คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1017

“เฮ้ พูดอะไรบ้างสิ”

พฤติกรรมของฌอนทําให้ร็อดนีย์ไม่สบายใจ “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเศร้า นายยังมีคดีความให้โต้แย้ง ตระกูลแคมโปสจงใจทําให้เรื่องนี้ใหญ่โตเพื่อดึงดูดความสนใจของสาธารณะ หากไม่เกิดเหตุขึ้นกับนายในเรือนจำ เราคงไม่สามารถประกันตัวนายได้หรอก”

“ตํารวจห้ามนายออกจากแคนเบอร์รา” เชสเตอร์ถอนหายใจและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเลียมกันแน่นะ? ทําไมจู่ ๆ เขาถึงหายตัวไป?”

ร็อดนีย์กล่าว “อาจเป็นเลียมกับเมสันที่พยายามวางแผนโจมตีนายไหม? เลียมอาจจะแอบซ่อนตัวมิดชิดอย่างดีอยู่ก็เป็นได้นะ”

ฌอนหลับตาลง ขนตาของเขาทําให้เกิดเงาที่อ่อนล้าใต้ขอบตาของเขา “ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันมีความรู้สึกลึก ๆว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเมสันนะ เมสันดูเป็นยังไงบ้าง?”

เชสเตอร์เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า “ตอนฉันเผชิญหน้ากับเขาที่สถานีตํารวจ เขาดูโกรธมากทีเดียว แต่ทว่า... ฉันไม่รู้สึกถึงความเศร้าของเขาเลยล่ะ”

“เลียมมันต้องไปซ่อนตัวอยู่แน่เลย” ร็อดนีย์กล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว

"อาจจะไม่นะ" ฌอนส่ายหัว “ตอนนั้นเลียมได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ถ้าเขาซ่อนตัวอยู่ เมสันจะต้องพาเขาไปหาหมอรักษาอย่างแน่นอน แต่ฉันได้ยินมาว่าแคมโปสรวมทั้งเมสันไม่ได้ไปหาหมอเลย ฉันสงสัยว่า... เลียมอาจถูก... ถูกฆ่า”

ในตอนท้ายของประโยคเสียงของฌอนสะอึกด้วยความขมขื่น แม้แต่หัวใจของเขาก็ยังเจ็บปวดไปด้วยครู่หนึ่ง

ร็อดนีย์ตกใจมาก "ใครฆ่าเขา?"

เชสเตอร์วิเคราะห์สถานการณ์ “นอกจากความไม่ลงรอยกับฌอนแล้ว เลียมก็ไม่มีศัตรูเลย คนที่ฆ่าเลียมอาจต้องการใช้การตายของเขาเป็นข้ออ้างในการส่งฌอนเข้าคุก”

“สุดท้ายมีพยานในโรงแรมเห็นคนของฌอนพาเลียมออกไป ดังนั้นฌอนจึงเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญในการหายตัวไปของเลียม ลองคิดซิศัตรูของฌอนเป็นใครในแคนเบอร์รา”

"เวสลีย์ ลียงส์?" ร็อดนีย์ตะลึงงัน “หรือว่าเมสัน แคมโปส? ไม่น่าใช่เมสันเพราะเลียมเป็นลูกชายเขานี่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน