คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 11

”อ่า ทำไมผ้าขนหนูของคุณถึงหลุดลงมา?!”

แคทเธอรีนรู้สึกมึนงงไปหมดเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เธอยกมือขึ้นปิดตาของเธอเอาไว้และนั่นคือตอนที่เธอรู้ว่าผ้าขนหนูอยู่ในมือของเธอ

นี่เธอ...นี่เธอบังเอิญดึงผ้าขนหนูของเขาลงด้วยด้วยความไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่า?

“ผ้าเช็ดตัวหลุดเหรอ?”

เสียงเย็นชาของฌอนพัดผ่านแก้มของเธอราวกับน้ำแข็งเย็น ๆ “ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าด้านเท่าคุณมาก่อนเลย”

เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา ทว่ากลับไม่มีน้ำตาให้ไหล “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ ฉันเดินสะดุดพรมโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“ผมเดินบนพรมนี้ทุกวันแต่ผมไม่เคยสะดุดมันมาก่อน ไม่เลยสักครั้ง ผมไม่เชื่อคำแก้ตัวที่ไร้สาระของคุณ” ผู้ชายคนนั้นไม่เชื่อเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอกระพริบตาด้วยความว่างเปล่า ตอนนี้สถานการณ์ยากที่จะแก้ไข ดังนั้นเธอจึงตอบกลับไปอย่างบริสุทธิ์ใจ “บางทีการได้เห็นร่างกายที่ดูเหมือนพระเจ้าและสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของคุณแค่นิดเดียว สมองของฉันก็ว่างเปล่าและฉันก็สูญเสียการทรงตัวไป...”

ชายคนนั้นเย้ยหยันด้วยความโกรธ เขาเคยพบผู้หญิงมากมายในชีวิตของเขาแต่ไม่มีใครหน้าด้านเท่าคนนี้

“ตอนนี้คุณโยนความผิดมาให้ผมแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่นะคะ มันเป็นความผิดของฉันเอง จริง ๆ เพราะว่าฉันไม่มีประสบการณ์มากเท่าไรนัก...”

“คุณจะหยุดจ้องได้หรือยัง? ออกไปได้แล้ว” ฌอนไม่สามารถทนฟังได้อีก เขารู้สึกว่าเลือดที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขากำลังเดือดพล่าน และพยายามอย่างหนักที่จะไม่ฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ

“ค่ะ แน่นอน ฉันจะออกไปทันที”

แคทเธอรีนรีบลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปที่ประตู

“หยุดก่อน!”

น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ผู้ชายคนนั้นกำลังโมโหด้วยความโกรธและพูดขึ้นพลางกัดฟัน “คืนผ้าขนหนูให้ผมด้วย”

เธอก้มลงมองผ้าขนหนูที่เธอกำลังถืออยู่ เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปให้พ้น ๆ

“นี่ค่ะ”

เธอหันไปเผชิญหน้าด้วยความกล้าทั้งหมดที่เธอมี และยัดผ้าขนหนูใส่ในมือของเขา

“...”

เขาพูดอะไรไม่ออกเมื่อเขารู้ทิศทางที่เธอกำลังมองมา

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

ปัง! แคทเธอรีนปิดประตูตามหลังเธอพร้อมกับหอบหายใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นใบหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่อนที่เธอจะออกมาจากห้อง เขาอายเหรอ?

พูดตามตรง มันก็ดูน่ารักดี

อย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ เธอไม่กล้าอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอีกต่อไป และกลับไปที่ห้องนอนของเธอทันที

อย่างไรก็ตาม หัวใจของเธอยังไม่หายจากความรู้สึกแปลกใจนั่นเลย

เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู

หญิงสาวกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ ไม่กี่วินาทีเธอก็ตอบกลับอย่างแผ่วเบา “เราคุยกันพรุ่งนี้ได้ไหมคะ? ฉันง่วงแล้ว”

“คุณเปิดไฟตอนคุณนอนหรือไง?” เสียงทุ้มของฌอนดังลอดผ่านช่องประตูเข้ามา “อย่าให้ผมต้องไขกุญแจเข้าไป”

เธอเกาหัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะไปเปิดประตู

ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูสวมชุดนอนสีเทา ได้กลิ่นหอมสดชื่นของน้ำยาหลังโกนหนวดที่เขาใช้

กระดุมบนเสื้อนอนถูกติดเอาไว้จนครบเรียบร้อยแล้ว แม้แต่กระดุมด้านบนสุดก็ด้วย มันปิดไปถึงลูกกระเดือกของเขา ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ดังนั้นอากาศจึงไม่ได้หนาวจัด

“คุณมองอะไรของคุณ?”

ฌอนโมโหขึ้นมาอีกเมื่อเห็นรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเธอ ผู้หญิงคนนี้ต้องทะลึ่งแน่นอน

โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา แคทเธอรีนไม่รู้ว่าการจ้องมองที่เขาหมายถึงคืออะไร “ไม่มีอะไรนี่คะ”

“คุณรู้แก่ใจ”

เขาก้มศีรษะมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น จากมุมนี้ ลำคอของเธอที่ปรากฏดูเพรียวและสวยงาม บางทีมันอาจจะเป็นเพราะแสงหรือสาเหตุอื่น ทว่าใบหน้าของเธอมองดูสว่างไสวด้วยความสวยงามของแสงจากพระอาทิตย์ตก

สายตาของเขาเคลื่อนลงไปตามแนวคอเสื้อของชุดนอนผ้าฝ้ายของเธอ

ทันทีที่ดวงตาของเขาหรี่ลงขณะที่เขาตัดสินใจแน่วแน่

“แล้ว คุณกำลังมองอะไร?”

เธอถามคำถามเดียวกันออกไป

การจ้องมองของผู้ชายคนนั้นดูคุกคาม จนเธอที่ซึ่งเตรียมตัวจะยั่วยวนเขารู้สึกกลัว เธอมองลงไปที่ด้านล่างและยกมือขึ้นปิดหน้าอกของเธอเอาไว้โดยสัญชาตญาณทันที

เขาเยาะเย้ย “ผมกำลังพยายามดูว่าคุณจะยั่วผมยังไง”

“...”

เธอพูดไม่ออก ยอมรับว่าเธอเคยคิดแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน ทว่าไม่ใช่ตอนนี้

“ฉันไม่...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!