ชูจงเทียนโทรศัพท์อีกรอบ ถามพวกมาเฟียเจ้าถิ่นแต่ละพื้นที่ของกรุงโซล ในที่สุดก็ได้ข่าวมาเล็กน้อยแล้ว
“พวกโจรจากต่างถิ่นที่ขับรถดัมพ์ฆ่าคนโดยเฉพาะเหรอ? รถดัมพ์? ไม่ดีแล้ว!”
ชูจงเทียนกังวลใจ ถ้าเป็นพวกโจรอย่างที่ได้ข่าวมาจริง ๆ เกรงว่าหลังจากที่พวกมันรู้ว่าหลี่โม่จอดรถอยู่ข้างทางแล้วจะลงมือขับไปชนทันที
นั่นมันรถดัมพ์นะ! รถเก๋งถูกรถดัมพ์ชน ย่อมจะไม่รอดอยู่แล้ว
นึกถึงถ้าหากหลี่โม่ถูกรถชนตายในถิ่นของตัวเอง แค่คิดเหงื่อเย็น ๆ ที่หลังของชูจงเทียนก็ซึมออกมาแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น เกรงว่าตนเองก็คงได้ตามไปกับหลี่โม่ด้วยแน่
“ทุกคนรีบไปให้เร็ว! เร่งความเร็วให้เร็วที่สุดเลย เจอไฟแดงก็ฝ่าไป ถ้ามีรถขวางทางก็ชนมันให้กระเด็น!”
ชูจงเทียนตัดสินใจแล้วว่าต่อให้จะเจออุปสรรคใหญ่แค่ไหน วันนี้ก็ต้องมีชีวิตรอดไปปกป้องหลี่โม่ให้ได้
“ครับ ท่านเทียนอย่าได้กังวล พวกเราอยู่ใกล้ถนนปินเจียงมาก ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
ลูกน้องเห็นชูจงเทียนกังวลมาก จึงอดปลอบใจไว้ได้
ชูจงเทียนไม่สนใจลูกน้อง เขาเหลือบมองรถรอบ ๆ คิดครู่หนึ่งแล้วพูด “บอกให้ทุกคนระวังรถดัมพ์ ขอแค่เห็นรถดัมพ์อยู่บนถนนก็ให้ทุกคนขวางมันให้หยุดไว้ให้ได้”
“ท่านเทียน จำเป็นต้องทำเรื่องนี้ด้วยเหรอครับ?” ลูกน้องถามอย่างไม่เข้าใจ
“มันเป็นการปฏิบัติงาน รีบเข้า”
ลูกน้องก้มหน้าหยิบมือถือขึ้นมาส่งข่าวในกลุ่ม บอกให้ทุกคนบนรถคอยระวังรถดัมพ์บนท้องถนน
เสียงรถดัมพ์ดังมาบนถนน ลูกน้องของชูจงเทียนขับรถไปพยายามบีบให้รถดัมพ์จอดข้างทาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...