คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1009

ตอนแรกแคทเธอรีนตั้งใจไว้แล้วว่าจะย้ายไปอยู่กับเวสลีย์

แต่หลังได้ยินคําพูดของฌอนแล้วเธอก็ลังเลขึ้นมาทันที

“คุณมีแผนจะพาหลานสาวของผมไปอยู่กับเวสลีย์งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ” ฌอนเห็นสีหน้าของเธอก็เริ่มหงุดหงิด

ฌอนไม่รู้สึกคลายความกังวลก็เพราะเหตุนี้ อีกทั้งสีหน้าของแคทเธอรีนกับอารมณ์ของเธอไม่สอดคล้องกันมากเหลือเกิน

แคทเธอรีนถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ได้”

“คุณยังอยากอยู่กับเวสลีย์เหรอ?” ฌอนค่อนข้างกังขา “คุณนอนกับผมมาแล้วตั้งนาน แต่คุณยังปฏิเสธที่จะหย่ากับเวสลีย์อีก หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่เต็มใจล่ะ?”

ใบหน้าของแคทเธอรีนร้อนผ่าวจากน้ำเสียงหยาบคายของเขา ชายผู้นี้ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าความละอายคืออะไร

“ฌอน ฮิลล์ ไม่ใช่เรื่องบ้าบออะไรของคุณที่ฉันอยู่กับใคร ในอดีตคุณอาจทำตัวหยิ่งยโสซึ่งเราทําอะไรกับมันไม่ได้แล้ว แต่ว่าตอนนี้ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นเทียบไม่ได้แม้แต่กับฮัดสัน คอร์ปอเรชั่นด้วยซ้ำ มูลค่าของคุณก็ยังเทียบไม่ได้กับของฉัน แล้วคุณคิดว่าคุณคู่ควรกับฉันไหมล่ะคะ? คุณคิดว่าคุณจะยังอยู่ในสายตาของฉันไหมล่ะ?”

เธอพูดอย่างเย็นชา ในอดีตเขามักดูถูกเธอเสมอและคิดว่าเธอพยายามไต่บันไดเลื่อนชั้นสถานะทางสังคมโดยใช้ตระกูลฮิลล์ แต่ว่าตอนนี้กระดานพลิกไปแล้ว เธอจึงเย้ยหยันเขาอย่างไร้ความปราณี

แน่นอนว่าสีหน้ากระอักกระอ่วนใจลบล้างใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนไปทันที

เขาไม่สนแม้แต่น้อยกับการดูถูกสบประมาทของประธานโฮลท์และไม่สนคำเยาะเย้ยถากถางของคนอื่น ๆ แต่ว่าถ้อยคำของแคทเธอรีนเป็นเหมือนการตบเข้าที่ใบหน้าเขา

บรรดาพวกผู้ชายมีความภาคภูมิใจของตนแต่ว่าสถานะปัจจุบันของเขาตอนนี้ยังแย่กว่าของแคทเธอรีนอีกและก็ยังแย่กว่าของคู่แข่งซะอีกด้วยซ้ำ

หัวใจของเขาระเบิดความขมขื่นออกมา เขาไม่เคยคิดว่าวันเช่นนี้จะมาถึง

“พูดตรง ๆ อย่างนี้ด้วยว่า” แคทเธอรีนเตือนเขาอย่างเย็นชา “ถึงแม้คุณจะได้รับการประกันตัวจากเชสเตอร์และคนอื่น ๆ แต่คดีที่คุณลักพาตัวฉันยังไม่ได้ปิดลงเลยนะคะ สถานีตํารวจคอยเรียกฉันไปให้ปากคำ ฉัน

อาจเป็นเพราะหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นประเดประดังเหลือเกินเมื่อเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นชายผู้แข็งแกร่งคนนี้จึงเผยช่องโหว่ของความเปราะบางโดยไม่คาดคิด

แคทเธอรีนหลงเคลิ้มไปครู่หนึ่งแต่แล้วก็รีบผลักเขาออกไป

“เคยมีที่สําหรับคุณอยู่ในใจฉัน แต่ไม่มีอะไรเหลือหลังจากที่คุณทําอย่างนั้นกับโลแกน จําที่ฉันเคยพูดไว้ด้วยว่าฉันเอาจริง"

เธอหันหลังและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ฌอนไม่ได้ไล่ตามเธอไป เขาพิงกําแพงและเงยหน้าขึ้นมองเพดาน และแล้วด้วยเหตุบางอย่างทำให้ดวงตาของเขาเจ็บแปลบ

เขาเหนื่อยมากเหลือเกินตอนนั้นเขาต้องการให้เธออยู่กับเขาจริง ๆ

ตราบใดที่เธออยู่ใกล้ ๆ เขาจะพยายามประคองตัวเองเอาไว้ได้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เหลืออะไรเลย แต่เมื่อไม่มีเธอเขาก็ดูเหมือนได้สูญเสียกำลังใจของเขาไปจนหมดสิ้นแล้ว