คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 646

เมื่อจางเฉียงหัวเราะ รอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้าของเขาก็เหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา ราวกับว่าเป็นตะขาบที่ดุร้ายซึ่งทำให้หม่าเจียเฉิงรู้สึกหวาดกลัวในใจ

นายน้อยผู้มีอำนาจหายไปแล้ว และหม่าเจียเฉิงมองไปที่จางเฉียงอย่างประหม่า เหมือนเด็กดีที่ถูกเด็กนิสัยไม่ดีรังแก

"คือฉัน คือฉันอยากจะ..."

“คุณต้องให้พวกเราไปในปราสาท และช่วยคุณกวาดล้างคนที่ทำให้คุณเสียหน้าใช่ไหม”

จางเฉียงดูเหมือนจะมองเห็นเจตนาของหม่าเจียเฉิง

หม่าเจียเฉียนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นพยักหน้าอย่างแรง "ใช่ ๆ แบบนั้นแหละ ครัฟต์ หลี่โม่ กู้หยุนหลาน ฉันต้องจัดการกับพวกมันอย่างสาสม"

“เข้าใจแล้ว ยังไม่พอผมต้องบอกก่อน คนของผมเรื่องยิงไม่ค่อยซีเรียสมากนัก แต่ถ้าผมบังเอิญฆ่าทั้งสามคนที่คุณพูดถึงได้โดยไม่ได้ตั้งใจ ผมจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”

จางเฉียงไม่อยากให้ใครสักคนรอดไปได้เลย การปล่อยให้ใครสักคนรอดไปนั้นจะเป็นปัญหามากที่สุด ดังนั้นการที่จางเฉียงได้รับงานนี้ เป้าหมายของเขาคือฆ่าทุกคน

หม่าเจียเฉิงลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็พยักหน้า หม่าเจียเฉิงเข้าใจเหตุผลว่ากระสุนนั้นอย่างไรก็ไม่มีตา

“เอาล่ะ พวกนายพยายามไว้ชีวิตให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าต้องฆ่าจริง ๆ งั้นก็ฆ่ามันซะ”

“ได้ งั้นมาพูดถึงเรื่องค่าใช้จ่ายกัน อีกฝ่ายไม่มีกองกำลังป้องกันอะไรมา ความเสี่ยงก็ลดลง ดังนั้นผมก็จะไม่เรียกร้องเงินกับคุณมาก ขออีกสักห้าล้านก็พอ และทุกอย่างในปราสาททั้งหมดเป็นของพวกเรา ถือซะว่าค่าใช้จ่ายระหว่างดำเนินการ”

จางเฉียงไม่ได้อยากได้เงิน เพราะต่อให้เขาอยากได้เงินหม่าเจียเฉิงก็คงไม่มีมากขนาดนั้น เพราะเขาก็เป็นแค่เพียงทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองเท่านั้น เงินทั้งหมดก็มาจากตระกูลของเขา คงไม่มีมากไปกว่านี้แล้ว

แต่จางเฉียงมีแผนอื่น หลังจากเข้าไปในปราสาทและสังหารทุกคนแล้ว เขาก็แค่ลักพาตัวพวกทายาทเศรษฐีเหล่านั้น

หม่าเจียเฉิงไม่รู้ว่าจางเฉียงกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแค่เขาได้ยินว่าแค่ 5 ล้าน เขารีบพยักหน้าและตกลง "ได้ ตกลงตามนี้ จะให้มัดจำก่อนเท่าไหร่ล่ะ?"

“งานเล็ก ๆ แบบนี้จ่ายจบเต็มจำนวนเลย ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว มันไม่ใช่งานใหญ่”

หม่าเจียเฉิงพยักหน้าและรวมตัวกับกลุ่มทายาทเศรษฐีเพื่อรวมเงิน คนหนึ่งก็ออกแค่ไม่กี่แสนก็ได้แล้วห้าล้าน

หลังจากโอนเงินไปยังบัญชีที่กำหนดโดยจางเฉียงแล้ว จางเฉียงก็ตรวจสอบและพูดด้วยรอยยิ้ม "ทุกคนเป็นพี่น้องกัน ทุกคนเตรียมตัวออกเดินทาง หลิวจื่อ รวบรวมคน และไปทานอาหารเย็นที่ปราสาทกันให้สนุกสนาน"

“รับทราบพี่ใหญ่ ทุกคนรีบลุกขึ้น เตรียมตัวทำงานให้ดี ๆ”

หลิวจื่อซึ่งสูงราวกับหมี รวมตัวกับอันธพาลกว่า 20 คน และตรวจสอบอุปกรณ์ทุกชนิด

เมื่อเห็นว่าพวกอันธพาลกำลังถือบาซูก้าหม่าเจียเฉิงและคนอื่น ๆ ก็จ้องพร้อมกัน

“นี่คือปืนกล บาซูก้า แล้วยังมีระเบิดมือนี่ด้วย ขาดแค่ปืนใหญ่กับรถถังเท่านั้นแหละ”

"อันธพาลก็คืออันธพาล แต่ระดับของอุปกรณ์น่าทึ่งมาก คราวนี้จะทำให้พวกนั้นเห็นว่ามืออาชีพเขามีคุณสมบัติกันยังไง คอยดูว่าบอดี้การ์ดหัวทองพวกนั้นจะกลัวจนฉี่ราดหรือเปล่า"

“พี่เฉียงนี่สุดยอดไปเลย เรามีความหวังที่จะแก้แค้นแล้ว และถ้าไอ้ขยะนั่นมันตายด้วยปืน เราก็สามารถขย้ำศพของมันได้ต่อ”

หม่าเจียเฉิงและคนอื่น ๆ รู้สึกว่าชีวิตเต็มไปด้วยความหวัง ดูเหมือนว่าการนำจางเฉียงและอันธพาลนักฆ่าเหล่านี้กลับมา พวกเขาจะสามารถถึงจุดยอดสุดของชีวิตได้

หลังจากที่พวกอันธพาลตรวจเช็กอุปกรณ์ของพวกเขาแล้ว จางเฉียงก็ชี้ไปที่ชายทั้งหกคน "พาคนพวกนี้ไปขึ้นรถ ส่วนฉันจะนั่งรถของเพื่อนหม่าตามไป"

พวกอันธพาลก็ขึ้นรถบัสในโกดัง จางเฉียงและพวกทายาทเศรษฐีก็ออกจากโกดังและเข้าไปในรถปอร์เช่ของหม่าเจียเฉิง

ขณะที่หม่าเจียเฉิงสตาร์ทรถ เขาพูดอย่างมั่นใจ "ครั้งนี้ต้องรบกวนพี่เฉียงแล้ว เมื่อกี้พวกเราถูกรังแกอย่างหนักหนา"

จางเฉียงเพ่งดูหม่าเจียเฉิงด้วยสายตาที่เคร่งขรึม และพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่ต้องกังวล คุณจะได้แก้แค้นอย่างแน่นอน"