คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 651

หัวหน้ารปภ.คอยสังเกตการณ์ข้างนอก

เมื่อเห็นพวกอันธพาลตั้งท่าจะโจมตีและนำบาซูก้าออกมาสองกระบอก รปภ.ก็อุทานว่า "คุณพระช่วย! พวกมันเอาบาซูก้าออกมาแล้ว ผมขอแนะนำให้พวกคุณออกไปยอมจำนนด้วยการเอามือวางไว้บนหัวดีกว่านะครับ!"

เมื่อเผชิญกับการคุกคามจากอำนาจอาวุธที่หนักหน่วง รปภ.ต่างหมดหวังอย่างสิ้นเชิงและรู้สึกว่าเกินกว่ากำลังของมนุษย์จะต้านทานได้

คลัฟต์เอามือกุมศีรษะและพยายามขดตัวเป็นลูกบอล วิธีนี้ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย

"แม่งเอ๊ย ฉันจะไม่ยอมแพ้ ถ้าฉันออกไป ฉันก็ตายน่ะสิ พวกแกต้องคุ้มกันฉัน!”

เสียงของคลัฟต์เปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้

หวงจื่อซวนและคนอื่น ๆ มองไปที่บาซูก้าและรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิมอีก หลาย ๆ คนก็เริ่มร้องไห้คร่ำครวญ

“หมดกัน ทำไมฉันต้องมาร่วมงานเลี้ยงที่น่ากลัวแบบนี้ด้วยวะเนี่ย ฉันไม่น่ามาเลย”

“เมื่อกี้เราไม่ควรยืนดูพวกมันดูถูกคุณชายหม่าเลย ตอนนี้คุณชายหม่าเลยโกรธ กลัวว่าพวกเราทุกคนจะถูกฝังไปกับพวกมันด้วยน่ะสิ”

"ใครจะมาช่วยพวกเราได้บ้าง ไม่รู้ว่าการคำนับคุณชายหม่าจะทำให้เขาหม่าปล่อยเราไปไหม"

พวกอันธพาลแสดงสายตาด้วยความรังเกียจ ในสายตาของพวกเขาแขกผู้มีเกียรติเหล่านี้ก็ไม่ต่างอะไรจากหมูโสโครก

หม่าเจียเฉิงเล่นกับปืนพกในมือของเขา และมองไปที่ลานชั้นในด้วยสายตาที่ไม่พอใจ "พี่เฉียง บาซูก้าจำเป็นต้องใช้ไหม ถ้าฆ่าพวกมันตายกันหมดก็ไม่สนุกน่ะสิ"

“ไม่ต้องห่วง แค่ทำให้พวกมันกลัว คุณไม่รู้เหรอว่าการทำให้ผู้คนหวาดกลัวสนุกกว่าเยอะ”

รอยยิ้มที่น่ากลัวฉายบนใบหน้าของจางเฉียง

หลี่โม่มองดูสถานการณ์ข้างนอกและเห็นพวกอันธพาลเริ่มโหลดบาซูก้า เขารู้ว่าไม่มีเวลาลังเลอีกต่อไป หากอีกฝ่ายใช้บาซูก้าจริง ๆ หลี่โม่จะไม่มีทางเปลี่ยนสถานการณ์ได้

“รอจนกว่าผมจะกลับมารับคุณนะ”

หลี่โม่ปลีกตัวจากการเกาะกุมของกู้หยุนหลานและเดินไปที่ประตูของลานชั้นใน

"คุณ คุณต้องกลับมานะ" กู้หยุนหลานตะโกนอย่างเจ็บปวดใจ

พวกรปภ.มองดูหลี่โม่ออกไปด้วยความตกตะลึง คิดไม่ออกว่าหลี่โม่เอาความกล้าหาญนี้มาจากไหน เขาจะออกไปพร้อมกับชูธงขาวใช่ไหม?!

ครัฟต์มองที่ด้านหลังของหลี่โม่โดยใช้นิ้วมือปิดหน้า และพึมพำกับตัวเอง "ผู้ชายคนนี้ ทำไมเขาถึงบุ่มบ่ามแบบนี้นะ มันจะไม่ทำให้พวกมันเข้าใจผิดเหรอ พระเจ้าช่วย มาช่วยลูกที ครัฟต์สาวกผู้ภักดีเองครับ"

หลี่โม่ผลักประตูมองไปที่จางเฉียงและหม่าเจียเฉิงด้วยรอยยิ้มโดยไม่สนใจปืนที่เล็งมาหาเขารอบด้าน

“ฉันออกมาแล้ว ทำไมต้องเล็งปืนหลายกระบอกมาที่ฉัน หรือว่าพวกนายทุกคนกลัวฉัน” หลี่โม่พูดเบา ๆ

“ถุย! ใครกลัวแก ไอ้กระจอก ฉันพาคนมาล้างแค้นแกต่างหาก กลัวล่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า!” หม่าเจียเฉิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“กลัวงั้นเหรอ? เปล่าเลย แต่ฉันแค่รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย”

หลี่โม่เดินไปหาหม่าเจียเฉิงขณะที่เขากำลังพูด

จางเฉียงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองไปที่หลี่โม่จากหัวจรดเท้า นอกจากจะรู้สึกว่าหลี่โม่นั้นกล้าหาญมากแล้ว จางเฉียงก็ไม่เห็นถึงปัญหาอื่น

อย่างไรก็ตามจางเฉียงยังคงแอบระวังตัวอยู่ มือของเขาที่ถือปืนก็กระชับขึ้น อยู่ในท่าทางที่เขาสามารถยกปืนขึ้นและยิงได้ตลอดเวลา

เมื่อหม่าเจียเฉิงเห็นหลี่โม่ใกล้เข้ามา ความโกรธของเขาก็พลุ่งพล่านอยู่ในใจ เขาเล็งปืนไปที่หลี่โม่แล้วพูดว่า "แกกล้ามาก ที่กล้าออกมาคนเดียว มา มาคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน ฉันจะสั่งสอนบทเรียนให้แกเอง"

เมื่อหลี่โม่เดินไปที่ด้านหน้าหม่าเจียเฉิงในระยะทางห้าเมตร จางเฉียงก็พูดอย่างเย็นชา "หยุด ยืนตรงนั้นก็พอ"

ระยะทาง 5 เมตรคือระยะที่ปลอดภัยสำหรับจางเฉียง ต่อให้หลี่โม่ต้องการต่อสู้กลับในระยะ 5 เมตร แต่ต้องจะใช้เวลา ประมาณ 2-3 วินาที แต่2-3 วินาทีนั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับจางเฉียงในการยิงและฆ่าหลี่โม่