นเป็นสินค้าที่คุณภาพดีที่สุดในหินแร่ล็อตนี้ คนวงในหลายคนต่างก็เคยเห็นมาแล้ว ในหินแร่หมายเลขนั่นจะต้องเป็นหยกจักรพรรดิอย่างแน่นอน ส่วนก้อนอื่น ๆ ล้วนเทียบไม่ได้เลย”

กู้หยุนหลานพลันเคร่งเครียดขึ้นมา มือสองข้างจับแขนของหลี่โม่เอาไว้แน่น “หลี่โม่ คุณ… ครั้งนี้คุณประมาทไปจริง ๆ”

หลี่โม่พลิกดูอัลบั้มรูปของการประมูล พลิกมาถึงรายการสินค้าประมูลในส่วนของหินแร่หยกแล้วมองดูครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อย่ากังวลไปเลย พวกเขาไม่มีทางชนะแน่”

ลู่เจี้ยนปินเอาสองมือปิดหน้า ไม่รู้ว่าหลี่โม่ไปเอาความมั่นใจจากไหน หินแร่พวกนั้นล้วนเป็นของที่ลู่เจี้ยนปินเคยผ่านมือมาแล้ว เขารู้หมดแล้วว่าหินแร่พวกนั้นมีคุณภาพอยู่ระดับไหน

“คุณหลี่ หินแร่ดิบพวกนี้ล้วนแต่ผ่านมือผมออกไปทั้งนั้น ผมรู้เกี่ยวกับหินแร่พวกนี้อย่างลึกซึ้ง ถึงจะบอกว่าแม้แต่เทพเซียนก็ยากจะคาดเดาภายในของมัน แต่ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมาถึงตอนนี้ จึงสามารถประเมินเกี่ยวกับหินหยกได้อย่างคร่าว ๆ ครับ”

หลี่โม่พยักหน้า เอ่ยอย่างสงบนิ่ง “ผมรู้ครับ ขอบคุณสำหรับความหวังดีของลุงลู่ด้วย”

“เฮ้อ”

ลู่เจี้ยนปินถอนหายใจ และไม่พยายามจะเกลี้ยกล่อมหลี่โม่อีก ชูจงเทียนเดินกลับมาแล้ว เขาเดินมาข้างกายหลี่โม่ด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “คนพวกนั้นไปกันหมดแล้วเหรอครับ? จางจงหยาง เจ้าเด็กเวรนี่ทะเยอทะยานเกินไป ต่อไปคงต้องสอนให้เขารู้จักความเจ็บปวดเสียแล้ว”

ลู่เจี้ยนปินดึงชูจงเทียน แล้วบอกเรื่องเมื่อครู่นี้ให้ชูจงเทียนฟัง

“คุณเทียน ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้พยายามเต็มที่นะ แต่ผมเกลี้ยกล่อมคุณหลี่ไม่ไหวจริง ๆ”

ลู่เจี้ยนปินเอ่ยอย่างค่อนข้างลำบากใจ

“ไม่เป็นไร ถ้าคุณหลี่บอกว่าชนะได้ อย่างนั้นก็ต้องชนะอย่างแน่นอน”

ลู่เจี้ยนปินพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าทำไมชูจงเทียนจึงเชื่อมั่นในตัวหลี่โม่ขนาดนี้

หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พวกคุณควรไปไหนก็ไปเถอะครับ อย่ามัวอยู่ที่นี่เลย”

ชูจงเทียนพลันรู้สึกตัวขึ้นมา หลี่โม่คงต้องการอยู่กับกู้หยุนหลานกันตามลำพัง

“คุณหลี่ พวกเราจะนั่งอยู่ด้านหน้านะครับ หากคุณมีอะไรจะสั่งก็เรียกผมได้เลย”

ชูจงเทียนพูดจบก็ดึงลู่เจี้ยนปินเดินไปยังที่นั่งแถวหน้าทันที

“คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอ?”

กู้หยุนหลานถามเสียงเบา

“ต้องแน่ใจอยู่แล้ว คุณไม่ต้องกังวลเลยครับ”

หลี่โม่ตอบกลับพลางหัวเราะ

“ที่ชูจงเทียนปฏิบัติต่อคุณด้วยความเคารพขนาดนี้ เป็นเพราะเฉียนฝูจริง ๆ เหรอ?”

กู้หยุนหลานอดถามขึ้นมาไม่ได้

หลี่โม่พยักหน้าเอ่ย “เป็นเพราะเฉียนฝูจริง ๆ สิ”

กู้หยุนหลานยังอยากจะถามอีก หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินก็เดินเข้ามาด้วยกัน อีกทั้งด้านหลังยังมีคนที่มาร่วมประมูลอีกไม่น้อย

ก่อนหน้านี้คนเหล่านั้นต่างก็กำลังชมการจัดแสดงนิทรรศการกันอยู่ ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาสิ้นสุดการจัดแสดง คนที่ชมนิทรรศการก็ล้วนมายังห้องประมูลกันหมดแล้ว

กู้เจี้ยนหมินหน้าตาผ่องใส ที่ปากยังคงพึมพำว่าหยกชิ้นนั้นดีอย่างนั้นอย่างนี้ หวังฟางพูดอย่างรำคาญเล็กน้อย “มีอะไรให้น่าพูดพึมพำนัก คุณชอบไปก็ไม่มีเงินซื้ออยู่ดี ไม่เอาไหนเหมือนกับลูกเขยไม่ได้เรื่องนั่นของคุณเลย แม้แต่เศษหยกสักชิ้นก็ยังซื้อให้ฉันไม่ได้”

“ผมเองก็ไม่เคยหวังพึ่งเจ้าขยะนั่นเหมือนกัน ถ้ามีลูกเขยดี ๆ ที่มีความสามารถสักหน่อยก็คงดี หยกที่เขียวทั่วทั้งชิ้นก้อนนั้นดูไม่เลวเลยจริง ๆ น่าเสียดายที่ราคาคงจะสูงมาก ทำได้อย่างเดียวคือมองให้ชื่นตาเท่านั้น”

กู้เจี้ยนหมินเหล่มองหลี่โม่เล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวด้วยความดูแคลน

“แล้วเจี้ยนเฟิงล่ะ? เมื่อกี้นี้ยังอยู่ด้วยกันกับพวกเธออยู่เลยไม่ใช่เหรอ? หยุนหลาน ลูกคงไม่ได้ทำร้ายจิตใจเจี้ยนเฟิง ทำให้เจี้ยนเฟิงโกรธจนหนีไปแล้วหรอกนะ?” หวังฟางถาม