คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1007

“ไม่ค่ะ” ซูซี่บอก “ทุกวันนี้หนูอยู่คนเดียวที่คฤหาสน์ คุณย่าทวดและคนอื่น ๆ อยู่ที่โรงพยาบาลกันหมดเพราะว่าคุณปู่ทวดเดินไม่ได้อีกแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้หนูได้ไปเยี่ยมคุณปู่ทวดแล้ว เขาช่างน่าสงสารเหลือเกิน ลุงวิลลี่ก็ด้วย ตอนนี้เขาปัญญาอ่อนและท่าทางเหมือนคนโง่ ดูเขาเป็นเด็กมากกว่าหนูซะอีกค่ะ...”

ซูซี่อดร้องไห้ไม่ได้ “ลุงวิลลี่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน เขาเคยหยอกล้อชอบแกล้งดึงหูหนู แต่ว่าเขาก็มักจะซื้ออะไรก็ตามที่หนูอยากได้มาให้...”

แคทเธอรีนคอตีบตัน

เธออยากกอดซูซี่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอถึงยังไงซูซี่ก็ยังเล็กมาก

หากไม่มีเลียม เธอก็คงไม่ได้เจอซูซี่เลย

ในอนาคตเธอควรจะทําอย่างไรกันดีกับซูซี่?

ยิ่งเธอคิดมากในเรื่องนี้เท่าไรเธอก็ยิ่งทุกข์มากขึ้นเท่านั้น ทว่าเธอยังไม่รู้เลยว่าต้องทําอย่างไร เธอทําได้แค่เพียงคุยกับซูซี่ต่อไปเพื่อกล่อมเด็กหญิงตัวน้อยจนหลับไป ทั้งที่ตัวเธอก็ง่วงและมึนไปหมด

...

วันรุ่งขึ้นเธอก็วิ่งออกตามหาเลียมตั้งแต่เช้ามืด

ยังคงไม่มีวี่แววใด ๆ หลังจากผ่านไปแล้วหนึ่งวัน ในที่สุดเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากไปที่ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นเพื่อพบฌอน

ตอนแรกเธอคิดว่าหลังจากกลับมาที่แคนเบอร์ราแล้ว เธอจะไม่พบกับฌอนอีกเลยจนกว่าชีวิตเธอจะหาไม่ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าแต่แล้ววันหนึ่งเธอจะก้าวเข้ามาที่ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นอีกครั้ง

ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไม่ได้รุ่งโรจน์เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว

ไม่มีใครอยู่ที่แผนกต้อนรับส่วนหน้า เธอเห็นบรรดาพนักงานเดินกันขวักไขว่อออกไปพร้อมกับกล่องใบโตในอ้อมแขนของพวกเขา

เธอสวมหมวกแก๊ป พนักงานจึงจําเธอไม่ได้ ทุกคนต่างกระซิบกระซาบกันอย่างเงียบ ๆ ว่า “แคมโปส คอร์ปอเรชั่นโทรหาฉันและบอกว่าพวกเขาจะมอบข้อเสนอตําแหน่งที่มีเงินเดือนสูงกว่าให้ฉัน ฉันคิดว่าไปแคมโปส คอร์ปอเรชั่นมีความหวังมากกว่า”

“แคมโปสคอร์ปอเรชั่นก็โทรหาฉันด้วยล่ะ เราควรรีบเผ่นให้ไว ฉันได้ยินมาว่าฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นคงจะไม่สามารถให้โบนัสสิ้นปีกับเราได้ แล้วพนักงานที่มีทักษะเริ่ด ๆ อย่างเราจะที่อยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไรกัน?”

เมื่อเธอขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นทำงานของท่านประธาน สํานักงานเลขานุการก็ไม่แออัดเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีแม้กระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสักคนเดียว

เธอเดินไปยังประตูห้องทำงานของประธาน จู่ ๆ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงหยิ่งยะโสของชายวัยกลางคนออกมาจากด้านใน

“ฌอน ฮิลล์ ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะตกลงตามข้อเรียกร้องที่ผมเสนอไป แล้วทําไมคุณถึงทําอย่างนี้? ข้อที่ว่า

ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นนั้นจบเห่แล้วผมคงไม่บอกให้คุณจ่ายค่าชดเชยความเสียหายสำหรับสภาพคล่องที่เสียไปแล้วหรอกนะ มอบฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นให้กับผมมาแทนแล้วผมจะจ่ายค่าตอบแทนให้คุณอีกสิบล้านดอลลาร์ นี่ผมเมตตาปรานีแล้วนะ”

“คุณต้องการซื้อฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นด้วยเงินเพียงสิบล้านดอลลาร์เองเหรอครับ? คุณต้องฝันอยู่แน่ ๆ ” เสียงโกรธเกรี้ยวของเฮดลีย์ดังขึ้น “ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นประกอบด้วยบริษัทในเครือต่าง ๆ มากมายหลายแห่ง เช่น ประกันภัย การเงิน และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ไม่ใช่ว่าคุณโลภมากเกินไปเหรอถ้าหากคุณไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินก้อนนั้นนัก?”

“หุบปาก! แกคิดว่าแกเป็นใคร? กะอีแค่ผู้ช่วยอย่างแกทำกล้ามาโต้ตอบกับฉัน? แกคู่ควรที่จะพูดกับฉันเหรอ? แกคิดว่าแกยังคงเป็นผู้ช่วยของฌอน ฮิลล์ที่สูงส่งทรงพลังจากอดีตน่ะเหรอ?” ประธานเฮลตำหนิด่าว่ากระทบกระเทียบ ทำเป็นดูเหมือนตําหนิเฮดลีย์ แต่ที่จริงเขาตั้งเป้าไปที่ฌอน

ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนเฉยเมยเต็มที "ไปให้พ้น"