“บอกไปนายก็ไม่เข้าใจหรอก”
ชูจงเทียนมองจางจงหยางอย่างเหยียดหยาม
จางจงหยางหลับตาลงข่มไฟโทสะในใจ แล้วแสยะยิ้มเอ่ย “ตอนนี้แกจะพูดหรือไม่ก็ช่าง รอให้ฉันได้ครองอาณาเขตของแกแล้ว ก็มียังเวลาบีบเค้นแกได้อยู่ดี”
“อาเหมิง บอกให้เหล่าพี่น้องทุกคนรู้ด้วย ว่าให้พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อม บุกจู่โจมกรุงโซลในคืนนี้”
จางจงหยางออกคำสั่งกับลูกน้อง
“ครับ”
อาเหมิงพูดจบก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วเริ่มโทรออก หลังจากที่โทรติดต่อกันหลายสายก็ยังโทรไม่ติด หน้าผากของอาเหมิงก็ผุดเม็ดเหงื่อออกมา
“พี่หยาง ทะ-โทรไม่ติดครับ ผมโทรหาเหล่าพี่น้องทั้งหมดแล้ว โทรศัพท์ของพวกเขาไม่มีใครรับเลยครับ”
อาเหมิงเอ่ยอย่างตึงเครียดเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้น?”
หนังตาของจางจงหยางกระตุกยิก จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา
ขณะจางจงหยางเปิดมือถือและกำลังจะโทรออก มือถือของเขาก็ดังขึ้นมา
เมื่อเห็นหมายเลขของเฝิงจื่อไฉแสดงบนหน้าจอ มือที่ถือโทรศัพท์มือถืออยู่ของจางจงหยางก็สั่นเล็กน้อย
จางจงหยางลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกัดฟันกดปุ่มรับสาย
“ฮัลโหล ทางนั้นจินไห่เป็นยังไงบ้าง?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...