คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1011

โจเอลกล่าวว่า “ตระกูลโฮลท์กําลังวางแผนที่จะซื้อฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นด้วยราคาที่ต่ำมากในขณะที่ตระกูลแคมโปสกําลังยุแยงปลุกปั่นเรื่องนี้อย่างลับ ๆ ตอนนี้บรรดาตระกูลร่ำรวยทั่วทั้งแคนเบอร์รากําลังซุ่มรอดูละครเรื่องนี้กันอยู่”

ขณะที่แคทเธอรีนฟังโจเอล เธอรู้สึกรังเกียจบรรดาตระกูลร่ำรวยเหล่านั้นในแคนเบอร์รามากขึ้นเรื่อย ๆ

“อนิจจาซูซี่ผู้น่าสงสารพ่อไม่ควรปล่อยให้เธอกลับไปที่ตระกูลฮิลล์เลย” โจเอลถอนหายใจ “ยังไงก็อย่าคิดมาก ไปมีชีวิตที่ดีกับเวสลีย์ในอนาคตซะ อย่าทําให้เขาผิดหวังอีก”

"อืม" แคทเธอรีนค้อมศีรษะลง

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เวสลีย์ขับรถมาถึง

นาทีที่เวสลีย์เห็นซูซี่ เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาอย่างเบิกบานใจ “ซูซี่ ทําไมพรุ่งนี้หนูไม่มาที่บ้านลุงกับแม่ของหนูล่ะ?”

“โอ้ โอเคค่ะ...” ซูซี่ตอบไปงั้น ๆ ไม่มีทั้งความสุขหรือเศร้า เธอก็แค่รู้สึกว่าบ้านของเวสลีย์ไม่ใช่บ้านของเธอ

“แม่คะ แม่จะย้ายไปอยู่บ้านลุงเวสลีย์ไหมคะ?”

“ซูซี่ ไปทานอาหารเย็นกับลูคัสก่อนจ้ะ”

เมื่อแคทเธอรีนส่งซูซี่ห่างออกไปแล้ว เวสลีย์ก็จ้องมองเธอด้วยท่าทางอ่อนโยน "มีอะไรเหรอครับ?""

“เวสลีย์คะ ฉันอาจจะ... ต้องย้ายไปหลังจากเสร็จสิ้นบางเรื่องเท่านั้น” ด้วยเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แคทเธอรีนอธิบายว่า “วันนี้ที่ฉันสามารถพาซูซี่มาที่นี่ได้เพราะฉันสัญญากับฌอนไว้ว่าจะไม่พาเธอไปอยู่กับคุณ ฉันขอโทษนะคะแต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้ซูซี่อยู่คนเดียวได้ มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในตระกูลฮิลล์เมื่อเร็ว ๆ นี้ และเธอก็เหงาเพราะไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเธอเลย”

"ผมคิดว่ามันเป็นปัญหาร้ายแรงอยู่นะครับ" เวสลีย์แตะศีรษะของเธอด้วยรอยยิ้ม “ถึงแม้คุณจะไม่สามารถย้ายไปบ้านของผมได้แต่ผมก็ย้ายมาที่นี่ได้นะครับมันก็เหมือนกันแหละ แล้วคุณค่อยย้ายเข้าบ้านผมเมื่อซูซี่กลับไปยังตระกูลฮิลล์”

แคทเธอรีนตัวแข็งทื่อและรับไม่ได้เลยในสิ่งที่เขาพูดมา

"คุณไม่ต้อนรับผมเหรอ?" เวสลีย์เลิกคิ้วขึ้นทันทีอย่างคาดไม่ถึง

“... ไม่ ไม่” แคทเธอรีนค่อนข้างงงงันสับสน “แต่ฉันมีลูกสองคนนอนกับฉันตอนกลางคืนค่ะ เตียงอาจไม่ใหญ่พอดี...”

“ไม่เป็นไร ผมสามารถนอนในห้องพักรับรองแขกได้ครับ” เวสลีย์ไม่ทำให้สิ่งต่าง ๆ ยากไปสําหรับเธอ

“ว่าแต่เมื่อไรคุณจะไปที่สถานีตํารวจล่ะครับแคธี่?” เวสลีย์ถามขึ้นมากะทันหัน “คดีฌอนลักพาตัวคุณยังไม่จบเลยนะครับ”

“...”

แคทเธอรีนเริ่มปวดหัวขึ้นมาเพียงเพราะเธอได้สัมผัสถึงความยากลําบากในการแต่งงานใหม่ขณะที่มีลูกสองคน

“เวสลีย์ ฉัน... ฉันไม่มีแผนจะฟ้องเขา สูติบัตรของซูซี่อยู่กับตระกูลฮิลล์ ถ้าฌอนติดคุกซูซี่จะไม่มีใครให้พึ่งพา ฉันคิดว่าคุณคงไม่รู้ว่าเลียมหายตัวไปแล้วค่ะ...”

คราวนี้ใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามของเวสลีย์ก็แข็งกระด้างขึ้นมาซะงั้น

“แคธี่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าชาวบ้านจะมองเราอย่างไรถ้าคุณไม่ยื่นฟ้องฌอน? พวกเขาจะวิพากษ์วิจารณ์คุณที่ถูกอล่วงเกินถึงแม้ว่าคุณแต่งงานแล้วก็ตาม พวกเขาอาจคิดไปถึงว่าคุณยังไม่พ้นจากฌอน สําหรับผมมันแสดงชัดเจนว่าผมเป็นสามีของภริยาที่นอกใจมีชู้ คุณก็แค่... พิจารณาสิ่งต่าง ๆ จากหายนะของผมไม่ได้เหรอ?”

เนื่องจากแคทเธอรีนไม่ค่อยได้เห็นเวสลีย์ขุ่นเคืองมากขนาดนี้เธอจึงจนปัญญา “แต่ฉันต้องคิดถึงผลที่จะเกิดกับซูซี่ในท้ายสุดด้วยค่ะ”

“แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะก้าวข้ามฌอนไปได้ด้วยซ้ำ” สีหน้าเศร้าหมองบนใบหน้าของเวสลีย์ “แคธี่เมื่อคุณหายตัวไปตลอดทั้งเดือนที่แล้ว สิ่งที่ทําผมกังวลมากที่สุดไม่ใช่ว่าคุณนอนกับฌอนไหมแต่เป็นว่าคุณจะตกหลุมรักเขาอีกครั้งหรือเปล่า ไม่ว่าผมทําเพื่อคุณไปมากแค่ไหนผมก็มักจะมีความสำคัญในลำดับท้ายสุดของคุณเสมอ”