คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 125

เมื่อเฟรยาเห็นฌอนเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เธอรีบลุกขึ้นทันทีแล้วเอ่ยขึ้นบอก “ฉันจะออกไปซื้อผลไม้ให้แคทเธอรีนที่ด้านนอกโรงพยาบาลนะคะ”

“ไม่ต้องครับ” ฌอนบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาหารที่ขายข้างนอกนั่นไม่ถูกสุขอนามัย ผมสั่งอาหารจากโรงแรมเจ็ดดาวให้มาส่งที่นี่แล้ว”

เฟรยาพูดอะไรไม่ออก

ว้าว แคทเธอรีนจะได้ทานอาหารจากโรงแรมเจ็ดดาวแม้ว่าเธอจะพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็ตาม เธอนี่โชคดีจริง ๆ

เฟรยาเดินไปหาแคทเธอรีนที่เตียงพลางขยิบตาให้กับเธอ หลังจากนั้นเธอก็รีบออกไปทันที

แคทเธอรีนรู้สึกซาบซึ้งเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าฌอนจะดูแลเธอดีแบบนี้ นี่เธอตาฝาดไปหรือเปล่า? เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นร่องรอยของความอบอุ่นในดวงตาของเขา

“ความจริงฉันไม่อยากทานอะไรเลยค่ะ”

แคทเธอรีนยังรู้สึกเครียดและวิตกกังวล หญิงจึงเอ่ยขึ้นบอกอย่างแผ่วเบา

“ไม่อยากอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ทว่าดวงตาของเขากลับเย็นชา “นี่คุณไม่ได้อ่านใบรับรองแพทย์ที่หมอออกให้เลยเหรอ?”

แคทเธอรีนรู้สึกไม่เข้าใจ ก็เธอไม่ได้อ่านมัน

“ยัยโง่” ฌอนพูดด้วยสีหน้ามืดมน “คุณไม่รู้เลยเหรอว่าร่างกายของคุณบอบช้ำมากแค่ไหน? หมอบอกว่าคุณจะมีลูกไม่ได้อีกเลยถ้าคุณไม่ดูแลร่างกายของคุณเอง”

คำพูดเหล่านั้นทำให้แคทเธอรีนตกใจเป็นอย่างมาก

ความจริงแล้ว เธอไม่ได้ดูแลสุขภาพร่างกายของเธอเลยเพราะคิดว่าเธออายุยังน้อย เมื่อเธอฉุกคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ก็ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้ประจำเดือนของเธอมาไม่ปกติ และช่วงหลัง ๆ มานี้ก็มาน้อยมาก

“ผมขอเตือนคุณเอาไว้เลยนะ ว่าผมจะไม่ยอมอยู่กับผู้หญิงที่ผลิตไข่ไม่ได้” ฌอนเตือนเพื่อให้เธอรู้สึกตัว ถ้าเธอยังอยากอยู่กับเขา เธอต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี

มุมปากของแคทเธอรีนกระตุกขึ้นด้วยความรำคาญ เธอปฏิเสธออกมาด้วยความไม่พอใจ “แน่สิ ฉันจะไปผลิตไข่ให้คุณได้ยังไง ฉันไม่ใช่แม่ไก่สักหน่อย”

“คุณกล้าเถียงผมเหรอ?” ฌอนเดินเข้าไปหาเธอขณะหรี่ตา

แคทเธอรีนตกใจกลัวมากเสียจนต้องนอนขดตัวในผ้าห่ม เมื่อเธอบังเอิญไปสัมผัสโดนแผลของเธอเอง ร่างบางก็สะดุ้งขึ้นด้วยความเจ็บปวด

ภายในใจของฌอนเต็มไปด้วยความสงสารและความสิ้นหวังขณะที่เขาคิดว่าเธอรู้สึกตกใจกลัว เขาไม่ใช่ซาตาน ทำไมเธอถึงแสดงท่าทางแบบนั้นออกมา?

ใครเป็นคนดูถูกเธอก่อนหน้านี้กัน?

ฌอนเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางวางมาด “เซ็นชื่อลงในสัญญาซะ แล้วผมจะจัดการเรื่องคดีโรงแรมให้คุณ มั่นใจได้เลยว่าผมจะทำให้ผู้กระทำผิดได้รับโทษอย่างสาสมกับสิ่งที่เขาทำ”

“คุณหมายถึงเจมส์หรือคะ?”

“ใช่”

ฌอนนั่งลงบนเตียงพลางเหยียดเรียวขายาวน่ามองของเขาออก

“ตระกูลคลาร์กตัดสินใจฟ้องคุณแล้วนะ คดีนี้น่าจะส่งขึ้นศาลภายในสัปดาห์หน้า ตอนนี้ไม่มีใครในเมลเบิร์นกล้าเข้ามายุ่งกับคดีนี้นอกจากผม ผมพอจะเดาได้ว่าตระกูลคลาร์กจะว่าจ้างใครให้เป็นทนายความที่ดูแลคดีของพวกเขา เขาเก่งมากและสามารถทำให้คุณถูกตัดสินโทษจำคุกได้ถึง 20 ปี หรือมากกว่านั้น”

แคทเธอรีนสะดุ้งสุดตัว ฌอนยกริมฝีปากของเขาขึ้น “ผมลองประมาณการดูแล้ว โทษจำคุกหนึ่งปีก็เพียงพอแล้ว ดูก็รู้ว่ามีคนพยายามสร้างความเดือดร้อนให้กับคุณ”

“แล้วเมื่อวานนี้ผู้ต้องหาพวกนั้นได้รับการจ้างวานให้มาทำร้ายฉันด้วยหรือเปล่าคะ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็เงยหน้าขึ้นถาม