บทที่ 130 – ตอนที่ต้องอ่านของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ตอนนี้ของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! โดย ทะเลใต้ ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนติกทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 130 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
“เสียดายเดรสที่คุณใส่มา ถ้าผมปล่อยให้คุณไปตอนนี้” ดวงตาของฌอนค่อย ๆ หม่นแสงลง ขณะที่เขาใช้มือขวาโอบประคองด้านหลังลำคอของแคทเธอรีนเอาไว้ พลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ
นี่เป็นความรู้สึกที่เขาคิดถึงหลังจากที่ได้จูบกับเธอที่ร้านอาหารคราวที่แล้ว
เขาอยากรู้ว่าเธอทาอะไรลงบนริมฝีปากของเธอ เพราะรสชาติที่ได้หวานละมุนกว่าปกติ
หญิงสาวรู้สึกสับสน ถ้าเขารังเกียจเธอจริง ๆ แล้วเขายังจะมาจูบเธอทำไมกัน?
คำพูดและการกระทำของเขาช่างขัดแย้งกัน
ทว่าแคทเธอรีนก็ไม่กล้าทึกทักเอาเองว่าฌอนชอบเธอ บางทีเขาอาจจะแค่ทำตามความต้องการแบบผู้ชาย
เริ่มแรก ๆ เธอยังคงใจเย็นได้อยู่ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอสูญเสียความเป็นตัวเองไปด้วยจูบนั้น ยิ่งเธอได้กลิ่นหอมสดชื่นที่ส่งผ่านออกมาจากกายของเขาด้วยแล้ว หญิงสาวยกแขนขึ้นโอบรอบคอของเขาอย่างไม่รู้ตัว
“รีน มันก็สักพักแล้วนะ”
จู่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก เป็นเชสที่ก้าวยาว ๆ เข้ามา ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นหลังจากที่เห็นภาพตรงหน้า
แคทเธอรีนตัวสั่นสะท้านพลางผลักผู้ชายคนนั้นออกโดยไม่รู้ตัว พวงแก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อจากความเขินอายขณะที่เธอลุกขึ้นจากตักของเขา
ใบหน้าของฌอนเองก็แดงเห่อเป็นสีกุหลาบไม่ต่างกัน ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเขากลับลุกโชนด้วยความโกรธราวกับสิงโตที่กำลังโกรธจัด
“เอ่อ… ขอโทษ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ”
ด้วยความตกใจ เชสรีบออกจากห้องแล้วปิดประตูไล่หลังตามไปในทันที
เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งวุ่นวายเลย หลัก ๆ แล้วเป็นเพราะเขากลัวว่าฌอนจะทะเลาะกับแคทเธอรีนอีกครั้งด้วยนิสัยเจ้าอารมณ์ของเขา ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปด้วยความหวังดี ใครจะไปรู้ล่ะ… ห้ะ!
เอาล่ะ เห็นได้ชัดว่าเขาดูถูกเพื่อนสนิทของเขาเกินไป
ภายในห้องทำงาน
“แต่คุณคิดว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณนะคะ คุณบอกว่าฉันว่าเป็นผู้หญิงไร้ค่าและสกปรก”
“เงียบนะ” เขาเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา เธอถามเพื่ออยากจะโดนดูถูกเหยียดหยามอีกหรืออย่างไร?
“คุณพูดถูก นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่ผู้ชายต่างก็มีความต้องการของเขา คุณคิดว่าการมาเป็นพี่เลี้ยงธรรมดา ๆ จะเพียงพอต่อการจ่ายหนี้จำนวน 400 ล้านดอลล่าร์ ได้อย่างนั้นเหรอ? คุณไม่ได้มีค่าถึงขนาดนั้น”
“...”
หญิงสาวพูดไม่ออก ใช่แล้ว แท้ที่จริงแล้วเขาไม่ได้รักเธอเลย
เธอหัวเราะเยาะตัวเองเองอยู่ลึก ๆ เธอโง่แค่ไหนกันนะ ที่รู้สึกซาบซึ้งเมื่อเขาพูดว่าเขาจะปกป้องเธอก่อนหน้านี้
“ฉันควรกลับได้แล้ว”
ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนูที่ถูกตามใจ มันยากเกินกว่าที่เธอจะยอมรับว่า นี่คือชีวิตของเธอในตอนนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...