คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 129

ฌอนเยาะเย้ย “เอาล่ะ ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย ไปอุ่นอาหารตรงนั้น”

“ได้ค่ะ” ดวงตาของแคทเธอรีนเป็นประกายแวววาวขณะที่เธอรีบไปที่ตู้กับข้าว

มีไมโครเวฟไว้ให้ใช้ เธอจึงอุ่นอาหารได้ในเวลาไม่ถึงสามนาที

เธอเสิร์ฟอาหารลงตรงหน้าของเขา เป็นหมูย่างของโปรดของเขา

เขาชำเลืองมองไปที่หมูย่าง แล้วท้องของเขาก็ร้องขึ้นมาทันที นับตั้งแต่เธอจากไป เขาก็ไม่ได้มีความสุขกับการทานอาหารที่ทำเองที่บ้านเลย

ในเวลาเพียงไม่กี่นาที เขาก็รับประทานอาหารจนหมดจาน และไม่เหลืออะไรไว้ในกล่องอาหารกลางวันเลย

เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ นี่คือผู้ชายที่บอกว่าไม่สนใจอาหารของเธอมานานแล้วอย่างนั้นหรือ?

ผู้ชายอะไรขี้โกหก

“คุณมองอะไรของคุณ?” ฌอนเหลือบไปเห็นว่าเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่ แล้วความเขินอายเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น

“เปล่านี่คะ อืม... ฉันแค่มีความสุขที่ได้เห็นคุณมีความสุขกับอาหารที่ฉันทำอีกครั้งน่ะค่ะ” แคทเธอรีนพูดติดตลก จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าเขาหันไปหยิบเอกสารมาจากที่ด้านข้าง เหมือนกับว่าเขาตั้งใจจะทำงานต่อ

ถึงเธอจะใจร้อน แต่เธอก็พยายามถอดเสื้อคลุมของเธอออกให้ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ

เป็นธรรมดาที่เขาต้องสังเกตเห็น ทว่าเขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นเธอสวมชุดเดรสลายดอกไม้เอาไว้ภายใต้เสื้อคลุม ด้วยแบบของชุดที่รัดรูปจึงเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ

“ตอนนี้คุณพยายามยั่วผมอยู่หรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขาฟังดูประชดประชัน ทว่าก็แฝงไปด้วยความพึงพอใจ เป็นดังที่คาดไว้ เธอยังรักเขาอยู่

ด้วยความเขินอาย เธออยากจะหายตัวไปในอากาศในตอนนี้ ทว่าเธอก็ยังดื้อรั้นเถียงกลับไปอย่างหัวชนฝา “ไม่ใช่สักหน่อย เครื่องทำความร้อนในสำนักงานของคุณทำงานดีเกินไปต่างหาก อ่า ที่นี่อุ่นจังเลย”

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณไม่ถอด… ทุกอย่างซะเลยล่ะ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม

ใบหน้าที่สวยหวานของเธอนิ่งไปชั่วครู่ หลังจากนั้นเธอจึงค่อย ๆ สวมเสื้อคลุมกลับไปเหมือนเดิม ช่างเถอะ เธอจะเลิกพยายามยั่วยวนเขาแล้ว เพราะรังแต่จะสร้างความอับอายให้กับเธอเท่านั้น

“มานี่สิ” เขากวักมือเรียก

“ไม่ต้องคิดมาก ผมปกป้องทุกคนรอบตัวผม รวมถึงสัตว์เลี้ยงผมด้วย” เมื่อเห็นว่าเธอรู้สึกงง ฌอนจึงแสร้งพูดออกมาแบบนั้น

สำหรับแคทเธอรีนแล้ว คำพูดนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเธอโดนตบหน้า

เออ แน่ล่ะ เธอคิดมากไปเอง

หลังจากที่เธอใจเย็นลง เธอจึงหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเซ็นชื่อลงไปที่ด้านล่างของเอกสาร

“เด็กดี”

เขาจับปลายคางของเธอให้หันมาหา เพื่อที่เธอจะได้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองมาที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ใบหน้าของพวกเขาห่างกันเพียงนิ้วเดียวเท่านั้น เธอแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา

“ฉัน… ฉันต้องกลับแล้วค่ะ” เธอไม่ได้สามารถทนอยู่ได้นานกว่านี้

“คิดว่าจะไปไหนได้เหรอ?” เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ทันที