คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1032

“อะไร...คุณจะทําอะไรน่ะ?” ขาของไซม่อนสั่นด้วยความกลัว ความเย่อหยิ่งของเขาก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว “คุณหนูใหญ่โจนส์ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมตาบอด ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคุณมีภูมิหลังที่ทรงพลังเช่นนี้ นอกจากนี้ฌอนยังหักขาผมในครั้งนั้นทำให้ผมต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงตั้งหลายเดือนกว่าจะหาย”

“แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่แกพูดเมื่อกี้นี้นี่ แกมันอวดดีจริง ๆ” แคทเธอรีนเอาท่อนเหล็กทิ่มหน้าของเขาและยิ้มอย่างไร้เดียงสา “แกถึงกับบอกว่า... แกยังจําเรือนร่างของฉันได้จนถึงวันนี้ ดังนั้นฉันควรเต้นวาดลวดลายเพื่อแกอีกดีไหม?”

“อย่าครับ เวรเอ๊ย ผมลืมมันไปหมดแล้ว” ไซม่อนทําอะไรไม่ถูกเลย “พี่สาวครับ บอสครับ คุณเป็นคนใจกว้าง ดังนั้นได้โปรดอย่าถือสาเรื่องนี้นะครับ”

“ฉันทําอย่างนั้นไม่ได้หรอก เนื่องจากแกยังจําเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้วได้อยู่เลยนั่นหมายความว่าแกเป็นคนใจแคบไง ใครจะไปรู้ถ้าหากว่าแกจะมาแก้แค้นฉันในภายหลังล่ะ?”

“ผมไม่กล้าแก้แค้นคุณแน่นอน ผมคงไม่กล้าหรอก” ไซม่อนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาบังอาจกลั่นแกล้งและหยอกล้อได้ตามที่เขาต้องการจะเก่งกาจสามารถเอาชนะบรรดานักสู้มากกว่าสิบคนได้

เวรเอ๊ยเขาไปยั่วยุผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง?

ไม่สิ เธอไม่ใช่ผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย ไม่มีผู้หญิงคนไหนผิดปกติเท่าเธออีกแล้ว

“แต่เมื่อได้ยินแกพูดถึงเรื่องน่าอายในอดีต ฉันแค่รู้สึก...อึดอัดมาก” แคทเธอรีนย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเขา "ไหนบอกซิว่าฉันควรทํายังไงดี?"

ไซม่อนพูดไม่ออก

เขาจะรู้ได้ยังไงว่าต้องทําอะไรบ้าง? เขาหายไปเลยได้ไหม?

“แบบนี้เป็นยังไง? ตอนนั้นฉันถูกพวกแกลวนลาม ดังนั้นวันนี้... แกแก้ผ้าให้ฉันดูโอเคไหม?" แคทเธอรีนทำหน้าตาท่าทางประกอบคำพูดว่า ‘ฉันเมตตามากแล้วนะ’

“... โอเค" ไซม่อนใกล้จะร้องไห้แล้ว แต่ก็ดีกว่าการถูกทุบตีอย่างรุนแรง “งั้นถอดเสื้อผ้าของผมออกสิ”

"แกอยากให้ฉันถอดเสื้อผ้าแกบนถนนเนี่ยนะ?" แคทเธอรีนกลอกตา “ฮึ ฉันไม่ใช่พวกผู้หญิงวิตถารนะ แกถอดมันออกเองสิ”

“โอเค ผมจะถอดละ เป็นเกียรติของผมที่ผู้หญิงสวยที่สุดในแคนเบอร์ราได้เห็นผมเปลือย” ไซม่อนยังอุตส่าห์จะพูด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน