คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 127

ฌอนพยักหน้ารับเร็ว ๆ เขารู้สึกพอใจเมื่อได้ยินเรื่องที่เฮดลีย์รายงาน

“เตรียมการสำหรับคดีนี้ไปถึงไหนแล้วครับคุณชาย?”

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เฮดลีย์พูดอะไรไม่ออก คุณชายแอบรวบรวมข้อมูลสำหรับใช้สู้คดีในชั้นศาลเอาไว้แล้ว ทว่ากลับแสร้งทำเป็นไม่ยินดียินร้าย

‘คุณชาย นี่คุณไม่รู้เลยหรือว่า มัวเล่นตัวอยู่แบบนี้จะทำให้คุณไม่มีภรรยา?’

ในอีกด้านหนึ่ง แคทเธอรีนที่พึ่งวางสายไปกำลังคิดไม่ตก เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไร

หญิงสาวรู้สึกทุกข์ใจ

ไม่ต้องสงสัยเลย การเป็นคนดูแลของฌอนต้องดีกว่าการไปตายในคุกอยู่แล้ว

“ใช่ รีบใส่ชุดนี้แล้วออกไปขอร้องให้เขาช่วยเธอเถอะ” เฟรยาส่งชุดเดรสลายดอกไม้สีขาวให้กับเพื่อนของเธอ

แคทเธอรีนรับชุดเดรสมาดูใกล้ ๆ แล้วก็สังเกตเห็นว่าช่วงอกของชุดแหวกลึกลงไป “นี่เธอจะให้ฉันใส่ชุดนี้ไปยั่วเขาในวันที่อากาศหนาวแบบนี้น่ะเหรอ? เขาเกลียดอะไรแบบนี้ ใส่ไปก็จะมีแต่โดนเขาดูถูกเหยียดหยามเท่านั้นแหละ”

“คิดถึงเงื่อนไขสัญญาที่เขาเสนอมาสิ ดูก็รู้ว่าเขาชอบเธอแบบนั้น ลองดูเถอะน่า ช่วงเวลาที่คับขันแบบนี้ มีกี่วิธีต้องงัดออกมาใช้ให้หมด”

เธอไม่เข้าใจว่าฌอนใช้วิธีอะไร ถึงเปลี่ยนเพื่อนสนิทของเธอให้กลายเป็นคนใจแคบแบบนี้ได้ “นี่เป็นที่อยู่ที่ทำงานของเขา ฉันได้มาจากเชสน่ะ”

แคทเธอรีนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอมองไปยังที่อยู่ที่ได้มาจากเฟรยา

ชะตากรรมของเธออยู่ในกำมือของเธอแล้ว แล้วเธอก็ไม่อาจทิ้งโอกาสนี้ไป

ก่อนหน้านั้น เธอทำอาหารจานโปรดของฌอน แล้วบรรจุมันใส่กล่อง จากนั้นจึงขับรถไปยังสำนักทนายความเจนนิงส์

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอมายังที่ทำงานของเขา เธอเดินเข้าไปภายในตึกแล้วบอกความต้องการของเธอกับพนักงานต้อนรับ

พนักงานต้อนรับโทรศัพท์ขึ้นไปก่อนที่จะตอบกลับกับเธอ “คุณฮิลล์คุยกับลูกค้าอยู่ค่ะ กรุณารอก่อนนะคะ”

เธอรอจนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ทว่าความจริงแล้ว แคทเธอรีนกำลังนั่งตัวสั่นอยู่ที่ล็อบบี้ชั้นล่าง

ที่เป็นแบบนี้เพราะวันนี้เธอสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น เรียวขาของเธอสวมเพียงถุงน่องบาง ๆเอาไว้เท่านั้น โชคดีที่เครื่องทำความร้อนของพื้นที่ส่วนกลางถูกเปิดขึ้นไม่นานหลังจากที่เธอมาถึง

เธอนั่งรออยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พนักงานต้อนรับจะมาพาเธอขึ้นไปข้างบน

สำนักงานส่วนตัวของฌอนครอบคลุมพื้นที่ทั้งชั้น เมื่อเธอเดินเข้าไป เธอสังเกตเห็นว่าเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ทำจากหนังแท้ซึ่งอยู่ด้านหลังของโต๊ะทำงาน และกำลังทำงานอย่างเคร่งเครียด วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม แว่นตากรอบสีทองวางอยู่บนสันจมูกของเขา เนคไทของเขาถูกผูกเอาไว้อย่างเรียบร้อยด้วยสไตล์การผูกแบบวินด์เซอร์

เขาก้มหน้าลงขณะที่พิมพ์ข้อความลงบนแล็ปท็อปของเขา จากมุมนี้เขาดูหล่อเหลาและสง่างามอย่างไม่มีที่ติ

แคทเธอรีนไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า เธอหายใจอย่างแผ่วเบา และระมัดระวังโดยที่เธอไม่รู้ตัว

ผู้ชายคนนี้รัวนิ้วอยู่บนแป้นพิมพ์ด้วยอารมณ์รุนแรง ขณะที่เธอเอาแต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาก็ปิดแล็ปท็อปลงแล้วพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดว่า

“คุณจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม? เวลาของผมมีค่า อย่ามารบกวนผม ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรที่นี่”