คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 128

“ก็ฉันเห็นว่าคุณกำลังทำงานอยู่ เลยไม่กล้ารบกวนนี่คะ”

ใบหน้าของแคทเธอรีนเต็มไปด้วยความลำบากใจ เมื่อได้ยินคำพูดที่เจือไปด้วยความโกรธเคืองของเขา แต่อย่างไรก็ตามเธอก็รู้ว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเธอเอง

“ก็จริง คุณมารบกวนเวลาทำงานของผม” ฌอนยกมือขึ้นกอดอก ทำท่าราวกับว่าเขาหงุดหงิดและรำคาญที่ถูกรบกวน

เฮดลีย์ที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาตกใจ

‘คุณชาย คุณรอคอยเธอมาหลายวัน เลิกวางมาดสักทีเถอะ! หรือคุณอยากจะเป็นห่วงเธออีกครั้งเมื่อเธอเดินจากไป’

เพื่อทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดผ่อนคลายลง เขาจึงระบายยิ้มให้เธอ “คุณโจนส์ครับ นั่นเป็นของฝากของคุณฮิลล์หรือเปล่าครับ?”

“ค่ะ อืม จริง ๆ ก็ไม่ใช่ค่ะ ฉันทำอาหารมาให้เขา” เธอรีบหยิบกล่องอาหารกลางวันออกมาจากกระเป๋า

ฌอนเริ่มเล่นกับปากกาบนโต๊ะ ดวงตาของเขาฉายแววเยาะเย้ยออกมา “แต่ผมจำได้ว่ามีใครบางคนบอกผมอย่างมั่นอกมั่นใจว่า เธอจะไม่เอาใจผมอีกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำอาหารให้ผม”

เธอกัดฟันแน่นหลังจากโดนประชดประชันขึ้นกะทันหัน “นี่คุณฮิลล์ ก็ตอนนั้นฉันไม่ทันคิดให้ดี...”

“คุณเคยเรียกผมว่าอะไร?” เขาถามขึ้นพลางวางปากกาลงบนโต๊ะ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยการข่มขู่

สิ่งที่เธอได้ยินทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ “ฌอนหรือคะ?”

เขาเผยยิ้มเย็นชาออกมาอีกครั้ง ทว่าก็ยังดูไม่ค่อยพอใจ

แคทเธอรีนพูดไม่ออก แน่นอนว่าเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจถึงสิ่งที่อยู่ภายในใจของผู้ชายคนนี้

เฮดลีย์รู้สึกอยากจะกลอกตาจริง ๆ อีกคนก็มัวแต่วางท่า อีกคนก็รู้ตัวช้า เมื่อเฝ้าดูคนทั้งคู่พูดคุยกันทำให้เขารู้สึกอารมณ์เสีย “คุณโจนส์ครับ คุณเรียกเขาอย่างที่คุณเคยเรียกเมื่อก่อนได้เลยครับ”

“ฌอนนี่เหรอคะ?” ในที่สุดแคทเธอรีนก็นึกออก

ทว่าการกระทำของเวสลีย์ทำให้ฌอนรู้สึกโกรธ และส่งสายตาเย็นชาไปหาผู้ช่วยของเขา “ไม่มีงานมีการทำหรือไง? ออกไป”

“ขออภัยครับ” เฮดลีย์ก้มศีรษะของเขาลงก่อนจะรีบออกจากห้อง

“ฉันขอโทษค่ะฌอนนี่ ขอโทษจริง ๆ” เธอไม่อาจถอยหลังกลับไปได้ ดังนั้นเธอจึงเตรียมตัวเตรียมใจพลางก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเสื้อของเขาเบา ๆ

“ฉันจะเซ็นสัญญาแล้วค่ะ ตกลงไหมคะ? ฉันไม่อยากติดคุกจริง ๆ นะคะ ดูสิคะ ฉันเป็นภรรยาของคุณถูกต้องตามกฎหมายนะคะ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไปว่า คุณไม่รับว่าความคดีของภรรยาคุณเอง? พวกเขาจะต้องคิดว่าคุณกลัวทนายของตระกูลคลาร์ก”

ฌอนแอบชำเลืองมองมือของเธอ นิ้วเรียวสวยนั้นเกือบทำให้เขาเสียการควบคุม

“ไม่เลวนี่ ผมได้เห็นคุณพยายามใช้วิธีทั้งทางอ้อม และวิธีทางจิตวิทยากับผม”

“แต่ฉันพูดจริงนะคะ” เธอขบริมฝีปากสีชมพูของเธอ “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไม่อยากช่วยฉันจริง ๆ แต่ฉันอยากให้คุณรับอาหารกลางวันที่ฉันทำให้คุณไว้นะคะ นี่อาจจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายที่ฉันมีโอกาสได้ทำให้กับคุณ ฉันรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ ที่คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ครั้งก่อน ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ”

ดวงตาของเธอฉายแววความจริงใจออกมา ทุกคำที่เธอพูดออกมาล้วนมาจากก้นเบื้องหัวใจของเธอ

แม้คำพูดที่รุนแรงจะเคยทำให้เธอเจ็บปวดมาก่อน ทว่าเธอก็ยังรู้สึกขอบคุณเขา อย่างน้อยเขาก็อยู่เคียงข้างเธอเสมอมาในยามที่เธอไร้ซึ่งที่พึ่งพา

“คุณควรจะขอบคุณผม คุณคิดว่าเวสลีย์ หรืออีธานจะช่วยคุณได้อย่างนั้นเหรอ?”