กู้หยุนหลานเช็ดน้ำตาและเฝ้าดูหลี่โม่ตัดสายสีแดงอย่างกระวนกระวายใจ
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
หลังจากส่งเสียงตี๊ดสามครั้ง ตัวจับเวลาก็หยุดลง
เหล่าฮู๋มองไปที่หลี่โม่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ คิดว่าตัวเองคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด ส่วนหลี่โม่ตัดชนวนระเบิดด้วยความใจเย็น ดูก็รู้ว่าหลี่โม่พิเศษขนาดไหน
คนธรรมดายิ่งไม่ต้องพูดถึง แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการกู้ระเบิดที่ได้รับการฝึกมาอย่างดียังต้องวิเคราะห์อย่างจริงจังเป็นเวลานาน
แต่หลี่โม่เพียงแค่มองแวบเดียว เขาก็สามารถแยกชิ้นส่วนระเบิดได้อย่างใจเย็น
“เห็นไหม หยุดแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติแล้ว ผมจะแก้มัดระเบิดแล้วพาพ่อกับแม่กลับไปที่ห้องก่อน คุณก็อยู่ดูพวกเขานะ พวกเขายังไม่ได้สติ อย่าบอกพวกเขาเรื่องนี้ล่ะ รอพวกเขาตื่นขึ้นมาค่อยแต่งเรื่องเกลี้ยกล่อมพวกเขา"
“อื้ม ๆ ฉันจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง”
ในใจกู้หยุนหลานตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้ว หลี่โม่พูดอะไรเธอก็ทำตามนั้น
หลี่โม่พยุงกู้เจี้ยนหมินและหวังฟางกลับไปที่ห้อง หลังจากปลอบโยนกู้หยุนหลานอยู่สักพัก เขาก็เดินออกจากห้องและปิดประตู
มือและเท้าของเหล่าฮู๋ไม่มีแรง เขาจึงทำได้เพียงคุกเข่าบนพื้นในท่าทางแปลกประหลาด
เมื่อเห็นหลี่โม่ออกมา เหล่าฮู๋ก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อฝืนยิ้มอย่างประจบสอพลอ
"คุณชายหลี่ ผม… ผมไปได้แล้วใช่ไหม"
“นายแน่ใจนะว่าเดินเองได้ในสภาพนี้?” หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
เหล่าฮู๋จึงนิ่งเงียบ จากนั้นเขาก็นึกถึงอาการบาดเจ็บได้ เขาสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่สามารถแม้แต่จะคลานออกไปได้
"ฉันบอกว่าจะปล่อยนายไป ฉันก็จะปล่อยนายไปอย่างแน่นอน หรือนายจะหาคนมารับนาย ฉันคิดว่านายน้อยฉินน่าจะมารับนายเองถึงจะถูก"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...