หลงเทาที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับหน้าซีด มือของเขาจับเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น หลี่โม่ขับรถอย่างดุเดือดไปตลอดทาง ทำให้หลงเทาก็ตกใจมากจนแทบจะอาเจียนออกมา
“พี่ใหญ่ มันเร็วเกินไปแล้ว! ยี่สิบนาทีเพียงพอแล้วครับ ไม่ต้องขับเร็วไปกว่านี้แล้ว! รถผมมันหนักมาก ถ้ามีอะไรอยู่ข้างหน้า คงเบรกไม่ทันแน่นอน”
หลงเทาพูดด้วยน้ำเสียงเครือ เขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าตัวเองจะมีวันที่เกือบจะร้องไห้เพราะแค่นั่งรถ
หลี่โม่พูดเรียบ ๆ “ไม่มีอะไรหรอก แค่แข่งรถ รถบูกัตติเวย์รอนข้างหน้ากำลังยั่วยุฉันอยู่ ยังไงก็ต้องทำให้เขาได้เห็นบ้าง”
“พี่ใหญ่ นั่นมันรถบูกัตติเวย์รอนนะ! เครื่องยนต์ 8.0T ความเร็วสูงสุดเกิน 400 กิโลเมตรต่อชั่วโมง! รถเมอร์เซเดสเบนซ์ของผมเครื่องยนต์ 4.0T แล้วน้ำหนักก็มากกว่ารถบูกัตติเวย์รอนตั้งหลายเท่า พวกแรงต้านลมอะไรพวกนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย”
หลงเทาก็เป็นผู้ที่ชื่นชอบรถยนต์เช่นกัน นับว่าเขามีความเข้าใจชัดเจนเกี่ยวกับพวกเทคนิคของรถบูกัตติเวย์รอน
ถ้าไม่คำนึงถึงน้ำหนักของรถตัวเอง ความต้านลมอะไรพวกนั้น กำลังเครื่องยนต์ที่แท้จริงของรถบูกัตติเวย์รอนนั้นมากกว่ารถเมอร์เซเดสเบนซ์ G65 ถึงสองเท่า
เมื่อคำนึงถึงน้ำหนักของรถตัวเอง ความต้านทานลมต่าง ๆ แล้ว ช่องว่างระหว่างทั้งสองเป็นเหมือนระยะห่างชุดเรขาคณิตเลย
ถ้าเปรียบเทียบกับยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ รถบูกัตติเวย์รอนคือยอดฝีมืออันดับหนึ่ง ส่วนรถเมอร์เซเดสเบนซ์ G65 อยู่ในระดับยอดฝีมืออันดับสามหรือสี่
หลี่โม่เลิกคิ้วแล้วพูดอย่างมั่นใจ “ไม่ว่ารถนั่นจะดีแค่ไหนก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าใครอยู่หลังพวงมาลัย รถบูกัตติเวย์รอนอยู่ในมือของเขานั้นเป็นเพียงขยะ ไม่สามารถใช้สมรรถนะได้เท่าที่ควรหรอก”
หลงเทาเงียบไปครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะยอมรับว่าหลี่โม่พูดถูก มันขึ้นอยู่กับว่าใครอยู่หลังพวงมาลัยจริง ๆ แต่สำหรับของอย่างรถยนต์ ทุกคนล้วนไม่ใช่นักแข่งรถระดับเทพ ดังนั้นใครเก่งมากกว่านั้นก็ต้องพึ่งรถที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?
และแม้ว่าราชารถจะมา หลงเทาก็ไม่เชื่อว่าราชารถขับเมอร์เซเดสเบนซ์ออฟโรดแล้วจะสามารถเอาชนะรถบูกัตติเวย์รอนได้ เว้นแต่จะมีบางอย่างผิดปกติกับคนที่ขับรถบูกัตติเวย์รอน
“ความปลอดภัยต้องมาก่อนนะครับ เราไม่จำเป็นต้องอารมณ์ร้อนเลย เวลาขับรถอย่าอารมณ์ร้อนเลยครับ เวลาอารมณ์ร้อนอย่าขับรถไงครับ” หลงเทาชักชวนอย่างมีไหวพริบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...