คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1003

แคทเธอรีนจํากรณีโลแกนขึ้นมาได้ทันทีและพลันเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา "คุณตัดนิ้วเขาออกเหรอ?"

ฌอนพูดไม่ออก เธอคิดว่าเขาเป็นปีศาจบ้าคลั่งที่คอยตัดนิ้วของผู้คนทิ้งไปหรือไง?

เมื่อเขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แคทเธอรีนก็เริ่มโกรธ “ฌอน ฮิลล์ ฉันเชื่อใจว่าเลียมไม่ใช่ขโมยที่ปล่อยข้อมูลของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นรั่วไหล เขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”

"เชื่อใจยังงั้นเหรอ?" ไฟลุกพลุ่งพล่านในหัวใจของฌอน

คำนั้นเป็นคำที่ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้มีให้ต่อกัน แต่กระนั้นเธอก็ยังเป็นห่วงเลียมมากเหลือเกิน

“แคทเธอรีน โจนส์ อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสา คุณเชื่อใจในเลียมแค่เพียงเพราะว่าเขาเคยช่วยคุณไว้ครั้งหนึ่ง เขาเป็นลูกชายของเมสัน แคมโปส และเมสันซ่อนสันดานที่แท้จริงของเขาไว้ขณะที่อยู่กับตระกูลฮิลล์มานานกว่า 20 ปี ทั้งพ่อและลูกกําลังลวงตาคน คุณเห็นไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมตอนนี้? ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นกลายเป็นแบบนี้เพียงเพราะผมเชื่อมั่นไว้ใจในตัวเขา”

“ฉันเชื่อว่าเลียมและเมสันนั้นแตกต่างกันค่ะ”

แคทเธอรีนยืนกราน อาจไม่มีใครเชื่อเลียม แต่เธอเชื่ออย่างแท้จริงว่าเขาไม่ใช่คนไร้ยางอายแบบนั้น

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาที่เธออยู่ต่างประเทศ เลียมได้ช่วยเหลือเธออย่างจริงใจ แน่นอนเธอยังรู้ด้วยว่าเป็นเพราะเลียมรู้สึกผิดที่หลอกใช้เธอมาก่อน ยังไงซะก็ตามคนที่รู้สึกผิดชอบชั่วดีคงไม่ใช่คนเลวโดยสันดาน

กระทั่งต่อมาเมื่อเลียมถูกบังคับให้ยอมรับว่าซูซี่เป็นลูกสาวของเขา เขาก็ดีกับซูซี่จริง ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าซูซี่เป็นลูกสาวของฌอน แต่เขาก็ยังดูแลเอาใจใส่เธออย่างสุดหัวใจ

ถ้าเขาโลภปรารถนาฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไว้ในครอบครอง เขาสามารถใช้ซูซี่เพื่อจัดการกับฌอนได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว

แต่เขาก็ไม่เคยทํา

"คุณไม่เข้าใจอะไรเลย" ฌอนรู้สึกเจ็บปวดเพราะคําพูดของเธอ “ผมตรวจสอบระบบเฝ้าติดตามแล้ว เวลาที่เลียมเข้าไปในห้องแล็บและเวลาที่ข้อมูลถูกลบตรงกันพอดี จะเป็นใครไปได้อีกล่ะนอกจากเขา?”

แคทเธอรีนสับสนกับเรื่องนี้

ฌอนพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่ได้ส่งเขาไปที่สถานีตํารวจอีกนี่นา ผมให้ความเมตตาอย่างยิ่งเพราะแค่หักขาของเขาไปเท่านั้น”

รถ SUV สีดําหยุดลงและแชนซ์ลากเลียมซึ่งเพ้อด้วยความเจ็บปวดออกจากรถก่อนจะโยนเขาทิ้งลงกับพื้น

แชนซ์ไม่ได้มองเลียมอีกและในไม่ช้าก็ขับรถออกไป

ยาเอลบนที่นั่งผู้โดยสาร เหลือบมองกระจกมองหลังเพื่อดูเลียม คุณชายรองของตระกูลฮิลล์ดูท่ามีรอยฟกช้ำและเลือดท่วมตัวนอนกองอยู่

“แชนซ์คุณคิดว่าขาของเขาจะพิการไหม?” ยาเอลถามด้วยเสียงต่ำ

“ไม่น่าจะมีปัญหาถ้าเขาเดินช้า ๆ นะ คุณชายใหญ่ฮิลล์ยั้งมือไว้” แชนซ์ขมวดคิ้ว หลังจากตอบไปแล้วเขาก็มองที่ยาเอลอย่างงงงัน “ทําไมคุณมักจะยืนกรานเข้าร่วมในเหตุการณ์นองเลือดทำนองนี้อยู่เสมอเลยล่ะ?”

“ฉันคิดถึงคุณค่ะ สองวันมานี้คุณยุ่งมากและฉันไม่ได้เจอคุณเลยนะคะ” ยาเอลลูบท้องของเธอ “ลูกของเราก็คิดถึงคุณด้วยนะ”

หัวใจของแชนซ์อ่อนโยนลงขณะเขาเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเธอ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นว่า "สัปดาห์หน้าผมจะลาออกและไปจากไลโอน่า"