คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 109

แคทเธอรีนเชื่อตามที่เขาพูดพลางลูบเจ้าฟัดจ์อย่างแผ่วเบาด้วยความรัก “ฟัดจ์ แกเก่งมากเลยนะ แกกล้าหาญที่สุดเลย แกทำได้ดีมาก”

ฟัดจ์ร้องเมี๊ยวอย่างอ่อนแรงจากความเหนื่อยล้า

“เธอคงหิว” ฌอนพูดขึ้น

แคทเธอรีนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน การคลอดลูกเป็นกระบวนการที่ยากลำบาก

“ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอกินค่ะ”

แสงไฟสว่างขึ้นภายในห้องครัว ทั้งเตาแก๊สก็ถูกเปิด หญิงสาวใส่ผ้ากันเปื้อนที่เธอเคยใส่มาก่อน

ฌอนยืนอยู่ที่ด้านหลังของหญิงสาว แล้วรู้สึกว่าภาพที่เห็นอยู่นี้น่ามอง แน่นอนอยู่แล้วที่เธอดูเหมาะสมที่จะเป็นส่วนสำคัญของบ้าน “ผมก็หิวเหมือนกันนะ”

แคทเธอรีนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด ดังนั้นเขาจึงเข้าไปใกล้เธอแล้วพ่นลมหายใจชิดริมหูของหญิงสาว “ผมพูดว่าผมหิว คุณได้ยินที่ผมพูดไหม?”

ดวงตาของเธอไหวระริก แล้วเธอก็เกือบจะทำไม้พายที่ถืออยู่หล่นหลง

เมื่อมองกลับไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา เธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณฮิลล์คะ ฉันเหมือนจะจำได้ว่าคุณด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงสกปรกพอ ๆ กับผู้หญิงข้างถนน แล้วคุณก็ไม่อยากทานอาหารที่ฉันทำอีกแล้วเพราะมันทำให้คุณทานไม่ลง”

“...”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เขาเคยพูดแบบนั้นด้วยเหรอ?

แม้ว่าเขาจะเคยพูด แต่เธอจำเป็นจะต้องจำทุกคำพูดของเขาได้อย่างชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ?

“ผม... ตอนนั้นผมไม่ได้บอกคุณเหรอว่าผมพูดออกไปด้วยความโกรธ?” เขาเลิกคิ้วขึ้น “มีผู้ชายคนไหนบ้างที่จะใจเย็นและไม่โกรธเมื่อถูกทำแบบนั้น? คุณกำลังพูดว่าพวกเราไม่สิทธิ์ที่จะรู้สึกโกรธ เพราะพวกเราเป็นผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?”

แคทเธอรีนพูดไม่ออก

ไม่เป็นไร เขาเป็นทนายความ เขาถนัดในเรื่องแก้ต่างอยู่แล้ว

“ทำอาหาร” ฌอนเคาะเคาท์เตอร์ทำครัวเมื่อหญิงสาวเงียบไป

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำอาหารให้”

ฌอนเผยรอยยิ้มออกมา

แม้ว่าเธอจะไม่ได้มาที่นี่สักพักแล้ว ทว่าในตู้เย็นก็ยังมีวัตถุดิบทำอาหารดี ๆ อยู่ ที่จริงแล้วมันเป็นวัตถุดิบที่ราคาแพงและคัดสรรพิเศษทั้งหมด

เธอทำลูกชิ้นปลาแซลม่อนและพุดดิ้งง่าย ๆ สำหรับแมวให้เจ้าฟัดจ์ เมื่อถึงคราวของฌอน เธอทำบะหมี่ให้ตามบุญตามกรรม จากนั้นก็โรยต้นหอมและเยาะซีอิ๊วลงไปนิดหน่อย จากนั้นเธอก็เติมพริกลงไปหนึ่งช้อนใหญ่ลงไป

“เสร็จเร็วจัง” ฌอนเดินมาหาและนิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นชามบะหมี่ จากนั้นเขาก็มองไปที่อาหารของเจ้าฟัดจ์ มันช่างแตกต่างราวกับฟ้ากับเหว

เหมียว

เจ้าฟัดจ์ที่ไม่ได้กินอาหารของแคทเธอรีนมาเป็นเวลานาน ก้มลงกัดลูกชิ้นอย่างมีความสุข ดูน่าอร่อยเหลือเกิน

ฌอนถากถาง “ตอนนี้ผมดีสู้แมวไม่ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันเดาว่าเป็นแบบนั้น ฉันใช้ชีวิตแบบนี้ตลอด” แคทเธอรีนเล่นกันแมว เธอจะไปเทียบกับแมวในหัวใจของเขาได้อย่างไร?

