คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 644

หัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

พวกของหม่าเฉิงเจียถูกทุบตีจนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด จิตใจได้พังทลายลงไปนานแล้ว เดิมทีพวกเขาไม่อาจทนต่อการทุบตีอย่างรุนแรงเช่นนี้ได้เลย

“ฉัน ฉันขอโทษ หยุดตีได้แล้ว ฉันขอโทษให้พวกเขาแล้ว หลี่โม่ กู้หยุนหลาน ฉันผิดไปแล้ว รีบบอกให้พวกเขาหยุดตีฉันที”

คุณชายเศรษฐีคนหนึ่งทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนเอ่ยปากร้องขอความเมตตา ราวกับผลักโดมิโนตัวแรกล้มลง คุณชายเศรษฐีหลายคนต่างร้องอ้อนวอนขึ้นมาตาม ๆ กัน

สุดท้ายจิตใต้สำนึกของหม่าเจียเฉิงเองก็แตกสลาย เขากัดฟันเอ่ยค้ำอ้อนวอนออกมา

“ผมผิดไปแล้ว ผมขออภัย หลี่... คุณหลี่ คุณหนูกู้ ผมขออภัยสำหรับท่าทีของผมเมื่อครู่นี้ ผมหยาบคายเกินไป ต้องขอโทษพวกคุณด้วยนะครับ”

เมื่อเห็นสภาพอันน่าสมเพชของพวกหม่าเจียเฉิงแล้ว หวงจื่อซวนก็แอบนึกดีใจขึ้นมา รู้สึกว่าที่ตนไม่ได้แข็งข้อกับหลี่โม่เมื่อครู่ ช่างเป็นโชคดีในความโชคร้ายจริง ๆ ไม่อย่างนั้นตอนนี้ตนเองก็คงมีสภาพน่าอนาถไม่ต่างจากหม่าเจียเฉิง

เหล่าเซเลบสาวต่างประหลาดใจอย่างมาก หลังจากผ่านความประหลาดใจไปแล้วสายตาที่มองไปยังหลี่โม่ก็ต่างออกไป พวกหล่อนล้วนมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่ประหนึ่งกำลังมองคนใหญ่คนโต ในใจต่างรู้สึกว่าตัวตนของหลี่โม่จะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ครัฟต์เหลือบมองหม่าเจียเฉิงและคนอื่น ๆ อย่างดูถูก แล้วจึงเดินไปข้างกายหลี่โม่เอ่ยขึ้น “คุณหลี่ คุณหนูกู้ พวกคุณพอใจกับการขอโทษของพวกเขาไหมครับ? ถ้าหากไม่พอใจ ผมจะให้พวกเขาคุกเข่าขอขมาอย่างจริงใจตามธรรมเนียมของพวกคุณครับ”

จิตใจของหม่าเจียเฉิงพลันสลายเป็นเถ้าธุลี รู้สึกว่าหากตนคุกเข่าให้หลี่โม่ อย่างนั้น เขาตายไปให้พ้น ๆ เสียยังดีกว่า ถูกตีจนอยู่ในสภาพนี้ก็น่าอับอายพอแล้ว หากต้องคุกเข่าขอขมาอีกเขาคงจะไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรีสุดท้าย

ตอนนี้ถึงจะให้ฉันคุกเข่าฉันก็จะทน รอให้กลุ่มโจรพวกนั้นมาถึงก่อนเถอะ ฉันจะต้องให้กลุ่มโจรพวกนั้นล้างที่นี่ด้วยเลือดให้ได้ ทำให้หลี่โม่กับครัฟต์ไม่ได้ตายดีกันให้หมด แล้วจับตัวกู้หยุนหลานกลับไปฝึกให้เชื่องเป็นทาสซะ!

หลี่โม่ชำเลืองมองหม่าเจียเฉิงที่กำลังจนตรอก แล้วจึงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ปล่อยพวกเขาไปเถอะ เห็นแล้วเสียอารมณ์”

“ผมคิดว่าพระเจ้าจะสรรเสริญคุณแน่นอน ความใจกว้างของคุณทำให้ผมรู้สึกชื่นชมจริง ๆ ”

ครัฟต์เอ่ยยกยอหลี่โม่ จากนั้นจึงให้เหล่าบอดี้การ์ดไล่พวกหม่าเจียเฉิงออกไป

หม่าเจียเฉิงและคนอื่น ๆ เดินจากไปราวกับหมาข้างถนน ในใจอัดแน่นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

หลังจากที่หม่าเจียเฉิงจากไปแล้ว พวกเซเลบคนดังที่เฉลียวฉลาดต่างก็ยกแก้วไวน์มาทำความรู้จักกับหลี่โม่ ต้องการที่จะรู้จักกับชายหนุ่มผู้ลึกลับทั้งยังทรงพลังอำนาจผู้นี้

“สวัสดีค่ะคุณหลี่ ฉันเป็นอาจารย์อยู่ที่วิทยาลัยดนตรี อยากจะรู้จักกับคุณหลี่สักหน่อย”

“ฉันเป็นประธานมูลนิธิอ้ายซิน ชื่อสวีลี่หัวค่ะ ฉันตื่นเต้นมากที่ได้พบกับคุณหลี่ในวันนี้ หวังว่าพวกเราจะมีโอกาสได้สนิทสนมกันมากขึ้นในอนาคตนะคะ”

หลี่โม่มองผู้คนที่รายล้อมรอบตัวก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่มีอารมณ์จะเสวนากับคนเหล่านี้

ครัฟต์มองออกว่าหลี่โม่ไม่อยากคบค้าสมาคมกับคนเหล่านี้จึงช่วยกีดกันคนพวกนี้ให้หลี่โม่ แล้วพาหลี่โม่เข้าไปในห้องจัดเลี้ยง พลางพูดคุยกับหลี่โม่อย่างประจบสอพลอ

“ดูเหมือนว่าคุณหลี่จะไม่ชอบคบหากับคนดังสินะครับ แต่อันที่จริงคนพวกนี้ก็ไม่ได้น่าคบหาอะไรจริง ๆ นั่นแหละ พวกเขาต่างก็เป็นแมลงวันที่เข้ามาเพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้น”

“ครัฟต์ คุณไปล่วงเกินหม่าเจียเฉิงเข้าแล้ว ไม่กังวลใจสักหน่อยเลยเหรอ”

หลี่โม่ตอบไม่ตรงคำถาม

ครัฟต์หัวเราะพลางยักไหล่ “ผมจะกังวลใจทำไมกันล่ะครับ ก็แค่พวกแมลงเม่าลูกเศรษฐีเท่านั้นเอง”

“พวกเขาคงจะไม่ยอมง่าย ๆ หรอกนะ” หลี่โม่เอ่ยอย่างราบเรียบ