คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 100

เขาขอปฏิเสธได้ไหม? มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะจองที่นี่ได้

แคทเธอรีน “...”

เธอปฏิเสธได้ไหม? มันอึดอัดใจเกินไปที่จะต้องเผชิญกับใบหน้าที่เหมือนซาตานของฌอน

“คุณสองคน… ดูเหมือนไม่ค่อยยินดีกับความคิดนี้เลย พวกเรารบกวนคุณหรือเปล่าครับ?” ฌอนมองไปที่พวกเขา น้ำเสียงของเขาทุ้มเข้ม

“ไม่เลยครับ เชิญมารับประทานอาหารร่วมกับพวกเราเถอะครับ” จากนั้นเวสลีย์จึงขอให้พนักงานเสิร์ฟนำเมนูมาให้

เพราะมีคนสี่คนนั่งอยู่รวมกัน พื้นที่บนโต๊ะจึงแคบลงด้วยช่อดอกกุหลาบบนโต๊ะ

แคทเธอรีนเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกกุหลาบมาวางเอาไว้ข้าง ๆ เธอ ทว่าฌอนเร็วกว่าเธอ และส่งช่อดอกไม้ให้พนักงานเสิร์ฟ

“เอาไปทิ้ง ผมแพ้เกสรดอกไม้”

แคทเธอรีนสงสัยว่าเธอได้ยินที่เขาพูดผิดไปหรือเปล่า เธอไม่เคยเห็นอาการแพ้เกสรดอกไม้ของเขามาก่อน เมื่อเธอซื้อดอกไม้ไปประดับแจกันที่บ้าน เขาต้องจงใจทำแบบนี้แน่ ๆ

“คุณฮิลล์ ผมไม่เคยทราบมาก่อนว่าคุณแพ้เกสรดอกไม้” เวสลีย์แทบจะฝืนหัวเราะไม่ออก

“ครับ โดยเฉพาะดอกไม้สีชมพู จะแพ้เป็นพิเศษ” ฌอนเปิดเมนูอย่างใจเย็นและสั่งอาหารเนิบ ๆ

หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว เวสลีย์ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ที่จริงแล้ว ผมค่อนข้างสงสัยว่าทำไมคุณฮิลล์ถึงปฏิเสธคดีของผมเมื่อคราวที่แล้ว”

เชสเกรงว่าฌอนจะพูดจารุนแรงจนเกินไปแล้วทำให้เวสลีย์ไม่พอใจ เขาจึงรีบตอบขึ้นมา “เขาเกิดยุ่งขึ้นมากะทันหันน่ะครับ”

แคทเธอรีนรับประทานเค้กของเธอเงียบ ๆ ขณะที่ก้มหน้าฟังพวกเขา เธอไม่เคยรู้ว่าฌอนทำอาชีพอะไร ทว่าในตอนนี้เธอรู้แล้ว ปรากฏว่าเขาเป็นทนายความ และดูเหมือนเขาจะค่อนข้างเก่งเสียด้วย

เธออยากจะเอาไม้เรียวมาฟาดตัวเองให้ตายจริง ๆ

เธอเคยอ่านเจอในอินเตอร์เน็ตว่านักกฎหมายเป็นหนึ่งในสิบอาชีพที่ไม่ควรแต่งงานด้วย