“คุณกลับมาหาผมไหม?” ฌอนจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ และจู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา

“คุณคิดมากไปเอง”

แคทเธอรีนเพิ่งพูดจบเมื่อใบหน้าของเธอถูกจับเอาไว้ให้เธอมองเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขา

“ผมไม่เชื่อ คุณดูเหมือนไม่ได้ล้อเล่นเลย”

“ฉันเปล่า”

แคทเธอรีนรู้สึกว่าอยากให้ความรู้สึกที่มีต่อเขาชัดเจนเสียก่อน

“ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันไล่ตามจีบคุณอย่างหน้าไม่อายและใช้วิธีผิด ๆ กับคุณ ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันทำแบบนั้นลงไป”

“ฉันไม่โกรธคุณที่คุณว่าฉันแบบนั้น เพราะสิ่งที่คุณพูดก็ถูก ในความสัมพันธ์แบบนี้จะมีความหมายก็ต่อเมื่อคนทั้งคู่มีความใส่ใจซึ่งกันและกัน มิหนำซ้ำก่อนหน้านั้นคุณยังช่วยฉันเอาไว้ถึงสองครั้ง แล้วฉันก็เป็นพี่เลี้ยงให้คุณฟรี ๆ มาตั้งนาน ดังนั้นทำให้มันเสมอกันเถอะ จะไม่ได้มีใครติดหนี้ใครอีกแล้ว”

“...”

ฌอนรู้สึกโกรธจนปวดท้อง

แคทเธอรีนเห็นว่าเขาตกอยู่ในความเงียบและคิดว่าเธอคงจะไปจี้ถูกจุดความเชื่อมั่นในตัวเองของเขา

“ถ้าคุณไม่อยากกินบะหมี่ คุณก็เทมันทิ้งไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ให้ฉันอธิบายให้คุณเข้าใจ ที่ฉันทำอาหารให้คุณทานก่อนหน้านี้เพราะฉันตามจีบคุณ ตอนนี้ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นแล้ว ฉันไม่จำเป็นจะต้องทำอาหารให้คุณอีกต่อไปแล้ว"

เธอมองไปที่ใบหน้าสีซีดของเขา ขณะที่เธอพูดออกมาและไม่กล้าที่จะอยู่ต่ออีกแล้ว หญิงสาวยืนขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าของเธอ

ดวงตาที่เย็นชาของฌอนจ้องเขม็งไปที่เธอ และน้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “แคทเธอรีน โจนส์ในบรรดาผู้หญิงที่ตามจีบผมก่อนหน้านี้ คุณเป็นเพียงคนเดียวที่ใช้เวลาน้อยที่สุด คุณไม่แม้แต่จะชอบผมจริง ๆ บ้างเหรอ?”

หัวใจของแคทเธอรีนเต้นรัวเร็วขณะที่เขาจ้องมองมาที่เธอ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมา

เธอจะกล้าพูดออกไปได้อย่างไรว่าเธอตามจีบเขาเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นน้าของ อีธาน โลว์?

ตอนนี้เธอก็ได้รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะไม่เสียเวลากับเขาอีก

ถึงอย่างนั้นเธออาจจะตายก็ได้ถ้าเธอบอกความจริงกับเขา

“ตอบคำถามผม” ฌอนบีบแขนของเธอแน่นและตรึงเธอเอาไว้กับขอบโต๊ะ

“แน่… แน่นอน ฉันรู้สึก” แคทเธอรีนสงบจิตใจของตัวเองลงและพยายามปกปิดการแสดงออกของตัวเอง “คุณ… คุณหล่อขนาดนี้ ฉันเลยหลงรักคุณทันทีตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณ...”

“แล้วทำไมคุณถึงเลิกชอบผม?” ฌอนก้มหน้าลง ปลายจมูกของเขาแทบจะแตะกับใบหน้าของเธอ

กลิ่นหอมหวานจากกายของหญิงสาวทำให้เขานึกถึงจุมพิตที่ร้านอาหารก่อนหน้านี้ มันทำให้เขาเกือบจะจูบเธออีกครั้ง

แคทเธอรีนรู้สึกประหม่าขณะที่เธอพูดออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น “เพราะ... เพราะหลังจากที่จับตามองคุณมากขึ้น ฉันรู้สึกว่านิสัยของคุณน่ากลัว ฉันรู้สึกทนไม่ได้ค่ะ...”

ริมฝีปากบางของฌอนที่กำลังจะบรรจงประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอหยุดชะงักในทันที ดวงตาของเขาค่อย ๆ ดำมืดขณะที่ความโกรธปะทุขึ้นมาถึงกลางอกของเขา

“ในเมื่อคุณชอบผม แต่คุณกลับไม่ชอบนิสัยของผมอย่างนั้นเหรอ? ความรู้สึกของคุณคงตื้นเขินและผิวเผินอย่างนั้นสินะ? นี่คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอ?”