คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 10

แคทเธอรีนฝืนยิ้มออกไปอย่างประชดประชัน

นับตั้งแต่เข้ามาทำงานในบริษัท เธอไม่เคยได้รับตำแหน่งอะไรเลย เธอทำงานด้วยความรอบคอบและซื่อสัตย์มาโดยตลอด

ทุกวันเธอจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากที่ทำงาน ทำงานล่วงเวลาและปฏิบัติกับผู้อื่นด้วยความเคารพเสมอมา คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะลงเอยเช่นนี้

หลังจากที่ออกมาจากบริษัทแล้ว เธอเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง

ในช่วงเวลานั้นเอง อีธานโทรมาหาเธอหลายครั้ง แต่เธอไม่รับสายของเขา

เธอมุ่งหน้ากลับไปยัง เจไดต์ เบย์ หลังจากที่ซื้อขนมและวัตถุดิบจากซูเปอร์มาร์เก็ต

ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน เจ้าฟัดจ์ก็เดินตรงมาทักทายเธอ ขณะที่กวัดแกว่งหางของมันไปมาบนอากาศ

เธอลูบหัวเจ้าแมวเบา ๆ พลางบ่นพึมพำ “ฟัดจ์ ตอนนี้ก็เหลือแกคนเดียวที่ชอบฉันแล้วนะ”

“เมี๊ยว” เจ้าฟัดจ์ตอบ มันหลับตาของมันลงอย่างพึงพอใจ และอนุญาตให้หญิงสาวลูบมันได้อย่างเต็มที่

มุมปากของเธอยกขึ้นยิ้ม “ฉันพนันได้เลยว่าแกอยากได้ขนมปลาแห้งใช่ไหมล่ะ? เดี๋ยวฉันเอามาให้นะ”

ฌอนไม่ได้กลับมาที่บ้านแม้จะเป็นเวลาช่วงบ่าย ทั้งหญิงสาวและแมวมีความสุขกับการรับประทานอาหารกลางวันง่าย ๆ จากนั้นเธอก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา และเริ่มหางานจากบนแล็ปท็อปของเธอ”

22:00 น. ในตอนกลางคืน ฌอนกลับมาที่ห้องนั่งเล่นที่มีแสงสว่าง

ที่บนโซฟา แคทเธอรีนกำลังให้อาหารชิ้นเล็ก ๆ กับฟัดจ์

“นี่คุณให้อาหารขยะแบบนี้กับแมวของผมตอนผมไม่อยู่บ้านได้อย่างไร?”

ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของเขามองดูบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขนม ไม่ว่าจะเป็นถุงมันฝรั่ง มันฝรั่งทอดรสเผ็ด ชีส บิสกิตช็อกโกแลต...

พบรอยเปื้อนของช็อกโกแลตบนหนวดของเจ้าฟัดจ์

“ฉันแค่ให้อาหารฟัดจ์นิดเดียวเท่านั้น นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ” เธอทำท่าใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้ประกบเข้าหากันเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันน้อยมากแค่ไหน “ฟัดจ์ตอแยให้ฉันแบ่งให้มันบ้าง ฉันเลยไม่มีทางเลือกนอกจาก—”

“แมวมันรู้อะไรบ้าง? คนที่โตเป็นผู้ใหญ่แบบคุณควรจะรู้ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?” ด้วยความรำคาญ เขากวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงในถังขยะ “อย่ากินอาหารขยะแบบนี้ในบ้านอีก ผมไม่ชอบกลิ่น”

แคทเธอรีนมองดูขนมในถังขยะด้วยใบหน้าบูดบึ้ง โอ้ พระเจ้า เธอไม่เข้าใจเลยว่าจะมีคนไม่ชอบกลิ่นขนมอยู่จริง ๆ ได้อย่างไร

ช่างเป็นคนที่แปลกประหลาดอะไรอย่างนี้!

อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงบังคับให้เธอยกมุมปากขึ้นแสดงรอยยิ้มที่เสแสร้งออกไป “คุณพูดถูกค่ะฌอนนี่ มันเป็นอาหารขยะ ฉันจะเชื่อฟังคุณและจะไม่กินอีกค่ะ”

“ลองส่องกระจกดูตัวเองว่าคุณดูเสแสร้งแค่ไหน”

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจ เขาอุ้มแมวขึ้นมา และกลับเข้าไปในห้องนอนของเขา

“ฌอนนี่ คุณทำงานมาตั้งหลายชั่วโมง คุณหิวไหมคะ? ให้ฉันทำอาหารให้คุณทานไหม? ฉันทำพาสต้าอร่อยจริง ๆ นะคะ”

เธอไม่อายที่จะเดินตามเขา