คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 110

แม่งเอ้ย นี่เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากจะบีบคอผู้หญิงมากขนาดนี้

แคทเธอรีนรู้สึกกลัวจนขาสั่น อยากอยากจะร้องไห้ออกมา คืนนี้ทำเธอถึงต้องมาที่นี่ด้วย?

“ฉันผิดเองที่คิดกับคุณเพียงตื้นเขินและผิวเผินเท่านั้น ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”

ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววความหวาดกลัวสุดขีดออกมาและดวงตาของเธอก็ใสเป็นประกายราวกับลูกแมวน้อย เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขาเลย

หัวใจของฌอนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเขาเต้นแรงขนาดนี้ ทว่าก็เป็นเพราะผู้หญิงใจร้ายคนนี้ทั้งสิ้น

“ออกไป”

เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขาได้และเหวี่ยงเธอลงบนพื้น “อย่าให้ผมเจอคุณอีก”

แรงเหวี่ยงของชายหนุ่มรุนแรงมากจนทำให้แคทเธอรีนล้มลงกับพื้น เมื่อเธอล้มลงหญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดราวกับตกนรกทั้งเป็น

เธอฝืนตัวเองให้ยืนขึ้น ทั้งรู้สึกโกรธเคืองไม่ต่างกัน “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าฟัดจ์ คุณคิดว่าฉันยังอยากจะเจอคุณอยู่ไหม? คุณเป็นคนอารมณ์ไม่แน่นอนแถมยังอารมณ์ร้าย ใครจะทนคุณได้?”

จากนั้นเธอก็รีบออกไป

คราวนี้เธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว

ภายในบ้าน สายป่านที่มัดแน่นในหัวใจฌอนขาดลงจนหมดสิ้นแล้ว

เขาคว้าชามบะหมี่ที่เธอปรุงและกำลังจะทุ่มมันลงกับพื้น แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เขายังไม่ได้รับประทานอาหารดี ๆ เลย เขาวางชามบะหมี่ลงแล้วหันไปปาถ้วยแทน

หลังจากที่ปาถ้วยจนแตกกระจาย จู่ ๆ หัวใจของเขาก็รู้สึกว่างเปล่าและรู้สึกไม่สบายใจ

ทำไมเขาต้องรู้สึกโกรธเพราะคนใจร้ายใจดำอย่างเธอด้วย?

เธอบอกเองว่าเธอทนเขาไม่ได้

เธอหลงลืมคำหวานหูที่เธอเคยพูดกับเขาก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้นแล้วหรือ? เธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอแสร้งทำ

ช่างมันเถอะ