“นายท่าน ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว หากท่านคิดว่า พวกเราทำอะไรผิดก็ลงโทษเราได้เลยครับ พวกเราจะไม่ทักท้วงอย่างแน่นอน”
เหล่าลูกน้องขอรับโทษจากหลินเจิ้งหนานอย่างพร้อมเพรียง ถึงอย่างไรการกระทำเมื่อครู่ก็ถือเป็นการอุกอาจเช่นกัน
ในตอนนี้หลินเจิ้งหนานเองก็สงบสติอารมณ์ลง เมื่อนึกถึงเงาร่างที่ราวกับเทพแห่งความตายของหลี่โม่เมื่อครู่นี้ ในใจหลินเจิ้งหนานยังคงรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย
“ช่างมันเถอะ พวกนายเองก็เหมือนกัน… เลิกพูดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว ฉันควรติดต่อกุ่ยเอ้อสักหน่อย หวังว่ากุ่ยเอ้อจะไม่ตำหนิเรา”
ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นการเผ่นหนีไป พอเรื่องถึงตัว ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไร้เกียรติสิ้นดี หากกุ่ยเอ้อจะโยนความผิดที่ทำให้แผนการล้มเหลวมาให้หลินเจิ้งหนาน หลินเจิ้งหนานเองก็คงทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น
หลินเจิ้งหนานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของกุ่ยเอ้อ
ตำแหน่งศพของกุ่ยเอ้อ ยังไม่เข้าสู่ระยะการค้นหาของพวกหัวหน้าจาง
แต่เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จู่ ๆ ร่างที่สวมเสื้อคลุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้น
ร่างสวมเสื้อคลุมหรี่ตามองศพของกุ่ยเอ้อ หลังจากนั้นสามวินาที เขาก็ก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าของกุ่ยเอ้อ
เมื่อรับสายโทรศัพท์แล้ว ร่างสวมเสื้อคลุมก็เปล่งเสียงแหบแห้ง "นายคือสหายของกุ่ยเอ้อใช่ไหม?"
"ใช่ครับ แล้วคุณคือ?"
หลินเจิ้งหนานถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ในใจก็รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง
“บอกตำแหน่งของนายมา ฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้”
“คุณเป็นใคร แล้วกุ่ยเอ้ออยู่ที่ไหน เขาเป็นยังไงบ้าง?” หลินเจิ้งหนานถามอย่างตื่นตระหนก
“ฉันคืออาจารย์อาของกุ่ยเอ้อ กุ่ยเอ้อตายไปแล้ว เขาถูกกลุ่มยอดฝีมือรุมสังหาร ฉันอยากจะถามเรื่องสถานการณ์ในตอนนั้นกับนายสักหน่อย”
หลินเจิ้งหนานแทบขนหัวตั้งชันขึ้นมา กุ่ยเอ้อและยอดฝีมือเหล่านั้นตายไปแล้วงั้นเหรอ เรื่องนี้ทำให้หลินเจิ้งหนานแทบอยากจะพาพวกลูกน้องเผ่นหนีไปเดี๋ยวนั้นเลย การแก้แค้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...