คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1008

”คุณไล่ผมเหรอ?” ประธานเฮลหัวเราะเยาะ “ฌอน ฮิลล์ ผมคิดว่าคุณยังคงฝันอยู่สินะ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น เป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว ตระกูลฮิลล์ของคุณเทียบไม่ได้กับบริษัทเล็ก ๆ ภายใต้เฮล คอร์ปอเรชั่นของผมด้วยซ้ำ ในอดีตคุณอยู่เหนือผมและไม่เห็นหัวผม แต่ตอนนี้ผมสามารถหาคนมาทำลายคุณได้ทุกเมื่อ”

"ได้เลย คุณลองดูก็ได้" ฌอนลุกขึ้นยืนทันที

ร่างสูงตระหง่านและออร่าของเขาหลังจากครองในตําแหน่งสูงมายาวนานคว่ำประธานเฮลที่ทั้งอ้วนเตี้ยล่ำตันไปในทันที

“ก็ได้ เมื่อคุณไม่ทําจนกว่าคุณจะถูกบังคับ ผมก็จะทําให้คุณเสียใจกับเรื่องนี้ รอดูไปก็แล้วกัน"

ประธานเฮลเตะเก้าอี้ตรงหน้าเขาออกไปให้พ้นทางแล้วก้าวเท้าฉับ ๆ ออกไป

เมื่อเขาไปถึงประตู แคทเธอรีนก้มหน้าลง ดังนั้นเขาจึงไม่ทันได้เห็นเธอชัด ๆ

แคทเธอรีนมองตามหลังเขา เธอเคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน เขาคือแกรี่ เฮล จากตระกูลเฮล ตระกูลเฮลแทบไม่ติดอันดับ 20 ตระกูลชั้นนําในเมืองหลวง

แต่ตอนนี้เขาสามารถไล่ตามทันฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นอย่างหยิ่งยโสเหลือเกิน มันชัดเจนว่าฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไม่ได้เป็นอย่างที่เคยอีกแล้ว

ในสํานักงาน เฮดลีย์พูดอย่างโมโหว่า “ประธานฮิลล์ครับ แกรี่ เฮล ไร้ยางอายมาก! เขาไม่เคยกล้าขึ้นเสียงต่อหน้าคุณมาก่อน และใช้โจแอนผูกมิตรกับซาร่าเพื่อพยายามเอาใจคุณ—”

"หุบปาก" ฌอนจ้องเขาเป็นการเตือน และมองเลยไปยังด้านหลังของเขาอย่างหงุดหงิด "ทําไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ?"

เฮดลีย์หันไปและเห็นแคทเธอรีนกำลังเดินเข้ามา

เธอถอดหมวกออก เผยให้เห็นเรือนผมหนานุ่มและยาวสลวยของเธอ ใบหน้างดงามของเธอเล็กและผุดผ่อง โครงหน้าของเธอละเมียดละไมจมูกโด่งเชิด ส่วนดวงตาของเธอขณะนี้นั้นแต่งแต้มด้วยความเศร้าโศก

“คุณ... คุณโจนส์...” เฮดลีย์สะดุ้ง

"ออกไป" ฌอนสั่งเขา

ฌอนสะดุ้งขึ้นมาทันที ช่วงนี้เขายุ่งและเหนื่อยมากจนไม่ได้คิดถึงซูซี่เลย

“คุณลืมซูซี่ไปแล้วใช่ไหม?” แคทเธอรีนออกจะรําคาญขึ้นมานิดหน่อยกับปฏิกิริยาของเขา

“ผม... มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงนี้” ใบหน้าของฌอนดูซับซ้อน “ซูซี่อยู่ในคฤหาสน์ มีพี่เลี้ยงคอยดูแลเธออยู่”

“คุณลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าคุณก็ได้รับการดูแลจากพี่เลี้ยงเมื่อตอนที่คุณยังเด็ก? พี่เลี้ยงคนนั้นปฏิบัติต่อคุณอย่างไรล่ะ?” ท่าทางของแคทเธอรีนไม่พอใจ “ทําไมคุณไม่... อนุญาติให้ซูซี่มาอยู่กับฉันสักสองสามวันล่ะ? ฉันเป็นห่วงเธอมากทีเดียวนะคะ เมื่อคืนเธอโทรหาฉันทั้งน้ำตาบอกว่าเธอเหงามากและไม่สามารถติดต่อพ่อของเธอได้ เธอเอาแต่ร้องไห้”

หัวใจของฌอนสั่นไหวด้วยความเจ็บปวด และทันใดนั้นเขาก็อารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม ถึงเขาเกลียดเลียม แต่เขาก็ยังต้องคิดถึงซูซี่ด้วย

“... ก็ได้ ผมจะไปรับหลานในสองสามวันเมื่อผมไม่ค่อยยุ่งมากเท่าไรแล้ว แต่ว่าคุณไม่สามารถพาหลานไปหาเวสลีย์นะ ไม่เช่นนั้นผมจะไม่ตกลง”