คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 643

ทำไมครัฟต์ถึงสนับสนุนหลี่โม่ ในตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจได้ แม้จะเป็นกู้หยุนหลานเองก็ยังคิดไม่ตกเล็กน้อย

หรือว่าจะเป็นเพราะครัฟต์ต้องการได้รับความไว้วางใจจากตนและหลี่โม่จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?

แต่ความไว้วางใจของตนเองกับหลี่โม่มันจะมีประโยชน์อะไรกัน?

กู้หยุนหลานรู้สึกว่าอย่างน้อยความไว้วางใจของตัวเองนั้นไม่มีประโยชน์อะไร เป็นไปได้มากว่าครัฟต์นั้นต้องการความไว้วางใจของหลี่โม่เสียมากกว่า

แต่ครัฟต์จะต้องการความไว้วางใจของหลี่โม่ไปทำไมกัน?

กู้หยุนหลานครุ่นคิดเรื่องนี้จนจิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หม่าเจียเฉิงโกรธจนแทบระเบิด รู้สึกว่าครัฟต์ฉีกหน้าตัวเองอย่างรุนแรง อย่างไรตนก็เป็นถึงคุณชายผู้มีชื่อเสียงของเมืองหลวง แต่ในสายตาของครัฟต์กลับไม่อาจเทียบเท่าหลี่โม่ไอ้กระจอกเกาะผู้หญิงกินนั่นอย่างนันเหรอ เรื่องนี้ทำให้หม่าเจียเฉิงไม่พอใจอย่างยิ่ง

“ครัฟต์ เดิมทีผมยังอยากจะคุยเรื่องการร่วมธุรกิจกับคุณ ไม่นึกว่าคุณจะแหกคอกขนาดนี้ คุณพิจารณาให้ดีก่อนจะดีกว่า ถ้าคุณไม่ไว้หน้าผม สินค้าของบริษัทพวกคุณในเมืองหลวงจะไม่มีทางขายได้แม้แต่แดงเดียว!”

หม่าเจียเฉิงมีความมั่นใจได้เช่นนี้ เพราะธุรกิจยาของจ่างเซิ่งอินเตอร์เนชันแนลนับว่าอยู่ในระดับผูกขาดทางการตลาดในตัวเมือง และแผ่ขยายไปยังเมืองข้างเคือง บริษัทยาทั้งในและต่างประเทศหลายแห่งต่างก็มีความร่วมมือกับจ่างเซิ่งอินเตอร์เนชันแนลอย่างแน่นแฟ้น

ครัฟต์ส่ายหน้าอย่างไม่แยแสแม้แต่น้อย ในใจของเขามีเพียงจุดประสงค์เดียวเท่านั้น นั่นก็คือการทำภารกิจของท่านปาให้สำเร็จ

“ขอโทษด้วยนะ แต่ทางผมไม่จำเป็นต้องพิจารณาแม้แต่น้อย ตอนนี้พวกคุณต้องขออภัยคุณหลี่และคุณหนูกู้ แล้วออกไปจากงานเลี้ยงในวันนี้ซะ ไม่อย่างนั้นคนของผมจะไม่เกรงใจอีก”

ท่าทีของครัฟต์แข็งกร้าวอย่างยิ่ง หลังจากที่พูดจบเขาก็โบกมือเล็กน้อย เหล่าบอดี้การ์ดลูกน้องพลันเปิดสวิตช์กระบองไฟฟ้าทันที เสียงของกระบองช็อตไฟฟ้าดังเปรี๊ยะ ๆ ฟังดูน่ากลัวไม่น้อย

หม่าเจียเฉิงระเบิดความโกรธเกรี้ยวออกมา เขาใช้นิ้วชี้ที่ตนเองแล้วเอ่ยว่า “ฉันไม่กลัวหรอกโว้ย แน่จริงแกก็ลองลงไม้ลงมือกับฉันดูสิ ถ้าฉันขมวดคิ้วแม้แต่นิดเดียว ฉันจะนับถือแกเป็นปู่ฉันเลย”

พวกคุณชายเศรษฐีที่อยู่ด้านหลังหม่าเจียเฉิงเองก็ส่งเสียงโวยวายขึ้นมา แต่ละคนต่างมีสีหน้าไม่พอใจ

“ถ้าพวกแกกล้าก็ลองเข้ามาแตะต้องเราสิ แล้วดูซิว่าแตะต้องเราแล้วพวกแกจะสามารถออกไปจากกรุงโซลได้อีกไหม!”

“พวกต่างชาติมันก็โง่บรมทั้งนั้น ไม่เข้าใจสถานการณ์เอาซะเลย เพื่อไอ้ขยะไม่ได้เรื่องคนเดียว ถึงกับเป็นศัตรูกับพวกเรา ช่างไม่เจียมตัวจริง ๆ ”

“นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว คิดว่าเป็นชาวต่างชาติแล้วจะมีอะไรดีเด่นมากนักหรือไง ฉันเคยเล่นกับสาว ๆ ต่างชาติมาเยอะแล้วโว้ย มันก็เรียกฉันว่าแดดดี้กันทั้งนั้น และวันนี้ฉันจะจัดการแก ไอ้เวร”

พวกลูกเศรษฐีทั้งหลายต่างไร้ซึ่งความกลัว รู้สึกว่าครัฟต์เพียงแค่ข่มขู่เท่านั้น ไม่มีทางลงมือจริง ๆ

ครัฟต์มองไปยังพวกของหม่าเจียเฉิงด้วยสายตาเย็นยะเยือก เขาโบกมือเบา ๆ “จับพวกมันไว้ ตีจนกว่าพวกมันจะขอโทษคุณหลี่กับคุณหนูกู้”

เหล่าบอดี้การ์ดก้าวขึ้นมาข้างหน้าทันที โบกสะบัดกระบองไฟฟ้าในมืออย่างพร้อมเพรียง และทุบตีใส่พวกของหม่าเจียเฉิง

หม่าเจียเฉิงยังไม่ทันตอบสนองก็ถูกตีเข้าอย่างจัง กระแสไฟฟ้าอันทรงพลังแล่นปราดเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที ทำให้หม่าเจียเฉิงสั่นสะท้านไปทั้งตัว ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแล่นเข้าสู่โสตประสาท

“อ๊าก!”

หม่าเจียเฉิงเพิ่งกรีดร้องออกมาก็ถูกบอดี้การ์ดคนหนึ่งเตะลงไปกองกับพื้น และถูกกระบองไฟฟ้าฟาดเข้าไปอีกครั้ง หม่าเจียเฉิงสั่นเทิ้มไปทั้งตัว น้ำลายฟูมปาก

คุณชายเศรษฐีของเมืองหลวงสิบกว่าคนไม่ใช่คู่มือของบอดี้การ์ดมืออาชีพแม้แต่น้อย หลังจากต้านทานได้ไม่ถึง30วินาที ก็ถูกเหล่าบอดี้การ์ดของครัฟต์เตะล้มลงกับพื้น

เหล่าบอดี้การ์ดของครัฟต์ไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย พวกเขาทุบตีพวกลูกเศรษฐีที่นอนอยู่บนพื้นอย่างโหดเหี้ยม จนพวกลูกเศรษฐีร้องโหยหวนอย่างน่าอนาถไม่หยุด

“ขอโทษคุณหลี่กับคุณหนูกู้ซะ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกคุณ ไม่อย่างนั้น ก็เตรียมตัวถูกพวกเราทุบตีจนพิการได้เลย”