ที่ดินอุตสาหกรรมเป็นของหลี่โม่ แต่กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ ไม่คิดเช่นนั้น พวกเขาทั้งหมดคิดว่าที่ดินควรเป็นของตระกูลกู้ อย่างไรก็ตามหลี่โม่ก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้ ดังนั้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับหลี่โม่ควรเป็นของตระกูลกู้
กู้เจี้ยนกั๋วหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟ พ่นควันแล้วพูดว่า "หยุนหลาน หลี่โม่ ฉันหวังว่าพวกแกจะพิจารณาเรื่องของที่ดินอย่างรอบคอบ นี่เป็นเหตุผลสำคัญสำหรับการพัฒนาของตระกูลเรา ถ้าพวกแกทำผลงานได้ดี ตระกูลกู้ของเราจะไม่มีวันลืมเรื่องพวกนี้เลย"
หลี่โม่ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม และเคาะนิ้วเบา ๆ บนโต๊ะ "ที่ดินเป็นของเราโดยส่วนตัว ไม่ใช่ของส่วนร่วม แต่ถ้าต้องการจะใช้ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่คงไม่ใช่ใช้แบบฟรี ๆ หรอกนะ เอาเงินมาซื้อที่จากผมสิ ใช้เงินของคุณซื้อที่ดิน หรือให้ทุนแก่เราในการก่อตั้งบริษัทขึ้นใหม่”
“แกไอ้ขยะนี่ วัน ๆ คิดแต่เรื่องเงิน! เงินทั้งหมดที่แกกิน แกดื่ม และใช้จ่ายไม่ใช่ของตระกูลของเราทั้งหมดเหรอ ข้าวของเครื่องใช้ของแกก็เป็นของตระกูลเรา! ที่ดินของแกคืออะไร แกไม่มีอะไรเลยนอกจากไร้สาระไปวัน ๆ !” กู้เซิ่งเหว่ยตะคอกด้วยความโกรธ
กู้เจี้ยนกั๋วตบริมฝีปากของเขาสองครั้งและพูดช้า ๆ "ไอ้หลี่โม่ แกพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูก ตระกูลกู้มีความเจริญรุ่งเรือง พวกแกก็จะสามารถทำรายได้ได้อย่างกับน้ำขึ้น จะปล่อยที่ดินให้ร้างเปล่าในมือพวกแก หรือจะให้ตระกูล อันไหนคุ้มค่ามากกว่า"
ทุกคนในตระกูลกู้ร้องหน้าแดงและหน้าขาว พยายามร่วมมือกันเพื่อหลอกล่อที่ดินในมือของหลี่โม่
หลี่โม่ยืนขึ้นและพูดว่า "คุณยังคงปฏิเสธที่จะจ่ายเงินใช่ไหม?"
"นี่แกกล้าเรียกเงินฉันเหรอ! ทุกหยวนที่แกใช้กับอาหารและเสื้อผ้า ก็คือเงินของตระกูลกู้ หรือแม้แต่กู้หยุนหลาน สิ่งที่กู้หยุนหลานมีก็คือเงินของตระกูลกู้ของเราด้วย!" กู้ซิ่งเหว่ยพูดเสียงดัง
“ถ้าอย่างนั้นให้ผมลองคิดดูว่าใช้เงินไปกับอาหารและเสื้อผ้าแล้วเท่าไหร่ พอจะแลกกับที่ดินอุตสาหกรรม 500 เอเคอร์ได้หรือเปล่านะ”
หลังจากที่หลี่โม่พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและดึงกู้หยุนหลานให้ออกจากห้องประชุม
กู้เจี้ยนกั๋วตบโต๊ะด้วยความโกรธและลุกขึ้นยืน จ้องมองที่หลี่โม่และกู้หยุนหลาน แล้วพูดว่า "นี่คือขนมปังปิ้ง ไม่ใช่ไวน์รสเลิศ! ถ้าพวกแกไม่ส่งเอกสารทั้งหมดสำหรับที่ดินมาในวันพรุ่งนี้ อย่ามาโทษพวกเรา อย่าหาว่าคุณปู่ไม่ยุติธรรม!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...