พี่คังรู้สึกว่าเมอร์เซเดสเบนซ์คันนี้ต้องดัดแปลงมาแล้วแน่นอน เพื่อเอามาใช้วิธีแกล้งเป็นหมูกินเสือ ไม่อย่างนั้นจะวิ่งด้วยความเร็วสูงขนาดนี้ไม่ได้!
แต่ถึงจะเป็นรถเมอร์เซเดสเบนซ์ที่ได้รับการดัดแปลงมาแล้ว ก็ไม่น่าจะเร็วกว่ารถบูกัตติเวย์รอน มันไม่ใช่รถฟอร์มูลาวันด้วย จะขับด้วยความเร็ว 350 กิโลเมตรต่อชั่วโมงได้อย่างไร!
พี่คังกัดฟันเหยียบคันเร่ง ความเร็วของรถบูกัตติเวย์รอนก็เพิ่มขึ้นอีก
360… 370… 380 กิโลเมตรต่อชั่วโมง สามร้อยแปดสิบไมล์!
ตัวมาตรวัดความเร็วชี้ไปถึงที่สุดแล้ว ครั้งแรกเลยที่พี่คังขับรถบูกัตติเวย์รอนด้วยความเร็วสูงสุด
แม้ว่าชาวต่างชาติบางคนจะขับรถบูกัตติเวย์รอนด้วยความเร็วเกิน 400 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแต่พี่คังก็รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้
ไม่ว่าจะคำนึงถึงทักษะการขับรถ ความสามารถในการตอบสนองอะไรใด ๆ แล้ว พี่คังรู้สึกว่าการขับรถไป 380 กิโลเมตรต่อชั่วโมงนั้นคือขีดจำกัดของเขาแล้ว นับว่าได้ใช้ความแข็งแกร่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว!
"ฮู่ว!"
พี่คังหายใจออกยาว ๆ มือของเขาที่กำพวงมาลัยอยู่มีเส้นเลือดดำปูดออกมา ดวงตาจับจ้องไปที่ด้านหน้า เกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกะทันหันบนถนนตรงหน้า
ความเร็ว 380 กิโลเตรต่อชั่วโมง ต้องระมัดระวังในการหมุนพวงมาลัย หากเกิดเหตุกะทันหันจริง ไม่ว่าจะเป็นทางทั่วไปหรือการเบรกก็จะทำให้รถสูญเสียการควบคุมอย่างแน่นอน
“เดี๋ยวก่อน! เราต้องชนะ 380 กิโลเมตรต่อชั่วโมงจะต้องกดมันไว้ได้อย่างแน่นอน!”
พี่คังพึมพำเสียงเบา รู้สึกว่าตัวเองจะต้องชนะได้แน่นอน
แต่หลังจากที่พี่คังพูดจบ จู่ ๆ ก็ตระหนักว่าดูเหมือนจะไม่ตกลงที่จะแข่งกับคนขับรถเมอร์เซเดสเบนซ์นี่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนจบของการแข่งขันเลย แบบนี้จะถือว่าเขาเป็นผู้ชนะได้อย่างไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...