หวังจงฉวนวางสายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อยที่ไปยั่วยุหลี่โม่ในตอนแรก หากไม่ได้ทำเช่นนั้น ตอนนี้เขาคงจะได้เข้าไปในห้องทำงานแล้ว
“พี่ใหญ่ ไอ้ขยะนั่นมันว่ายังไงบ้าง?”
หวังจงเหิงถามด้วยความโมโห
เพียะ
หวังจงฉวนตบหน้าหวังจงเหิงอย่างแรงทีหนึ่ง
“พี่ พี่ตบผมทำไมเนี่ย!”
หวังจงเหิงกุมใบหน้าเอาไว้ มองไปยังหวังจงฉวนด้วยสายตาเหลือเชื่อ
“นี่แกโง่หรือเปล่า หลี่โม่เข้าไปข้างในแล้ว! แกยังจะเรียกเขาว่าขยะอยู่ได้ ฉันว่าแกต่างหากที่เป็นขยะ! ช่วยใช้สมองหน่อยได้ไหม ความหวังของพวกเราทั้งหมดอยู่ที่ตัวหลี่โม่แล้วนะ!”
หวังจงฉวนตำหนิใส่หวังจงเหิง
หวังจงเหิงก้มหน้าลงอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ หลังจากที่ลังเลเล็กน้อยเขาก็พูดขึ้น “เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ว่าในห้องทำงานไม่มีคนอยู่หรอกเหรอ หลี่โม่อาจจะซื้อตัวรปภ.ของที่นี่มาหลอกพวกเราก็ได้”
หวังจงฉวนชะงักไปเล็กน้อย ครุ่นคิดถึงคำพูดเมื่อกี้ของซุนฮุ่ยกังขึ้นมาอีกครั้ง ซุนฮุ่ยกังเพิ่งจะบอกอย่างชัดเจนแล้วว่าท่านประธานไม่อยู่
นอกจากนี้ตอนที่หวังจงฉวนเคาะประตูเมื่อครู่ ในห้องก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเลย ซึ่งก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าในห้องไม่มีใครอยู่
หรือว่าหลี่โม่จะซื้อตัวรปภ.ไว้จริง ๆ ?
หวังจงฉวนมองไปยังหวังต้าย่งที่ยืนอยู่หน้าประตู ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแคลงใจ ตามปกติแล้ว รปภ.คงไม่มายืนอยู่หน้าห้องทำงานประธานบริษัทอยู่แล้ว
“ประคองฉันไปถามรปภ.คนนั้นหน่อย”
หวังจงฉวนเอ่ยเสียงเบา
หวังจงเหิงและหวังจงเฉิงพยุงหวังจงฉวนเดินเข้าไป หวังต้าย่งมองทั้งสองคนอย่างระแวดระวัง “พวกคุณกำลังจะทำอะไร คนที่ไม่ได้รับอนุญาตห้ามเข้าห้องประธาน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร