คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 130

“เสียดายเดรสที่คุณใส่มา ถ้าผมปล่อยให้คุณไปตอนนี้” ดวงตาของฌอนค่อย ๆ หม่นแสงลง ขณะที่เขาใช้มือขวาโอบประคองด้านหลังลำคอของแคทเธอรีนเอาไว้ พลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ

นี่เป็นความรู้สึกที่เขาคิดถึงหลังจากที่ได้จูบกับเธอที่ร้านอาหารคราวที่แล้ว

เขาอยากรู้ว่าเธอทาอะไรลงบนริมฝีปากของเธอ เพราะรสชาติที่ได้หวานละมุนกว่าปกติ

หญิงสาวรู้สึกสับสน ถ้าเขารังเกียจเธอจริง ๆ แล้วเขายังจะมาจูบเธอทำไมกัน?

คำพูดและการกระทำของเขาช่างขัดแย้งกัน

ทว่าแคทเธอรีนก็ไม่กล้าทึกทักเอาเองว่าฌอนชอบเธอ บางทีเขาอาจจะแค่ทำตามความต้องการแบบผู้ชาย

เริ่มแรก ๆ เธอยังคงใจเย็นได้อยู่ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอสูญเสียความเป็นตัวเองไปด้วยจูบนั้น ยิ่งเธอได้กลิ่นหอมสดชื่นที่ส่งผ่านออกมาจากกายของเขาด้วยแล้ว หญิงสาวยกแขนขึ้นโอบรอบคอของเขาอย่างไม่รู้ตัว

“รีน มันก็สักพักแล้วนะ”

จู่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก เป็นเชสที่ก้าวยาว ๆ เข้ามา ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นหลังจากที่เห็นภาพตรงหน้า

แคทเธอรีนตัวสั่นสะท้านพลางผลักผู้ชายคนนั้นออกโดยไม่รู้ตัว พวงแก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อจากความเขินอายขณะที่เธอลุกขึ้นจากตักของเขา

ใบหน้าของฌอนเองก็แดงเห่อเป็นสีกุหลาบไม่ต่างกัน ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเขากลับลุกโชนด้วยความโกรธราวกับสิงโตที่กำลังโกรธจัด

“เอ่อ… ขอโทษ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ”

ด้วยความตกใจ เชสรีบออกจากห้องแล้วปิดประตูไล่หลังตามไปในทันที

เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งวุ่นวายเลย หลัก ๆ แล้วเป็นเพราะเขากลัวว่าฌอนจะทะเลาะกับแคทเธอรีนอีกครั้งด้วยนิสัยเจ้าอารมณ์ของเขา ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปด้วยความหวังดี ใครจะไปรู้ล่ะ… ห้ะ!

เอาล่ะ เห็นได้ชัดว่าเขาดูถูกเพื่อนสนิทของเขาเกินไป

ภายในห้องทำงาน