ฉินจี้เย่ชำเลืองมองไปยังหลี่โม่แล้วมองไปทางเหอปิง
ควันเบื้องหน้าของเหอปิงเบาบางลง เมื่อมองสีหน้าของเหอปิงผ่านม่านควันก็รู้สึกว่าใบหน้าของเหอปิงบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย
เว่ยหย่งและคนอื่น ๆ มองหลี่โม่ด้วยสายตาโกรธจัด คิดว่าหลี่โม่นั้นกำลังยั่วยุอย่างโจ่งแจ้ง
“มันชักจะโอหังไปแล้ว พี่ปิงพวกเราทนไม่ได้แล้ว”
เว่ยหย่งเอ่ยด้วยลำคอแหบแห้ง
ควันสีขาวสองสายพ่นออกมาจากรูจมูกของเหอปิง ควันหนาทึบลอยอยู่ตรงหน้าเขา ดูราวกับว่าเขากำลังจะกลายเป็นเซียนอย่างนั้น
“ไม่ต้องรีบร้อน การจัดการราชาทหารนั่นต่างหากที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุด”
เหอปิงดีดขี้บุหรี่ทิ้งแล้วพูดอย่างเฉยเมย “ส่วนเขา ค่อยจัดการตอนสุดท้าย”
“ราชาทหารมีอะไรต้องกังวลกัน ตอนนี้ราชาทหารมียั้วเยี้ยอย่างกับสุนัข ทหารราชาสิบคนก็มีพวกไร้ความสามารถอยู่แปดคนแล้ว”
เว่ยหย่งกล่าวอย่างไม่พอใจ
เมื่อครู่เสียหน้าด้วยน้ำมือของหลี่โม่แล้ว เว่ยหย่งแทบทนรอกู้หน้าคืนมาไม่ไหว แต่เว่ยหย่งนั้นไม่สามารถเอามันกลับคืนมาเองได้ เขาจึงได้แต่ขอให้เหอปิงช่วยลงมือ
เหอปิงแค่นหัวเราะเย็นชา สายตามองไปที่ฉินจี้เย่ “คุณชายฉิน คุณไม่ต้องปิดไว้แล้ว บอกภูมิหลังของราชาทหารคนนั้นให้พวกเขาไปเลยเถอะ”
“ก็ดีเหมืแนกัน”
ฉินจี้เย่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองข้อความฉบับหนึ่งในโทรศัพท์แล้วพูดว่า “ผู้ที่จะมาคราวนี้คือเย่จงเทียนราชาทหารแห่งเทียนหนาน เย่จงเทียนอยู่ในกองทัพมานานกว่าสิบปี เขาได้สร้างผลงานความชอบในสนามรบไว้มากมายและศึกที่ยอดเยี่ยมที่สุดนั้นก็คือการสู้รบที่เขาเหลาหว่า”
“ในการสู้รบที่ภูเขาเหลาหว่า เย่จงเทียนนำทีมรบสิบห้าคนเข้าต่อสู้กับกองกำลังของศัตรูจำนวน 1,500คน ศัตรูทั้งหมดใช้อาวุธหนักแต่ก็ไม่สามารถยึดภูเขาเหลาหว่าไว้ได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...